62. " Liet ik je schrikken ? "

Ik draaide me met een ruk om. “ Liet ik je schrikken?” hoorde ik zeggen. “ Een beetje.” Mompelde ik toen ik Irina’s gezicht achter me zag staan. “ Sorry hoor, ik wilde gewoon nog even zeggen dat je woensdag op mijn kantoor verwacht word samen met Friedolien.” zei ze terwijl ze in de richting van Friedolien keek. “ Zal jij het haar zeggen want ze is nu even te druk bezig met haar vriendje zie ik.” Zei ze en ze lachte naar me. Ik knikte. “ Oja, als je buiten komt en er staat pers, niet zeggen,hé. We zullen wel een persconferentie geven in de loop van de volgende weken over alles wat er gebeurd is in Mie.” Ratelde ze verder. Ik knikte begrijpend en beloofde haar niets te zeggen. “ Oké, ik laat jullie.” Zei Irina en ze stak haar hand nog eens op en liep weg. Ik had eigenlijk niet zo goed door wat Irina allemaal had gezegd. Ik zat eigenlijk constant met mijn hoofd bij het tafereel van daarnet bij Tom en Friedolien. ik vond het raar dat Bill hier niet was. Ach ja, misschien moest hij ergens naar toe deze avond. “ Zullen we naar de auto gaan,’ vroeg papa. “ Gaan jullie maar al.” Zei ik “ ik ga nog even dag zeggen tegen Friedolien en Tom.” Mama en papa knikten begrijpend en samen liepen ze weg.

Met mijn ogen op Friedolien en Tom gericht wilde ik mijn koffer nemen om hem mee te sleuren naar hun, toen ik plots een andere hand op mijn koffer voelde liggen. Ik trok meteen mijn hand weg en draaide me vliegensvlug om. “ Proficiat meisje.” Hoorde ik zijn stem zeggen. “ Bill!” gilde ik en ik vloog hem bijna rond zijn hals. Ik kon me nog net inhouden. Straks zou hij verkeerde dingen denken. “ Voor jou.” Zei hij vrolijk toen hij een bos bloemen aan me gaf. “ Oh wat lief!” mompelde ik. “ Dat had je toch niet moeten doen?” zei ik. “ Natuurlijk wel. Je hebt net een wereldcup gewonnen. Dat verdient eigenlijk meer dan een bloemetje.” Glimlachte hij. Zijn lach was zo mooi. Ik voelde hoe mijn ogen begonnen te glinsteren. Hij was hier gewoon. “ Waarom heb ik je niet van de eerste keer gezien? Ik zag Tom staan maar jou niet.” Zei ik en ik keek in Tom en Friedolien hun richting. “ Ik was ietsje te laat eigenlijk. Ik ben nog maar net toegekomen, ik moest eerst nog naar de studio om het één en ander af te geven.” Legde Bill uit. ik knikte begrijpend terwijl ik met het boeket bloemen in mijn hand stond. “ Je bent zo lief.” Zei ik en ik twijfelde even, maar legde uiteindelijk toch mijn hand op zijn arm en gaf hem een kus op zijn wang. Toen ik dit gedaan had zag ik hoe Bill lichtjes aan het blozen was. “ Euh, ik heb nog een vraag.” stamelde hij. In mijn ooghoeken zag ik dat Friedolien en Tom onze richting uitkwamen en Bill zweeg plots. “ Hey Bill!” zei Friedolien vrolijk en ze gaf hem een kus op zijn wang. Een licht golfje van jaloezie streek door mijn borst. Hoe kon ik nu? Friedolien was mijn beste vriendin. Ze zou Bill heus niet afpakken van me. Ze had Tom. Ik had dit gevoel nog nooit meegemaakt. Zou dit dan echt liefde zijn? “ Broertje, wij zijn door. Ik zie je straks?” vroeg Tom. Bill knikte en zei dag tegen Friedolien en Tom. Ik volgde Bill zijn voorbeeld en we zagen hoe ze het vliegveld verlieten. Ik draaide me terug om naar Bill en het was even stil tussen ons. “ Je wilde wat vragen?” begon ik dan maar weer. “ Euh ja, juist.” Stamelde hij. “ Moet je deze week trainen?” vroeg Bill. “ Nee, enkel moet ik woensdag naar de turnschool. Irina moet iets belangrijks mededelen maar ze wilde niet zeggen wat.” Antwoordde ik op zijn vraag. Bill knikte begrijpend. “Wel, zou je het zien zitten om morgen naar mij thuis te komen en dinsdag kunnen we anders gaan shoppen?” vroeg hij vlug. “ Als je niet wilt is het niet erg,hé.” Ratelde hij door. “ Voor mij is het goed.” Glimlachte ik. Het leek precies of Bill het niet on geloven dat ik had toegestemd. “ Echt?” vroeg hij. Hij leek net ene klein kindje die naar ene pretpark mocht. “ Natuurlijk, ik zal er zijn morgen. En overmorgen natuurlijk ook.” Voegde ik er snel aan toe. Ik glimlachte breed, net als Bill. hij had zo’n aanstekelijke glimlach. “ Maar ik moet nu wel gaan, mijn ouders zitten in de auto op me te wachten.” Legde ik uit. ik vond het jammer dat ik weer een eind moest maken aan ons momentje met alleen ons 2. “ Oh, oké. Is niet erg, ik zie je morgen wel weer.” Grijnsde Bill en hij gaf me ene knipoog. Ik glimlachte en zuchtte gelukkig. “ Tot morgen.” Zei ik tegen Bill en hij kwam dichter naar me en gaf me ene kus op mijn wang. Een paar seconden voelde ik me in de hemel. Ik dacht zelfs dat deze kus op de wang, langer duurde dan een normale kus die je geeft op de wang. Of was dat gewoon maar mijn gedacht? Ik wist het niet. Met mijn boeket bloemen in mijn ene hand en mijn koffer in de andere liep ik naar buiten. Bill zwaaide nog even naar me en liep toen de ander kant op. Wat heb ik toch een geluk om hem in mijn leven te hebben, dacht ik.