When darkness turns to light, it ends tonight. [TH]

Deel 1 Durch den Monsun.

Het was vroeg in de ochtend, het einde van kamp groep 8. Onze koffers waren al ingepakt en stonden klaar om terug te keren naar school, toen ons werd gevraagd of we nog iets wilden doen. Eigenlijk hadden we daar geen zin meer in – we waren moe en hadden wel genoeg spelletjes gedaan deze week. Toch bleven de kampouders enthousiast; Er was nog een muziekquiz over en een snoeppot. Sommige keken verveeld, andere vonden het wel een goed idee. Na een beetje gezeur stemde toch iedereen in, want om die snoeppot nou met zijn allen te moeten delen, daarbij; een muziekquiz was toch niet zo erg; Tien vragen, bij tien liedjes, die beantwoordt werden in groepjes van drie. Ik wist toen nog niet dat dat mijn leven zou veranderen.

Sterre en Virginia vormden samen met mij een groepje. Ik wist hoeveel zij van muziek afwisten en hoe weinig ik – ik was er tot dan toe nooit echt mee bezig geweest.
We kwamen bij vraag zeven en op het moment dat het liedje door de boksen klonk, begon Sterre te gillen en zelfs Virginia deed mee. (Misschien was het niet echt gillen - mijn herinnering is nooit zo helder).
De vraag bij het liedje was; Welke Duitse band is dit? Om het ‘moeilijk’ te maken hadden de kampouders de Duitse versie van het lied genomen, wat tevergeefs was; Sterre schreef meteen het antwoord op en bleef tot het liedje was afgelopen met haar oor aan de boks vastgeplakt zitten luisteren. Ik wist niet dat mijn voormalige beste vriendinnen fan waren van zo’n band, maar ik denk ook niet dat het me geïnteresseerd had, voordat ik dat liedje had gehoord.

Op de terugweg naar school in het busje vormde zich een discussie. Hoewel Virginia en ook Shareen fan waren, wilde Sterre niet dat er nog andere kinderen van onze klas fan werden – ze haatte na-apers. Omdat ik niet van discussies houd en ook deze probeerde te redden, zei ik dat ik het ook wel een leuk liedje vond, maar ook weer niet zo super dat ik meteen fan van ze zou worden. Daar ging Sterre mee akkoord, maar ik wist dat ik toen al zat te liegen en later besloot ik daarom ook dat ik wel in mijn eentje fan zou zijn; Sterre zou er nooit achter komen.
Keer op keer luisterden we opnieuw naar het liedje – ze hadden het in de autoradio gestopt.
Ik keek uit het raam en kreeg steeds meer kriebels in mijn buik naarmate de reis vorderde en het liedje, dat Durch den Monsun bleek te heten, vaker werd afgespeeld.


Deel 2 When Darkness turns to light, it ends tonight.

Toen ik terug thuis was van kamp, heb ik ze meteen opgezocht; Tokio Hotel, op clipjes.nl, omdat ik toen nog geen andere muziek sites kende – ik zei al dat ik me er niet mee bezig hield.
Ik luisterde op de site naar de Engelse versie van het liedje en klikte andere liedjes van hen aan tot ik bij een clipje kwam. Tientallen foto’s verschenen en verdwenen weer op het beeldscherm. Het was wel duidelijk dat het liedje op de achtergrond niet van Tokio Hotel was. Ik vond het clipje mooi, ik raakte er zelfs verslaafd aan. Keer op keer keek ik weer hetzelfde clipje met als titel: ‘Tokio Hotel twin.’ Bill en Tom heten de tweeling, bleek later.
Wat ik gevoeld had in de bus kwam weer terug en werd sterker bij het kijken van dat clipje. Het kwam elke keer terug als ik het clipje zag en even later ook bij het luisteren naar hun muziek. Ik weet niet precies wat het was, maar iets, de foto's, de muziek of de combinatie ervan, leek me te betoveren.


Twee jaar later

‘Om my god! Dat is hem! That’s the song!’
Ik schrok en was verbaasd – ik had nooit gedacht dat ik dat liedje ooit nog ergens zou vinden. Met mijn hand voor mijn mond staarde ik naar het beeldscherm. ‘Het is hem echt.’
Ik voelde dat gevoel weer opkomen onder in mijn buik, de verbazing maakte plaats voor opwinding en ik verwonderde me over het prachtige lied dat via mijn oortelefoontjes de herinnering diep in mijn hoofd wakker schrok.
‘That’s the song,’ herhaalde ik fluisterend.
Ik had meteen de drang om het clipje weer op te zoeken en hoewel het onder dezelfde titel stond op die oude vertrouwde site, was het een ander liedje met andere foto’s. Ik had niet veel plaats voor teleurstelling, maar toch had het de kracht om een stukje van die opwinding en blijdschap voor het gevonden liedje weg te duwen.
Toen besefte ik pas dat ik fan was geworden van een band, door middel van een liedje van een andere band, want zonder dat liedje hadden de foto’s misschien minder mooi geleken en was ik misschien wel nooit verliefd geworden, niet zo erg als ik was geweest.

Nu heb ik alleen het liedje nog en elke keer bij het horen van het liedje kan ik de overgangen van de foto’s nog zien. De foto’s zelf zijn echter vervaagd. Eentje kan ik nog herkennen en dat is de foto hierboven.

It ends tonight van The All-American Rejects, Monsoon en Durch den Monsun zorgen nog steeds voor kriebels in mijn buik en laten mijn hart kloppen, net zoals elke herinnering aan die ene clip, tijdens deze tijden waar als fan rechtop blijven staan een moeilijk karwei is.