26. Protector

'Hoezo?' ik keek haar raar aan. 'Hoe ben ik dan in gevaar?' Ik keek haar aan. 'En wat ben je dan? Je lijkt niet echt een bodyguard, he?' Ze moest lachen en streek over mijn hoofd. 'Ik zal het eerst wat algemener houden, oké? En dan over jou en mij.' Ik knikte, dat was goed. Ze ging op een boomstronk zitten aan de kant van het padje en ik volgde haar. 'Halfgoden worden vanaf hun geboorte of iets erna gevolgd door hun beschermers. Meestal kennen ze hun beschermers zodat het niet zou opvallen dat de halfgoden gevolgd worden. Meestal zijn saters de beschermers - mensen die vanaf hun middel het onderlichaam van een geit hebben en hoorns. - of andere wezens die zich dan voordoen als gewone mensen. Nu. Halfgoden zijn steeds in gevaar, de magie die door hun aderen stroomt, trekt monsters aan. Zeker als de halfgod wéét dat hij of zij een halfgod is. Monsters willen hen vermoorden. En dan is er nog de haat of jaloezie van andere Goden die monsters of wezens sturen om één specifieke halfgod te vermoorden.' Ik moest huiveren. 'Een halfgod zijn is dus heel gevaarlijk. Bij jou is dat ook het geval. Ik heb monsters moeten tegenhouden voor jou - en was bang dat Hephaistos je misschien wilde vermoorden, maar de god van het vuur wist wel beter . En dan was er Hades.' Ik knikte, mijn ontmoeting met Hades was ik zeker nog niet vergeten. 'Maar je bent dus niet normaal?' Ze schudde haar hoofd:' Neen.' 'Wat dan?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik schrok niet meer om het te horen. De laatste dagen had ik zoveel meegemaakt dat ik van niets meer schrok. Alles leek wel mogelijk. 'Ik vertel erover terwijl we naar je huisje lopen, niet?' en ze stond op. Ze trok mij recht en samen gingen we naar mijn huisje. 'Net zoals jij ben ik een half. Maar dan de dochter van een dryade en een gewoon mens. Een dryade is een bosnimf. Ik heb zo wat boskrachten.' 'Cool.' ze moest terug lachen: 'Wel makkelijk. Als ik me moest verstoppen, vermengde ik me gewoon met de geest van een boom. Simpel.' 'Wauw.' ik grijnsde. En inmiddels waren we bij mijn huisje gekomen. ik ging op mijn bed zitten, Jessica keek wat rond. 'Mogen bosnimfen wel contact hebben met hun kinderen?' Ik keek haar aan. 'Ja.' Gelukzak. Haar blik viel op de rugzak die naast mijn bed lag. 'Wat is dat?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Die had je toch eerst niet?' Helemaal vergeten. 'Nee.' ik schudde mijn hoofd. 'Daar moest ik je nog over vertellen.' 'Dus?' ze bleef me aankijken. 'Vertel.' Ik vertelde het hele verhaal met Artemis. Dat ze me kwam waarschuwen en dat ik haar bijna kwaad had gemaakt.. en de rugzak. 'Dat is pas wauw.' ze ze met open mond. 'Wauw.. Artemis.' en haar blik viel terug op de rugzak. 'Wel, waar wacht je nog op? Openen!'