9.1 Try Again

We waren terug bij af. Moest ik zeggen dat ik dat jammer vond? Eerlijk gezegd interesseerde het me niets. Paloma en ik zouden nooit met elkaar kunnen opschieten. Dat was een feit. Maar nu had ik andere dingen aan mijn hoofd. Mijn vader keek helemaal niet blij. Ik had nu nog liever dat hij boos was op me door de gevechten op school. Helaas, ik moest zo nodig op gepakt worden. Mijn reputatie op school was nu min tien. Ik kon het vergeten met vrienden maken. We hadden het verknald, en goed ook.
“Dames, leg maar eens uit waarom jullie in hebben gebroken in school.” Pap sloeg zijn armen over elkaar en het zag er naar uit dat hij zo de hele nacht kon blijven staan. Net zo lang tot hij elk woord uit ons had geperst. Ik vroeg me soms af of hij niet in martelaar was in plaats van een rechercheur. Het zou me in ieder geval niets verbazen. Al kwam het wel in de buurt. Misschien kon hij me hier zonder problemen uithalen. Omdat hij dus een rechercheur was.
Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Paloma. Moesten we hem vertellen dat we dit alleen maar deden uit wraak? We kregen echt grote problemen als we de waarheid vertelden. Wisten ze dat we in het dossierruimte waren geweest? Daar kwamen we zo achter. Ik had een klein plan B.
“Paloma en ik hadden een soort van weddenschap gemaakt met elkaar,” begon ik zachtjes. Hopend dat niemand zou zien dat ik loog. Ik was al brak door dit alles. Paloma versteef voor een seconde, maar ze zag snel in dat ik ons eruit probeerde te praten door een leugen.
“Ja, dat klopt,” speelde Paloma het spelletje mee.
We moesten even op onze kiezen bijten om het met elkaar eens te zijn, maar hierna hadden we niets meer met elkaar te maken.
“Het was stom. We lokten het beiden een beetje uit. We hadden besloten om school in te sluipen en iets mee te nemen als aandenken, zeg maar. Als bewijs dat we er waren geweest,” ging ik verder.
“We kwamen elkaar op een punt tegen. We kregen ruzie en toen kwam de politie. Daarna zijn we gesnapt,” maakte Paloma het verhaal af.
“Dat is het?” vroeg de vader van Paloma verbaasd. “Dat is veel minder erg dan ik me had voorgesteld.”
“Het blijft wel onacceptabel,” zei pap serieus en streng. “Aliance. Denk je ook even aan mij? Ik ben verdomme rechercheur en als ik een kind heb met een strafblad, krijg ik ook geen goede reputatie.”
Ik knarsetandde. “Had daar dan eerder aan gedacht toen je me in huis nam!” schreeuwde ik hem toe. “Als ik zo’n last voor je ben, stuur je me maar weer terug naar de andere hel. Mijn leven kan toch niet erger worden.” Ik snoof diep in en sloeg nu ook mijn armen over elkaar.
Pap staarde me ontzet aan. Geërgerd sloot hij zijn ogen. “Wij gaan naar huis. Nu meteen.” Hij greep mijn bovenarm vast en sleepte me van mijn stoel af. Ik gaf geen kick, maar zijn greep was echt pijnlijk. Plotseling had ik zin om keihard te gaan huilen, slaan en schoppen. Ik had zin om met elke obstakel in mijn weg te smijten. Maar ik deed niets. Ik wachtte wel tot ik in bed lag en wanneer mijn vader sliep. Dan kon ik dingen doen waar de buitenwereld geen weet van mocht hebben.
Ik werd in de auto geduwd en de portier werd met een klap dichtgegooid. Pap stapte in en klapte zijn portier ook zo hard dicht. Hij legde zijn handen op het stuur en bleef stil zitten. Hij bleef even voor zich uit staren, opende zijn mond om iets zeggen, maar sloot hem weer. Hij stak de sleutel in het contact en startte de auto. De reis naar huis was lang. Nog langer dan in de politiewagen. Ik vroeg me af of Paloma al naar huis ging. Het verbaasde me een beetje dat mijn vader me zomaar mee mocht slepen naar huis. Misschien dat hij het bij de politie toch door de vingers liet glippen. Maar thuis was ik er geweest. Huisarrest tot mijn dood. Sowieso.
Ik trok mijn schoenen uit en keek pap na die zuchtend naar de woonkamer liep. Ik vroeg me af of ik hem moest gaan volgen of meteen naar boven moest gaan glippen. Optie twee deed ik maar. Ik sloop naar de trap en wilde net de eerste tree beklimmen met de tranen al prikkend achter mijn ogen.
“Aliance? Kom je nog even hier?” klonk de stem van pap. De teleurstelling was duidelijk te horen in zijn stem. Dat liet me nog slechter voelen. Waar was ik ook mee bezig? Gaf ik alleen maar om mezelf? De gedachte dat ik geen seconde aan pap had gedacht toen ik het deed en aan zijn reputatie was pijnlijk.
Met lood in mijn schoenen liep ik naar de woonkamer. In de deuropening bleef ik staan. Twijfelend kijkend naar pap die op de bank zat. Hij klopte naast zich. Ik schuifelde naar hem toe en liet me naast hem zakken.
“Ik wil je niet kwijt,” was het eerste wat hij zei. “Ik ga je niet terugsturen naar je moeder.”
Ik bleef naar mijn handen kijken.
“Maar ik ben ontzettend teleurgesteld in je. Je weet dat je straf krijgt hè?”
Ik knikte enkel.
“Je krijgt huisarrest voor een onbepaalde tijd. Dat hangt van je komende gedrag af. Je mag met niemand afspreken, niet uitgaan, niemand meenemen naar school, je komt meteen uit school naar huis, voorlopig geen zakgeld meer en de motor blijft voorlopig op stal staan.”
Ik slikte even. Het viel mee. Ik had niemand om af te spreken, dus dat werd geen probleem. Het zakgeld was wat minder. En mijn motor… Ik dacht dat hij een grapje had gemaakt, blijkbaar niet goed ingeschat. Maar hier viel mee te leven. Voorlopig.
“Begrepen?” vroeg pap met een harde stem.
“Ja, mag ik nu naar boven?” vroeg ik stilletjes.
“Ja.”
Hij had het kleine woordje nog niet uitgesproken en ik was de woonkamer al uit. Ik sprintte de trappen op en sloot me op in mijn kamer. Kwaad schopte ik tegen mijn nachtkastje aan en liet me vervolgens op bed vallen. Goed gedaan, Aliance, heel goed gedaan.