{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part Fifty-one.]

Peter hield zijn hand op zijn wang.Het drong niet goed tot hem door.Selena had hem een zoen gegeven.Op de wang,maar toch.Hij liet een glimlach ontsnappen.Zij had hem een afscheidszoen gegeven,het kon niet beter.Zijn buik begon te kriebelen,net alsof er vlinders in aan het rondfladderen waren.Langzaam aan drong het tot hem door dat de zon onder war aan het gaan.Daarom draaide hij zich om en ging terug.Ze noemden hem onvolwassen?Neen hoor,vond hij,tegenover Selena had hij zich best goed gedragen en wat maakte het nou uit dat hij nog geen vriendin had.Hij had de juiste nog niet tegen gekomen.Edmund had Bella tegengekomen,en Susan Caspian,met zijn hilarische openingszin "Jullie zijn gewoon niet wat ik verwachtte."En moest hij zeggen dat hij met Selena had gepraat?Waarschijnlijk zou Edmund dan beginnen lachen en vragen wat ze dan precies gedaan zouden hebben en nog zo van die dingen.Zou Gabrielle niet ook zo voor Selena zijn?Maar zij zag hem waarschijnlijk als een gewone vriend,als Peter nog geluk had want eigenlijk,eigenlijk moesten ze vijanden zijn die elkaar haatten.Maar hij kon haar gewoon niet haten,hij wist gewoon niet wat hij voelde.Het gebruikelijke gevoel bij Selena had hij nog nooit eerder gevoeld.Zou hij dan toch de juiste hebben gevonden,heel misschien,want in de boekjes van Susan,waar hij eens in had geneusd,zou zoiets staan.Maar dat kon niet.Zij was van Andalusia,zelfs een prinses en hij,de grote vijand,Hoge koning van Narnia.Toen hij in het kasteel was,liet hij zich direct neerploffen naast Lucy.