Matt - Let's take a swim

Ik had al vrij snel door dat het Tara was die het strand opgerend kwam. Ik liet me er echter niet door afschrikken en speelde rustig door, ondertussen genietend van het uitzicht terwijl ze samen met haar hond het water in rende. Een golf beukte op haar in en het spetterde alle kanten op, de druppels glinsterend in het zonlicht. Ik glimlachte en wendde mijn hoofd af. De melodie veranderde, werd krachtiger. Ik neuriede zachtjes mee.
Na enkele minuten kwam ze het water alweer uit, en alweer was de hond haar voor. “Bear!” schreeuwde ze, terwijl ze hem achterna rende. Haar haren kwamen los en wapperden in de wind, de zwarte strengen als slangen die ergens naar hapten. Ik schudde mijn hoofd, ik was veel te filosofisch bezig. Maar dat gebeurde altijd als ik aan het spelen was, en al zeker op een plaats als deze.
Ze vertraagde haar pas toen ze bij Bear was aangekomen, die het water van zich afschudde. Ik moest grinniken toen ik hoorde hoe ze tegen hem tekeer ging. Bijna alsof hij haar vriendje was. Ze liet zich in het zand zakken en leunde even achterover. Haar haren vormden een natte plek op het zand. Toen draaide ze bijna onzichtbaar haar hoofd naar me toe. Ik kon haar uitdrukking vanaf hier niet zien, maar ik stelde me zo voor dat ze twijfelde. Twijfelde of ze op moest staan of niet. Ik speelde een melodie waarvan ik dacht dat hij bemoedigend was. En zowaar, ze stond op. Met haar rugzak over een schouder en haar hond aan haar zijde liep ze op me af, maar toen ze zag dat ik het was bleef ze verschrikt staan. Ik sloeg mijn ogen neer, waarom weet ik ook niet. Was ik gegeneerd? Ik dacht het niet. Ik kon niet bedenken waarom ik dat zou zijn. Ik concentreerde me weer op mijn gitaarspel en deed net of ik niet wist dat ze daar stond. Ik keek pas weer op toen ze voor me ging zitten. Ze hield haar ogen op haar handen gericht, die over het zand gleden. Ik ontspande en ging zachter spelen, mijn blik op haar terneergeslagen ogen gericht.
"Het spijt me..." begon ze. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken benen. "Onze droom... Ik haatte hem. Waarom kon ik mezelf niet tegenhouden?"
Ik staarde haar aan. Zo kende ik haar helemaal niet. Niet dát ik haar al goed kende, maar gisteren had ze zich zo sterk voorgedaan. Dat ze zich nu zo breekbaar opstelde had hij niet verwacht. Opeens drong het tot hem door wat ze zei. “Wacht.. zeg je nou dat we hetzelfde hebben gedroomd?” Ik stopte met spelen, en het was vreemd stil na zo lang vergezeld te zijn geweest door het snarengeluid. Bear liftte zijn kop. “Als dat zo is..” Ik dreigde in gedachten te verzinken, die druk tekeer gingen in mijn hoofd, maar ik schudde mijn hoofd om bij Tara en ons gesprek te blijven. “Maar het maakt niet uit. Echt niet. Ik zou het je niet eens kwalijk nemen als het wel je bedoeling was geweest.” Ik keek haar aan en schonk haar een glimlach. Bear piepte zachtjes en ontspande pas weer toen ik enkele akkoorden aansloeg. Ik ben al blij dát ik over je droom, wilde ik zeggen, maar dat deed ik niet.