#48.

“Wie ben je?” “Bill, is dat je nieuwe vriendin?” “Vertel me, ben je dan eindelijk van straat geraakt?” Ik hoorde de vragen, maar ze drongen niet echt tot me door. De flitsten verblindden mijn zicht en ik liet me meevoeren door de bodyguards. “Ben jij het meisje dat met hen op reis ging?” Ik keek rechts van me, om zo de vrouw te zien die me die vraag gesteld had. Hoe wist ze dat toch? Ik begon zo’n idee te krijgen dat paparazzi mensen eigenlijk geen leven hadden. Het leven van beroemdheden, dat was hun leven geworden. Hadden ze niets beters te doen? Was hun leven zo mislukt? “Geen commentaar”, antwoordde ik in het Duits. Ik probeerde om mijn gezicht in de plooi te houden, maar ik voelde overal handen. Spraakrecorders werden voor mijn neus gehouden en waarschijnlijk waren er al foto’s genomen van mijn achterwerk. Hoe kon je zoiets volhouden en telkens weer doorstaan? Ik hoorde Bill voor me dankjewel mompelen. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, dus ik veronderstelde dat iemand hem gecomplimenteerd had met zijn nieuwe haarcoupe. Het was dan ook onmogelijk om het verschil niet op te merken. Ik schrok toen er zich buiten de luchthaven nog meer mensen bevonden. Zo te zien waren het voor het merendeel fans, wat ik eigenlijk wel had kunnen verwachten. “Kunnen we ook nog even handtekeningen uitdelen?” vroeg Bill hoopvol. Vanuit mijn ooghoek zag ik Tom even met zijn ogen rollen. Natuurlijk, Bill was nog maar net terug in het land en hij wou meteen alweer enkele fans hun leven goed gaan maken. Ik vroeg me af hoe hij het voor elkaar kon krijgen. Twee mannen leidden me zo onopvallend mogelijk naar een zwarte, grote auto die verderop stond te wachten. Echt onopvallend verliep het niet, maar het was toch al te laat. Mensen hadden me gezien, er waren foto’s van me genomen en mijn stem stond vast al op een of ander bandje. De geruchten waren niet meer tegen te houden. Ik deed mijn zonnebril af toen de deur van de auto dichtgeslagen was. Enkele fans probeerden naar binnen te turen door het raam, maar hun poging was tevergeefs. Geblindeerde ramen, pas nu zag ik er het nut van in. De massa mensen bewogen zich in de richting van Bill en Tom, wat dus wou zeggen dat de aandacht voor mij even verslapte. Ik wist dat het maar tijdelijk was. Het idee dat ik mezelf in een of ander tijdschrift zou zien, bezorgde me kippenvel. Wat ze ook over me zouden gaan schrijven, ik wilde het eigenlijk niet weten, want het zou toch de waarheid niet zijn. Ze kenden me niet, helemaal niet. Zelfs Bill kende me niet helemaal, nog niet.