My Real Life Is A Secret! charpter 4

extra lang deeltje
ik probeerde me te richten op het plafond,alleen het vervelende woeste geluid van mijn vader bleef erboven uit komen.
het leek alsof nate me betoverd had met een vloek waar ik niet kon aan ontkomen,ik kon nergens anders aan denken.
ik hoorde een klik van het slot,
ik schoot overeind,dat kan niet ik had de sleutel erin laten zitten!
ik sprong naar de deur toe om hem tegen te houden,als fee ben ik ook ietsjes sterker soms.
ik wist dat mijn vader woest was,ik kon dus maar beter zorgen dat hij buiten deze deur bleef!
alleen op een of andere manier voelde ik al mijn energie uit mijn lichaam vloeien.
mijn vader smeet de deur open en ik zwiepte achter over tussen de deur en de muur in,mijn hoofd deed pijn doordat ik met mijn hoofd tegen de muur geknalt was.
mijn vader sleurde me achter de deur vandaan.
hij sleurde me naar het midden van de kamer en was zo te zien van plan me te gaan slaan.
toon geen angst, toon verdomme geen angst dacht ik bij mezelf,alleen het was al te laat,traanen van wanhoop liepen over mijn wangen,
ik dook in elkaar van angst.
ik verwachte de klap,maar die kwam niet.
ik keek op en zag een paars doorzichtig iets voor me.
na even gedacht te hebbben kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn krachten had gebruikt!
mijn vader zag ik woedend kijken,meer dan dat hij stond op ontploffen.
het leek alsof ik al mijn energie op was,het paarse schild verdween langzaam.
ik zakte in elkaar en voelde dat ik buiten bewust zijn raakte.

''koud''fluisterde ik rillend.
ik deed mijn ogen open,niet dat het hielp want alles bleef zwart.
ik stond op en zocht naar een deur.
jippie het is de kelder kwam ik naar een poosje denken achter.
ik probeerde de trap te vinden die normaal in het midden van de kelder stond.
ik stook mijn handen voor me uit en taste om me heen.
DAMN hij heeft de ladder eruit gehaald ik raakte een beetje in paniek.
ik begon doeloos rond te rennen op zoek naar misschien nog een uitgang,niet dat hij er was.
ik leunde met mijn rug tegen de koude muur en gleed zo langzaam naar beneden.
oké hope, denk even goed na, je bent een fee, je mag je krachten nooit gebruiken maar daar heb ik me toch al niet aan gehouden.
maar hoe kom ik hier verdomme uit?!
misschien kan ik een soort van verdwijnen en ergens anders weer opduiken?
dat idee was zo slecht nog niet.
ik ging staan,concentreerde me op de stoep voor het huis.
ik wachte op een raar gevoel of iets in die richting.
waarom gaat in films alles zo makelijk *zucht*.
ik probeerde het nog een paarkeer, tervergeefs.
AARRG VERDOMME, IK WIL HIER UIT!
boos stapte ik op de grond.
opeens voelde ik me heel licht,een beetje duizelig.
ik deed mijn gesloten ogen open.
OWYHEAH!, het was me gewoon gelukt!
ik stond voor het hekje van de deur,trots van mezelf begon ik te springen, een soort gewoonte van me.
oja stil zijn.
ik stopte met springen en keek om me heen, het was avond,ik heb niet echt dat je zegt vrienden, en geld voor een hotel heb ik niet.
ik begon maar te lopen,de straat uit,andere straat in.

het begon wel koud te worden nu.
op de kerk die ik in de verte zag, zag ik dat het pas rond 1 uur was.
opeens voelde ik een hand op mijn schouder.
ik sprong om,klaar om die gene een goede trap te geven.
tot mijn verbazing was het nate.
''wat doe jij hier zolaat?'' vroeg hij met zijn O zo knappe gezicht die ik niet mocht.
ja, wat moest ik hier nou op zeggen? ik heb perongelijk mijn krachten gebruikt, viel flauw , werd opgesloten in de kelder zonder trap en ben opeens zomaar voor de deur verschenen.
dat lijkt me niet zo slim om te zegen.
''kan ik beter aan jou vragen''vroeg ik dan maar.
''o gewoon, kon de slaap niet vatten,jij bent zeker weggelopen?''
''waarom denk je dat dan weer?''vroeg ik arrogant.
''jij lijkt mij niet zo te mogen,en dat mogen jouw ouders weer niet''legde hij simpel uit.
''daar heb je een soort van,euh, gelijk'' ik haat het om hem gelijk te geven.
''ik laat je hier niet achter,ik ben en blijf je vriendje, kom maar mee naar mijn huis.''
ik heb geen zin om met hem mee te gaan,maar ik heb verder toch geen keus,het is dat of onder de brug ofzo.
''oké,ik ga wel mee'' zuchte ik.
hij liep langs me heen,ik volgde maar opweg naar zijn huis.