20.

Die avond was ik er tijdens het avondmaal niet met mijn gedachten bij. Ik had met Najim gesproken en besloten dat we overmorgen tijdens volle maan zijn krachten uit zijn lichaam zouden bannen en in de mijne zouden zetten. Het zou vast moeilijk worden om zijn krachten te ervaren, maar het lukte me vast wel. Een papieren vogeltje trok mijn aandacht en verward keek ik even de zaal rond opzoek naar de gene die me een briefje stuurde. ‘Kom na het eten naar de kamer van de hoge nood.’ Stond er. Verward draaide ik het briefje alle kanten uit, maar er stond geen afzender. Ik schoof het snel ik mijn tasje en begon nerveus te eten. Van wie zou het briefje zijn? Draco, Najim of van iemand anders? Ik wist het niet, maar besloot om toch te gaan. Ik wilde weten waarom die persoon zo graag met me wilde afspreken en waarom hij niet gewoon naar me toe kwam.

Verveelt keek ik de gang op de zevende verdieping rond, maar die was zoals verwacht verlaten. Die persoon zou vast al in de kamer zijn, maar hoe kon ik nou weten welke vorm hij had aangenomen? Toen na enkele seconden de deur verscheen en Draco naar buiten stapte rinkelde een belletje. Had ik Draco deze middag aan tafel gezien? Ik betwijfelde het. ‘Je bent gekomen.’ Glimlachte hij. ‘Zoals je ziet.’ Mompelde ik. ‘Kom je?’ vroeg hij. Ik knikte en volgde hem de kamer van de hoge nood in. Het was een klein en gezellig kamertje. Er lagen enkele zitzakken en een groot bed met veel kussens stond in het midden. Er branden enkele kaarsen en een zacht muziekje vulde de kamer. Meteen had ik spijt dat ik gekomen was. Wat was deze jongen van plan? ‘Draco…Ik denk dat ik beter kan gaan.’ Mompelde ik. ‘Nee, wacht gewoon. Blijf. Alsjeblieft?’ Waarom wilde ik zo graag blijven? Waarom wilde ik zo graag dicht bij hem zijn? Ik ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en hij plofte zachtjes naast me neer.
Aarzelend hief hij zijn hand op en legde die op mijn wang. Ik sloot mijn ogen en genoot van deze simpele aanraking. Mijn huid leek te branden onder zijn aanraking. Ik voelde zijn warme adem op mijn gezicht en het verbaasde me niet hoe prettig ik het vond dat hij zo dicht bij me zat. Alles aan hem trok me aan. Zijn prachtige, grijsblauwe ogen, zijn warme lach en zijn arrogante grijns. Zijn haar dat altijd nonchalant warrig gemaakt was, zijn zachte stem. Alles gewoon. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij zacht. Ik slaakte een diepe zucht en opende mijn ogen weer. ‘Ik kan dit niet meer aan, Draco’ Ik zag de paniek in zijn ogen, bang dat ik hem zou afwijzen. Maar hoe zou ik dat ooit kunnen doen? Hoe zou iemand in hemelsnaam weerstand kunnen bieden aan zijn aantrekkingskracht? Ik schudde mijn hoofd. ‘Het is gewoon, dit is zo verkeerd. Het is verboden, en mijn afkomst en lot maken het ook alleen maar moeilijker. Maar ik kan het niet meer aan. Wat ik nu voel, dat heb ik nooit eerder gevoeld. Ik wou dat ik afstand van je kon nemen, dat ik je kon vergeten. Maar ik ben bang dat het daar al te laat voor is.’ probeerde ik uit te leggen. Ik wilde dat hij het zou begrijpen. ‘Doe het dan niet. Ik hou van je, en dat zal altijd zo blijven. Het kan me niet schelen wat anderen er van denken of wat ons allemaal te wachten staat. Ik wil bij je zijn, wat er ook gebeurd.’ Fluisterde hij zacht. Een golf van hulpeloosheid overspoelde me. Hij nam mijn handen en legde die op zijn borst. Ik voelde zijn hart ritmisch kloppen en dat kalmeerde me. ‘Mijn hart klopt alleen nog voor jou.’ Fluisterde Draco. Hij liet mijn handen los en legde zijn handen aan weerszijden van mijn gezicht, zodat ik hem wel aan moest kijken. ‘Alsjeblieft, zeg me dat je ook van mij houd.’ Smeekte hij. ‘Je weet dat ik van je hou.’ Zuchtte ik. ‘Dat is al wat ik wilde horen’ En toen drukte hij zijn lippen op de mijne. Zacht en teder. En ik voelde mijn verdediging afbrokkelen. Van het moment dat ik zijn lippen op de mijne voelde gaf ik me volledig aan hem over. Hij duwde me voorzichtig achterover zodat mijn hoofd op de stapel donzige kussens terecht kwam. Hij boog zich over me heen en zijn handen gleden over mijn arm naar beneden, naar mijn buik tot aan mijn heupen. Ik huiverde toen hij heel voorzichtig zijn hand onder mijn topje liet schuiven. Even aarzelde hij, maar toen hij merkte dat ik hem niet tegen ging houden trok hij mijn topje over mijn hoofd. Even gleden zijn ogen over mijn borsten, maar al snel richtte hij zijn blik weer op mijn gezicht. Hij boog zich weer voorover en kuste zacht over mijn kaaklijn naar beneden. Hij plantte zacht kusjes in mijn hals en toen gaf ik me echt helemaal over, ik kon dit niet langer aan. Ik rolde onder hem vandaan zodat hij op zijn rug terecht kwam en ging op hem zitten. Zonder aarzelen trok ik zijn hemd los, waardoor zijn knopjes loskwamen. Vanavond zou ik me geen zorgen maken over de gevolgen of wie ik allemaal teleur zou stellen

