{Narnia}When two enemies fall in love[.Twenty-five.]

De haartjes van Selena's rug stonden recht en ze proefde de zoute smaak van tranen op haar lippen.Dat een prachtige droom met Aslan in een triestige droom kon veranderen.Maar waarom zou ze moeten kiezen?Haar vader was twaalf jaar geleden uit haar leven verdwenen en dat was zo.Daar had ze zich bij neergelegd.Als hij nu terugkwam dan had hij heel wat gemist.Opnieuw rolde er een traan over haar wang en had nu pas door dat het Peter was die haar hoofd vasthad.'Wat was er?'vroeg hij en keek haar bezorgd aan.'Het was triestig,mijn vader,'antwoordde Selena alleen maar.Peter keek met een gemengde blik.Aan de ene kant kon je zien dat hij het begreep.Aan de andere kant zag hij er bezorgd uit.Ook al kende Selena hem maar een dag,ze zou ervoor schamen als ze had gepraat in haar slaap of iets anders doms had gedaan.'Wat heb ik gedaan?'vroeg ze dan maar.'Je,ehm,'Peter wist niet hoe hij het in een zin moest gieten,'Ik was eerder wakker dan jij.Dus keek ik maar even.Eerst was alles rustig,je glimlachte.Daarna kreeg je het moeilijk met iets.Je perste je ogen dicht en kreeg tranen in je ogen.Tot je zwaarder begon te ademen en te huilen.Daarom probeerde ik je wakker te maken.'Selena keek naar de lakens.Huilen,huilen in je slaap met iemand anders erbij.'Ik sta op,'zei ze vlug en ging naar beneden.Tot Peter haar erop wijsde dat ze beter haar "bovenjurk"eerst aandeed.Dat gehoorzaamde ze maar,omdat het best een goed idee was en ging naar beneden.Waar zij en Peter te weten kwamen dat Bella en Edmund ook juist wakker waren.