{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part Fifty-seven.]

Peter keek Susan aan.Dat was Lucy,dat kon niet anders.Ze was aan het huilen voor iets.Een schuldgevoel kneep Peters keel dicht.Hij had op haar moeten passen.Erop letten dat ze het bed verliet en haar direct moeten gaan zoeken.Maar neen,hij zat met zijn eigen problemen in zijn hoofd.Hij voelde zich..egoïstisch.Bella keek bezorgd naar de deur.'Ik.Ik denk dat jullie moeten binnengaan.'zei ze.Susan keek haar aan en knikte.Haar zusje mocht niet ongelukkig zijn.'Ed,gedraag je,'zei ze en Edmund knikte.Geen grapjes er over maken,niets.Zachtjes ging de deur open.Lucy zat uit het raam te kijken.Met haar lange,bruine lokken over haar ogen.'Luus,'zei Peter schor en kwam naar haar toe.Lucy draaide zich om.Haar ogen waren waterig en op haar wangen lagen opdrogende tranen.Ze beet op haar trillende lip.'Lucy,'Peter kwam naar toe en knuffelde haar.Het leek alsof Lucy nooit los zou laten.Susan kwam naar haar toe en veegde haar tranen weg.'Wat is er,Lucy?"Ze keek naar de grond.'Ik..,'ze keek naar Edmund,bang dat die zou gaan lachen,Ik mis mama.Heel erg.'Peter keek naar haar:'Ach Luus toch!'Hij drukte haar stevig tegen zich aan.'Denk daar niet aan hé,'probeerde hij haar op te beuren,maar hij dacht door dit zelf aan zijn moeder,'We zijn in Narnia.Aslan komt.Dan kàn je toch niet anders dan gelukkig zijn?Kom,wees een grote meid.'Hij tilde haar hoofd op.Edmund keek haar aan.Hij kon er niet tegen haar ongelukkig te zien.Hij veegde zijn voeten aan Susans gedraag je en begon Lucy te kietelen.Tot ze dubbel lag.'Aah Ed!Stop stooop!'Om het allemaal tot een groepsknuffel te laten komen.