The Story Of A Black Winged Angel

Het zwakke schijnsel van de maan verlichtte de glazen splinters in de koperen schaal en ook de kleine pincet die een nieuwe splinter bij de rest voegde.
'Gaat het nog?' vroeg Liza lichtjes bezord na een grote glassplinter uit Silas' rug te hebben getrokken. 'Prima,' gromde Silas een tikkeltje geërgerd. Het bleef ongemakkelijk lang stil. Silas verbrak die lange stilte met een gekwelde zucht. 'Ga je gang, vraag maar,' zuchtte hij. 'Wat vragen?' vroeg Liza. 'Kom nou, ik weet best dat je hoofd bijna uiteen spat van de vragen.' Liza zuchtte nu ook. Hij had gelijk. Honderder vragen racten aan topsneilheid door haar hersens en zenuwen. Werkelijk zó snel dat ze haar vingers voelde tintelen.
'Wat ben je nu eigenlijk?' flapte ze er zonder nadenken uit. Liza sloeg haar hand voor haar mond en meteen had ze er spijt van. Silas grinikkte geamuseerd.
'Ik wist het wel.'
'Sorry...'
'Is niks. Is eigenlijk m'n eigen schuld. Maar, als ik het vertel, beloof je dan het niet weer op een lopen te zetten?'
Liza twijfelde even maar knikte toen vastberaden en zwoer Silas dat ze geen vin ze verroeren.
'Goed, hier gaat-ie dan:
Ik ben een bloedengel...'
Liza zag hoe de pincet in haar hand onwillekeurig begon te trillen.
'Wat is dat precies?' vroeg ze een beetje angstig.
'Een engel die zich met bloed-rituelen in leven moet houden.'
Meteen had Liza spijt van haar belofte en wilde nu de deur uit rennen. Toch dwong ze zichzelf te blijven zitten. Ze moest toch even slikken. 'I-s dat iets zoals een gevallen engel?'
Silas slaakte een schaterende lach maar Liza wist niet goed waarom. Was haar vraag zo lachwekkend?
'Wat zijn jullie mensen toch naïf,' lachte hij. Liza kon zijn gezicht niet zien omdat hij met zijn rug naar haar toe zat maar ze kon zijn grijns bijna voelen. 'Wat bedoel je daar precies mee?' vroeg ze een beetje kwaad.
'Nou ja, volgens jullie mensen is alles met engelvleugels dat slecht is een gevallen engel. Zo zit het niet, liefje.'
'En hoe zit het dan wel?' gromde Liza, een tikje geïrriteerd vanwege het woord "liefje".
'Ik ben gewoon een demon. Nooit goed geweest en zal dat ook nooit worden.'
Liza voelde zich inderdaad een naïveling.
'Kan ik verder gaan?'
Even bleef het stil. 'Tuurlijk... Wacht!' 'Ja?' 'J-je zei dat je een demon was.' 'Yup, dat was wat ik zei.' 'Bestaan er nog demonen? Buiten jou soort bedoel ik.' 'Meer dan genoeg. Wees maar gerust.' 'Welke dan?' Liza begon nieuwsgirig te worden naar Silas' duistere leefwereld.
'Wel, je hebt een soort die redelijk op de mijne lijkt. Botten engelen.' 'Zijn dat dan engelen die leven van botten-rituelen?' 'Helemaal goed!' 'Zijn hun vleugels dan ook zwart?' 'Nee, grijs. Waarom dat verschil weet ik niet. En eigenlijk heb ik er nooit bij stil gestaan.'
Liza begon dit echt wel interessant te vinden.
'Welke zijn er nog?' 'Vind je dit zo leuk?' 'Eigenlijk wel.' 'Oké, je hebt ook nog Hargan-Demonen.' Liza fronste haar wenkbrauwen. Ze wist niet goed wat ze zich daarbij moest voorstellen. Silas had het blijkbaar gemerkt:
'Een demon die net als mijn soort hun vleugels kunnen intrekken,' legde hij uit. 'Ze hebben een soort roodbruine bokkenhorens aan de zijkanten van hun hoofd. Een lange, geschubde pijlstaart. Ook ijzersterke, zwarte klauwen aan zowel handen als voeten, Prachtige, Bloedrode slangenogen en niet te vergeten enorme donkere drakenvleugls.' 'Oooooh.' 'Eens zien, wat hebben we daar dan nog? O ja! Vampiers.' 'Eééééééh!?'
Liza liet ontzetd haar pincetje vallen. 'Zijn vampiers demonen!? En weerwolven ook ofzo!?' 'Ja hoor. We hoeven niet per se vleugels te hebben om demonen te zijn hoor.' 'Oh! dat wist ik niet.'
Het bleef stil.
'Zeg, Liza...'
'Ja?'
'Zal ik anders verder gaan met MIJN leven?'
'Oh, ja! Pardon!'
Silas draaide zich even om en keek Liza diep in de ogen.
'Wat?' vroeg Liza verbaast.
'Pas nu herinner ik me hoe zielig mijn leven was.'
En pas nu herkende Liza een emotie die ze nog nooit eerder bij Silas had gehoord en het eigenlijk ook nooit had verwacht...
Verdriet...

Bedankt voor jullie lieve/grappige/bemoedigende reacties! I LOVE YOU ALL!