Tara - I take you home

Zijn hoofd ging meteen richting het strand waar hij een betreurde Bear hem zielig zat aan te staren. Blijkbaar kon ik inderdaad niet goed overweg met humor.
Al snel had ik zijn aandacht weer met mijn gesproken woorden. De koude beet in mijn armen waardoor ik ze om me sloeg, maar mijn gelaat vertoonde nog steeds een grijns. Mijn woorden leken hem even te doen nadenken. Hopelijk niet té ver. "Na- natuurlijk." Mijn hoofd ging een beetje schuin. Hij leek nog steeds in een overleg met zichzelf. "Ik kan ook wel wat gezelschap gebruiken. M'n vader was er niet vanmorgen en ik weet niet waar hij nou weer naartoe is, en m'n grootouders.." Er viel een redelijk lange stilte "Oh! Ze zouden vandaag bij een van onze buren gaan eten." Zonder me te waarschuwen bewoog zijn hele lichaam in het water. Ik probeerde hem in te halen, maar dat was te vergeefs."Dus ik zou ook maar alleen thuis zijn."
"Was jij dan niet ook uitgenodigd?" Het deed zo'n deugd om uit het water te zijn. Nja, redelijk dan. De koude beet nog steeds in mijn armen. Ergens miste ik ook zijn hand in de mijne. Bear kwam af strompelen even raakte ik hem kort aan.
"J- jawel, maar ik hoef niet per sé te komen." Onwillekeurig haalde hij zijn schouders op. "Ik kan altijd nog kennismaken. En.. nou ja... jou alleen thuis laten zitten is ook niet echt een leuke daad terwijl ik tussen een hoop andere mensen gezellig zit te doen. Daarnaast zijn eigenlijk alleen Gran en Oops uitgenodigd, dus het zullen wel oude mensen zijn. Daar heb ik ook niet echt zin in." Bloosde hij nu een beetje? Echt veel tijd gaf hij niet om me na te laten denken; mijn vingers waren opeens in die van hem verstrengeld en zachtjes zwierde hij ze heen en weer.
"Zit ook weer niet te veel met me in Matt." Even keek ik hem een beetje beschuldigend aan, maar zijn ogen raakte niet in contact met de mijne. Mijn koude hand ging tegen zijn wang en streelde die zachtjes zo dat hij me aan zou kijken. De hitte die ik eronder voelde, duidde erop dat hij inderdaad bloosde. Met een glimlach keerde ik mijn gezicht van het zijne af. Die engel mocht veranderen in een God. Mijn handen verwijderde zich van zijn lichaam. "Even mijn rugzak beter om doen..." De twee handdoeken werden eruit gevist. "Alsjeblieft." Meteen gaf ik hem ook de grootste, omdat zijn lichaam ook wel echt een kop en een half groter was dan die van mij en ik maar hopen dat ik echt groot was. Daarna sloeg ik de mijne behendig over me heen. Zo zou ik het snel wel weer warm krijgen. Toen hij weer zijn gitaar had, keken we elkaar even aan. Na een gelijktijdig blozend glimlachje grepen onze handen weer naar elkaar en liepen we samen naar zijn thuis. Bear liep trouw naast me. Ieder commando volgde hij moeiteloos op, vraag me niet hoe... Altijd luisterde hij wel goed, behalve als je hem moest wassen. Zeepsop was niet echt het favoriete geurtje voor hem.
"En vertel me eens, heb je het hier als Engelsman naar je zin hier zo?" Na zijn verklaring over een te veel aan kangoeroevlees lag ik hooguit plat van het lachen. "Ik haatte het als klein kind om te eten, maar sinds een paar jaar ben ik vegetariër. Misschien moet je me maar komen joinen." Weer kreeg ik uit Matt een lachje, waardoor ik zelf moest lachen en tegen hem aanleunde. Iets wat echter van korte duur was. Dit kon wel werken. Werken tussen ons twee. "Hier is het." We hielden stand voor een leuk, maar klein huisje met redelijk verdort gras ervoor dankzij de weinige regen. Hopelijk ging hij niet achterover vallen dan, als hij dat van mij zou gaan zien. Met zwierende armen liepen we naar achter waar hij een sleutel onder een bloempot tevoorschijn viste en de achterdeur open deed. "Mag Bear mee?" Met een knikje bevestigde hij een ja en liet ik Bear liggen. Beteuterd keek het beestje ons nog steeds na toen we verder door liepen.