Teach Me How To Fly

Samen keken ze even naar de sneeuw.
'Zullen we dan maar naar huis gaan?' stelde Silas voor. Liza knikte en haalde haar gsm boven. Silas keek vragend naar de gsm.
'Een gsm,' antwoordde ze. Eindelijk kwam ze erachter waarom Silas zo bang was geweest van de microgolfoven, de auto's en bussen en alle andere elektronische machine's.
'Wat moet je daarmee?' vroeg hij, eenigszins nieusgierig. 'Daarmee kan ik mijn vader laten weten dat ik niet thuis kom. Dat ik zogezegd bij Yukka blijf slapen.' Silas knikte, maar leek het niet te begrijpen. Liza liet het erbij. Ze had geen zin om het allemaal uit te leggen. Nee, niet vandaag.
Snel sms'te ze haar vader dat ze bij Yukka bleef en toen richtte ze zich weer tot Silas. 'Waar moeten we eigenlijk heen?' vroeg ze hem. 'Ik had gehoopt dat jij het zou weten,' grijnsde hij beschaamd.
Het bleef stil.
'Kun je anders niet... vliegen?' Liza moest er nog even aan wennen. Silas grijns sloeg om in een grimas. 'Er zitten nog glassplinters in mijn rug,' bromde hij. 'Het doet pijn op mijn vleugels te strekken.' 'H-het spijt,' piepte Liza. 'Geen zorgen. Ik stond bij je in het krijt.' Voor het eerste verscheen er een lieve glimlach op zijn gezicht. Geen enge grijns of vertrokken grimas. Nee, een dankbare glimlach.
'Toon eens die splinters,' stelde Liza voor.
Silas trok zijn t-shirt over zijn hoofd en liet haar de vele schrammen en diepe wonden zien.
Liza schrok.
Het bloed droop nog over zijn rug en somme splinters waren groter dan 5 centimeter.
'Silas,' piepte Liza. 'Doet dat pijn?' 'Wat denk je zelf?' gromde hij. 'Sorry. Zal ik ze eruit halen?' Silas knikte. 'Begin met die rond mijn schouderbladen, daar zitten mijn vleugels. Dan kunnen we naar de villa vliegen en kun je daar de rest doen.' Liza stemde in.
Voorzichtig begon Liza een scherf van wel zon 4 cm los te pulken. 'Je moet zeggen als het pijn doet,' zei Liza en begon voorzichtig te trekken. 'Aaargh!' 'Oké, schreeuwen mag ook.'
Wat ze ook deed, Silas had pijn als ze de scherf eruit probeerd te halen.
'Silas,' zuchtte Liza. 'Je zult op je tanden moeten bijten.' Hij knikte.
Met een harde snok trok ze de scherf eruit. Silas kreet vulde de stegen. Hijgend viel die op z'n knieën.
'Gaat het?'
'Gewoon door doen.'
Het duurde zo'n half uur voor alle scherven rond zijn schouderbladen verwijderd waren. Liza was nu bezig het bloed te stelpen met een pakje zakdoekjes.
'Ziezo. Hoe voel je je? Ik heb ook alle andere grote scherven eruit gehaald. Voor de kleine heb ik meer licht nodig.'
'Het is goed zo,' zei Silas.
'Hier gaan we dan.'
2 enorme zwarte vleugels groeiden uit Silas's rug. Liza zweerde dat ze groter waren dan de eerste keer. En prachtiger, véél prachtiger. Eerst hadden ze er angstaanjagend uitgezien maar nu was het iets wonderbaarlijks om te aanschouden. Eén van de vleugel wierp een reusachtige schaduw over Liza heen.
Silas vouwde toen zijn vleugels op zoals een raaf en draaide zich toen naar haar om.
'Ze zijn prachtig,' zei Liza, bijna fluisterend.
Hij glimlachte.
'Neem jij m'n shirt?' vroeg hij. Liza knikte.
'Goed, strek nu je armen uit. Nee! Niets zoals Jezus aan het kruis! Alsof je een ster wilt grijpen. Ja, zo.'
'W-wat ga je doen?' piepte Liza toen ze zijn vleugels hoor klapwieken.
Een grote schaduw in de vorm van een vogel viel over haar heen en ineens werd ze bij de polsen gegrepen. 'Neem ook mijn polsen vast,' werd er boven het geklapwiek geroepen. Liza deed wat er van heer gevraagd werd en het volgende moment werd ze van de grond gehesen. Verbaast en een beetje angstig keek ze hoe de grond zich steeds verder van haar verwijderde. Ze begon te trillen. 'Hou je stil graag! Ik heb geen ervaring met passagiers!'
De besneeuwde grond begon langzaam te verdwijnen en enkele seconden later kon ze nog net de gele lichtjes ver beneden haar zien.
Het koude briesje gevuld met sneeuwvlokken maakte het compleet.

Zo te zien hebben we een Silas-fanclub hier!