What You Need To Remember!

Ik begreep het allemaal niet goed meer maar ik wist dat als ik lang genoeg wachtte, het antwoord zelf naar me toe zou komen. Ik bleef verscholen tussen de bomen tot het buiten donker werd en hij me kwam zoeken. Ik was zo gefocust op de geluiden dat ik hem kon horen aankomen vanaf een afstand. Ik keek op, mijn knieën tegen mijn borst geklemd en de verwarring duidelijk leesbaar in mijn ogen. Hij ging tegenover me zitten, nam mijn handen en trok me naar hem toe. Ik wilde kwaad op hem zijn maar die was verloren gegaan in de vragen. Ik hoefde ze zelfs niet meer te vragen, hij beantwoorde ze zonder een woord van mij.
“Ik wist niet hoe ik het je moest uitleggen! Ik kon je niet zeggen dat ik te zwak was. De schuld at me op vanbinnen! Ik wist dat alles mis zou gaan als je het zou geweten hebben, alles wat we hadden! Je hoort niet bij iemand te zijn die je probeerde te vermoorden!”
Hij zuchtte luid maar stopte niet.
“Het enige wat ik wilde was je voor eeuwig bij me hebben, net zoals Edward Bella heeft! Dat wou ik, enkel ons maar toen je daar levenloos op de grond lag, jouw bloed op mijn lippen, toen brak ik. Alles was een leugen en dat kon ik niet aan. Ik kon je niet laten gaan!"
De pijn was duidelijk in zijn stem.
“Daarom mocht Jacob niet bij me komen. Je was bang dat ik hem zou herinneren en jou niet...”
Hij gaf een korte knik. “JAcob heeft je gered wanneer ik dat niet kon. Hij heeft je nooit pijn gedaan en dat zal hij ook nooit doen, misschien wist ik gewoon dat je beter bij hem was dan bij mij. Ik wou enkel dat dat je één ding niet vergat...."
“... liefde....” zei ik zacht en vlocht mijn vingers door die van hem. “Liefde vergeet je niet zomaar Jazz, het is een deel van je. Wat andere mensen je ook toefluisteren...”
Het was even stil en ik wist dat hij over mijn woorden nadacht. Misschien had ik gehoopt dat het deel waar hij me bedroog met Leyna niet waar was, maar al de rest was echt geweest. De liefde, het toneel, de torenklok. Ik was echt de zijne geweest voor een lange tijd en hij had ieder deel ook meegemaakt. De angst dat niets zou zijn zoals ik dacht was weg maar ik was wel bijna dood geweest. Ik wilde weten waarom. Waarom zou ik alles overgeven aan een man die me bespeelde als een pop. “Het spijt me voor alles waar ik je door sleur, ik wilde het niet moeilijk voor je maken!”
“Ja... wel, een dodelijkeliefde had ik wel verwacht..”
Hij grinnikte,”grappig!”
Ik legde me tegen zijn borst aan. “Zijn er nog dingen die ik moet weten, mensen die me willen brainwashen of een leger dat op de loer ligt?”
Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd. “Voorlopig zit je goed...”
“Heel goed,” grinnikte ik en staarde door het duister heen. Liefde was moeilijk, zo ver was ik al...maar was ik sterk genoeg om het op te houden, om door te zetten terwijl de wereld veranderde. Misschien...