09.

De weken daarna heb ik weinig aan Emmy die amper een woord met me spreekt of me gewoon negeert. Daarom vermaak ik me met Katinka, Tom en Bill, dansen, piano spelen en helpen in mijn moeders winkel. Stukje bij beetje leren Bill en ik elkaar beter kennen en ik en Tom elkaar natuurlijk ook.

Op een vrijdag ergens eind september kom ik rond 11’en op school aangezet. We moeten laat beginnen die dag dus dan is het logisch. Ik ga naar mijn kluisje en pak mijn boeken voor de 2 uur les die ik die dag wel heb. De rest is uitgevallen, stelletje afzetters. Maar ja, wat doe je er aan? Als ik mijn kluisje dicht klap komt Luke met een gezicht als onweer naar me toe gelopen. “Wow, wat is er met jou aan de hand?” “De rest van vandaag valt ook uit” zegt hij en trekt zijn kluis open. “What the… dat meen je niet? En daarvoor ben ik naar school gekomen?” zeg ik. “Jij woont hier maar 10 minuten vandaan en geen half uur” zegt hij. Ik trek een grimas, open mijn kluis en pak mijn spullen er weer uit. Luke komt nog terug naar me gelopen en duwt me wat blaadjes in mijn handen. “Wat is dit?” vraag ik. “Voor bio, moest ik aan je geven” zegt hij terwijl hij weg loopt.

Mijn moeder kijkt verbaasd op van haar kopje koffie als ik binnen kom lopen en even verbaasd ben ik want meestal is mam al in de winkel. “Heb jij geen les?” “Ben jij niet in de winkel?” We beginnen te lachen en ik plof tegenover haar neer aan tafel. “Alles valt uit vandaag, ik stond voor niks op school. Waarom ben jij nog thuis?” vraag ik terwijl ik op sta om thee voor mezelf te zetten. “Dina belde op dat het rustig is in de stad dus besloot ik om nog even thuis te blijven” zegt ze. Ik knik en ga weer zitten terwijl het water aan het opwarmen is. “Wat is dit?” vraagt mijn moeder aan me en bekijkt de biologie bladen die ik op tafel neer gelegd heb. Ze zijn een beetje verwaaid omdat ik ze op die fiets in mijn hand heb gehouden. “Bladen voor bio” zeg ik en sta weer op om het water in mijn kopje te gieten. Met een dampende kop thee ga ik weer zitten en kijk naar mijn moeder die door de bladen bladert. “Waarom heb je ze dubbel?” vraagt ze. “Geen idee, ik heb er nog niet naar gekeken” zeg ik een beetje verbaasd. Mijn moeder kijkt nog een keer en zegt dan: “Ow wacht, er zijn er 2 voor jou en deze 2 zijn voor… Bill?” Mijn wenkbrauwen schieten de lucht in. “Wie is Bill?” vraagt mijn moeder. “Een jongen uit mijn klas. Staat zijn naam er op?” zeg ik. Mijn moeder geeft mij de bladen en ik bekijk ze en kom tot de conclusie dat mijn lerares er waarschijnlijk vanuit gaat dat ik ze wel even aflever bij Bill. “Waar woont hij?” “Loitsche” antwoord ik met een zucht als ik denk aan hoe lang dat wel niet fietsen is. “Waarom breng je het niet langs?” “Wat? Mam, Loitsche is ver hoor!” zeg ik verontwaardigt. “Weet ik maar je krijgt geld van me voor de bus. Er is in Loitsche een klein kleding zaakje en daar is een bestelling afgeleverd die tot onze winkel behoort. Als jij die nou eens ging halen? Ik heb er namelijk de tijd niet voor” zegt mijn moeder. “Mam, alsjeblieft. Ik ga niet hoor” zeg ik een beetje boos en nip aan mijn thee.

Ongeveer een uur laten, rond 12 uur, zit ik in de bus naar Loitsche. Mijn moeder heeft me met één van haar vele trucjes omgekocht en nu zit ik dus hier. Na 20 minuutjes stap ik uit en loopt het niet helemaal onbekende Loitsche in. Zo groot is het niet maar iemand als ik verdwaald er snel. Dat wil dus zeggen dat ik gewoon geen richting gevoel heb. Zonder moeite vind ik het winkeltje en haal daar de tas op met de bestelling voor mijn moeder. Als ik weer buiten sta tover ik een kaartje uit mijn tas tevoorschijn, bekijk de route en begin te lopen. Als ik een straat insla krijg ik een volle windvlaag in mijn gezicht en ik ril. Kouleidend loop ik verder en kom dan eindelijk, god zij dank, in de goede straat aan. Ik zoek het goede nummer op en als ik het heb gevonden haal ik de bio bladen uit mijn tas. Ik bel aan en een beetje zenuwachtig blijf ik wachten . Ik hoor een deur open en dicht gaan, voetstappen en dan gaat de deur op. Er verschijnt een vrouw in de deur opening. “Uhm, hallo. Ik ben Liz, ik zit bij Bill in de klas en kom wat brengen voor school” gooi ik er maar in 1 adem uit. De vrouw glimlacht en stapt achteruit. Veel meer dan naar binnen gaan kan ik niet. Binnen steekt ze haar hand naar me uit. “Simone. Bill is boven op zijn kamer, loop maar door” zegt ze, glimlacht en loopt weer naar de woonkamer. Een minuut lang sta ik een beetje te staan en zet dan mijn tassen op de grond, hang mijn jas op en trek mijn schoenen uit. Een beetje zenuwachtig loop ik stilletjes de trap op en bedenk me dan dat ik helemaal niet weet waar zijn kamer is. Als ik op de overloop kom bekijk ik de deuren en besluit dat de deur waar “BILL” op staat waarschijnlijk zijn kamer is. Uit zijn kamer komt muziek, Nena volgens mij, en ik hoor hem meezingen. Ik klop zachtjes aan. “Binnen” hoor ik Bill’s stem aan de andere kant.