I Love You.

De weg terug verliep in stilte, mijn hand geborgen in die van hem. Ik durfde hem niet aan te kijken, wist niet precies wat ik zou zien als ik het wel deed. De warmte van zijn huid maakte het moeilijk adem te halen en het gevoel van zijn lippen op die van mij, dwaalde door mijn buik heen. Ik was niet echt bang, gewoon niet helemaal zeker of dit morgen ook nog zo zou zijn. Tijd was een onbewust deel in mijn achterhoofd. Sterren gleden langs de open hemel boven ons en de maan liet een spoor na zodat we niet konden verdwalen in te grote gevoelens. Ik haalde langzaam en diep adem, probeerde woorden te zoeken die ik kon zeggen maar raakte niet verder dan een gedachten die sprak,’ik hou van je!’
Ik wilde het niet zeggen, het voelde niet helemaal goed en toch…
Diep van binnen wilde ik hem voor eeuwig aan mijn hand hebben, net zoals hij wilde, als zijn woorden echt iets betekend hadden. Het licht was uit bij zijn deur en de geluiden waren weg gevallen. De wereld was ons vergeten. Ik liep mee tot de trapjes, bleef angstig en onwennig staan voor het huis waar ik jaren voorbij gelopen was, waar ik gelachen en gehuild had. Het huis dat ik nooit zou vergeten. Hij keek vragend achterom, onze handen als het enige teken nog dat we bij elkaar hoorde. “Taylor?”
Zo ver was ik al, zijn naam zeggen. Hij keerde terug tot hij weer zo dicht was als daarnet. Zijn adem streek langs mijn gezicht heen en zijn woorden waren als een melodie.
“Ik wil je niet verliezen vannacht…”
Ik huiverde maar liet hem niet zien, keek dwalend naar de grond op zoek naar wat ik wilde. Hij nam ook mijn andere hand vast, vlocht zijn vingers door die van mij. “Als je gebleven was, dan was je me nooit kwijt geweest…”
Mijn woorden waren hard maar waar. Als hij gebleven was, me niet vergeten was in die jaren dan had ik die avond wal duizend keer gezegd dat ik van hem hield.
“Waar maar als ik niet weg geweest was, dan had ik nooit geweten hoeveel ik van je hou…”
Ik grinnikte, humorloos. Daar ging het niet om of wel? Had de wereld er anders uitgezien als hij gebleven was, waarschijnlijk. Zou ik nu zo sterk zijn als hij gebleven was, nee. Was het het waard? Was al de pijn hem waard?
Ik keek op, bestudeerde zijn gezocht en verdwaalde ogen. Ja; Ik kuste zijn lippen, voor de eerste keer niet bang wat er na zou komen. Morgen kon hij me vergeten zijn, maar ik zou hem niet vergeten. Net als het huis, zat hij vast in mijn geheugen. Hij was echt en dit was echt; voor de korte tijd dat wij bestonden. Hij liet me niet meer los, de wereld vervagend om ons heen en de pijn ver weg. “Ik hou van je…” fluisterde ik door de wind door, zo stil dat hij het misschien niet eens gehoord had. Ik voelde zijn lach tegen mijn nek aan, voelde hoe hij er een kus plaatste. “My Lady…”
Hij maakte een diepe buiging en deed mijn hoofd tollen. Ik lachte, schudde mijn hoofd en sprong terug naar zijn nek toe. Als ik opgelet had, dan had ik gezien dat we niet alleen waren. Schaduwen keken mee vanuit het bovenste raam, glimlachen om hun lippen heen. Ik lachte verder , terwijl zij dat ook deden.

Als je een man vind die je kan doen vergeten dat er meer was dan jullie, die je het hele verleden liet vergeten en je terug bracht naar vandaag dan weet je… “Hij is de ware..” zei een bekende stem boven en de vrouwen lachte zacht. Moeders, ze gingen nooit weg, zelfs niet als je ze voor even vergeten was…