{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part Fifty-six.]

Wanneer Peter wakker werd ging hij direct naar beneden,het normale ritueel.Wat hem opviel was dat er nog niemand was.Iedereen was nog aan het slapen.Het moest iets als zeven uur zijn,daarom was niemand wakker.Snel ging hij in de zetel zitten.Wat er gisteren gebeurd was mocht hij nooit tegen Edmund zeggen.Die zou hem nog een leven erover zitten pesten.Maar hij moest het aan iemand kwijt,om zich opgelucht te voelen.Aan Edmund was dus geen optie.Aan Bella ook niet,want die vertelde het tegen hem.Lucy was te jong en Caspian,die was te zeekoeachtig.Zonder het zelf te weten moest hij weer grijnzen om de grap van Edmund en Bella.Maar dan schoot er Susan over.Ja,dat was het.Aan Susan kon hij het vertellen.Zij begreep hem,omdat zij in het begin ook zoiets met Caspian had en zij,zijn zus was betrouwbaar.Hij knikte.Vanaf boven klonk er gestommel.Susan en Caspian kwamen naar beneden.'He Pete!'zei Susan en kwam naar hem toe,'Goedemorgen, al lang wakker?''Dat gaat,'zei Peter glimlachend.Waarop er weer mensen naar beneden kwamen.Edmund en Bella waren het.'Goedemorgeeend!'zei Bella enthousiast.Susan speurde de kamer af.'Is Luus nog niet wakker?'vroeg ze uiteindelijk.Peter keek in het rond:'Nou je het zegt.Ik heb ze niet gezien.Als ik het mij goed herinner, lag ze niet eens in bed!'Bella en Susan keken ongerust,en Peter,hij ook.'Ach,misschien is ze verstoppertje gaan spelen met Rippertjiep,'grapte Edmund.'Rippertjiep heeft iets anders te doen,Lucy is ergens anders,'zei Caspian met een trillend ondertoontje in zijn stem.Peter kwam direct over tot de actie.'Lucy! Luus!Waar ben je?'Na een lange tijd hoorden ze een zacht gesnik.Lucy.