Toen ik mijn ogen opende zag ik door het raam dat het al ochtend was. De zon kwam langzaam op en het zou vast niet lang meer duren voordat het tijd was voor het ontbijt. Mijn hoofd ruste op Draco’s ontblote borstkas en zijn armen lagen om me heen. Ik zuchtte en maakte me voorzichtig los uit zijn omhelzing. Zijn lippen waren in een kleine glimlach gebogen. Wat moest ik nou? Ik hield zoveel van hem. Ik wist dat hij bij me zou willen blijven, maar kon ik hem wel zoveel pijn en leed aandoen? Het kon gewoon niet. Gisterenavond had gewoon niet mogen gebeuren. Waar zat ik toch met mijn hoofd? Ik stond op en begon snel mijn kleren bij elkaar te rapen. Toen ik net aangekleed was merkte ik dat Draco wakker was. ‘Waar ga je heen?’ vroeg hij aarzelend. God, waarom klonk hij toch zo bang? ‘Ik moet gaan, het ontbijt begint zo.’ Mompelde ik. Zijn zucht vulde de hele kamer. ‘Ik hoopte dat na gisteren alles zou veranderen.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het kan gewoon niet, Draco. Hoeveel het me ook spijt.’ ‘Nee, jij kan het gewoon niet. Het is wel mogelijk.’ Ik wilde de beschuldigende ondertoon in zijn stem niet horen. Maar ik wist wat ik moest doen, ik moest hem zo zwaar kwetsen en afwijzen dat hij me niet meer wilde zien. ‘Waar doe je nu moeilijk over? Je hebt me gehad, is dat niet genoeg dan? Is dat niet waarom je in de eerste plaats met me omging? Om me in bed te krijgen, toch? Net zoals al die andere meisjes die je om je vingers draait en daarna weer afwijst. Ik ben niet zoals hen, Draco. Ik ben veel slimmer. Dacht je soms dat ik het niet wist? Dacht je soms dat ik van je hield? Nou, vergeet het. Voor mij ben je niets meer dan een arrogante slijmbal die geen respect heeft voor meisjes.’ En daar was die blik. Vol pijn en verdriet. Ik liep naar de deur en opende hem. ‘Over een halve week is het kerstvakantie en daarna ga ik naar huis. Ik zorg wel voor een vervangende leerkracht.’ Met een smak gooide ik de deur achter me dicht en liep snel weg. Hij zou me dit nooit vergeven.

Nog eventjes en het einde naderd. Maar eerlijk gezegt heb ik geen idee hoe ik het verhaal wil laten eindigen. Als je een idee hebt mail me dan