61. Verassing op de luchthaven?

Een goed uur later waren we terug in Duitsland. We hadden onze koffers al bij ons en liepen door de luchthaven. Het was rond een uur of 9 ’s avonds. Irina liep voor Friedolien en mij en achter ons liepen de rest van de trainsters. “ Ik ga zo blij zijn als ik thuis ben.” Zei Friedolien. ik knikte en plots viel het me te binnen. “ Oh nee, ik moet Bill nog sms’en om te zeggen dat ik terug in Duitsland ben. Hij had dat gevraagd.” Ik stopte abrupt en haalde mijn gsm boven. Friedolien hield ook halt en keek toe hoe ik het berichtje zond naar Bill. Irina had opgemerkt dat we achter bleven en riep van op een paar meter afstand dat we moesten volgen. Vlug stak ik mijn gsm terug in mijn broekzak en nam mijn koffer terug vast en liep terug verder. Na nog een paar minuutjes te hebben gewandeld zag ik eindelijk mijn moeder en vader staan. Ik versnelde mijn pas, net als Friedolien. haar ouders stonden naast de mijne. Als twee bezetene wandelden we Irina voorbij. Ik zag dat mijn moeder ook naar me toe begon te wandelen en voor ik het wist zat ik in haar armen verstrengeld. “ Proficiat!” riep ze bijna “ Ik ben zo trots op je!” “ Dank u mama.” Zei ik, ik voelde dat de tranen terug in mijn ogen kwamen en een krop in mijn keel verscheen maar gelukkig kon ik hem wegslikken. Ik zat nog steeds vast in mama haar armen, maar uit mijn ooghoeken zag ik hoe Friedolien ook in haar moeders armen zat verstrengeld. Ik moest me inhouden om niet in de slappe lach te schieten. Het moest vast een komisch zicht zijn, 2 meisjes van 17 en 16 jaar die in hun moeders armen lagen bij wijze van spreken.

Uiteindelijk liet mijn moeder me los en zag ik dat mijn vader naast haar stond. Hij wreef door mijn haar en zei : “ Goed gedaan meisje. We zijn trots op je. Waar is je medaille?” “ In mijn koffer zitten papa. Tussen mijn turnpakken en T-shirts zodat er niets mee kan gebeuren.” Papa knikte begrijpend en lachte naar me.

“ Tom!” ik hoorde Friedolien gillen en toen ik in haar richting keek zag ik haar rond Tom zijn nek vliegen. Wat schattig. ik hoorde hoe Friedolien hyper dingen zat te brabbelen dat ze dit niet verwacht had, dat ze zo blij was hem te zien en dat ze hem had gemist. Het leek alsof Friedolien hem niet meer wilde loslaten. Ze ging rond zijn nek en ik zag dat Tom in zijn linkerhand een bos bloemen vast had. Dit kon niet meer op van de ‘liefheid’. Toen Friedolien wat gekalmeerd was en Tom had losgelaten keek hij mijn richting uit. “ Hey Tom.” Zei ik en ik zwaaide naar hem. Tom zwaaide terug en gaf Friedolien toen terug de aandacht die ze wilde. “ Geloof je het nu mama? Dat we hun echt ontmoet hebben.” Zei ik toen ik mijn hoofd draaide naar mijn moeder. “ Natuurlijk liefje.” Zei ze. Toen ik mijn mond wilde opendoen om nog iets aan Tom te vragen voelde ik dat er een hand op mijn schouder werd gelegd.