{Narnia}When two enemies fall in love[Sixty-one]

Toen ze in de ziekenkamer kwamen,legde Edmund Bella in een bed.Vluchtig keek hij haar aan maar ging dan weg,om iets te halen.Bella sloot haar ogen,hopend opdat de pijn dan weg zou ebben.Maar het verminderde niet tot er iets kouds tegendrukte.Snel opende ze haar ogen om te kunnen zien wat het was.Edmund had wat ijsblokjes in een handdoek gewikkeld en die op haar enkel gelegd.Bella keek krampachtig naar zijn gezicht,dat op bezorgd stond.Zijn donkerbruine ogen die zich eerst concentreerden op haar enkel flitsten nu naar haar.'Heb je pijn?'vroeg hij serieus.'Ik..Ik..Ach..Ja..Eigenlijk wel,'gaf Bella toe.Ze voelde de druk van zijn hand verzachtte.'Moet ik er een zoen op geven?'vroeg hij,nog altijd even serieus.Bella wist niet of hij het nou echt meende of niet.'Eu..Ja,als je dat wilt,'zei ze verbouwereerd.Ze voelde zijn zachte,warme lippen op haar enkel.De pijn ebde een beetje weg,in plaats daarvan begon het te kriebelen in haar buik.'Oh Edmund..,'zei ze voor ze zichzelf kon tegenhouden,'Eigenlijk doen mijn lippen ook pijn!'Nu grijnsde hij wel en drukte zijn lippen op de hare.Voor Bella werkte dat als een soort verdoving.Ze voelde alleen zijn lippen op de hare en zijn zoete geur.Geen pijn,niets anders.Er was niemand anders op de wereld dan hij en zij.Traag wendde hij zijn hoofd af en nam wit verband.Na een korte glimlach wikkelde hij het rond haar voet.Langzaam leek Bella's verdoving weg te glippen maar het koele verband drukte tegen haar voet,als steunmiddel.Edmund hielp Bella om recht te staan en hield haar goed vast.Steunend op hem gingen ze terug naar de anderen,die bezorgd zaten te wachten.