Under the fireflies

Under the fireflies.
En daar zit ik dan. Wachtend op de vrouw die mijn hart gestolen heeft, kijkend naar de vuurvliegjes die het pad verlichten. Het pad waar zij straks zal verschijnen, gehuld in zwarte kleding. Zwart, de kleur van de nacht, de kleur van beschutheid, die we nodig hebben om onze liefde niet te verraden. De liefde die begon op de dag dat haar vader ons huis bezocht, haar vader de landheer. Een man die dacht het geld van de mensen goed te kunnen besteden aan het dorp, met het dorp wordt zijn eigen paleis bedoeld. Met gewapende ridders klopte hij aan bij onze deur. Ons huis dat op instorten staat, we hebben het geld hard nodig, maar volgens de landheer heeft niemand het harder nodig dan hijzelf. Vol zelfvertrouwen stapte hij ons huis binnen, gevolgd door een beeldschone vrouw. Ik wist haar naam, Eleonora.
Ze was de dochter van deze afschuwelijke man, maar toch had ze iets, ze was niet zo als hem, ze was lief en zacht, iemand die om het dorp gaf. Zonder ook maar iets om ons te geven ging de landheer op een stoel zitten. Eleonora volgde hem stilletjes en ging achter hem staan. Een ogenblik keken haar prachtige, blauwe ogen recht in die van mij. Een warme glimlach trok om haar mond. ‘En mijnheer Rodericks, zou ik het geld mogen hebben.’ Zei de landheer tegen mijn vader. Boos stond ik op en liep weg. Ik ging in het schuurtje zitten, ons schuurtje, gevuld met brandhout voor de strenge winters. Voetstappen kwamen dichterbij, langzaam ging de schuurdeur open. Eleonora verscheet in de deuropening. ‘mag ik erbij komen zitten?’ Fluisterde ze. Ik knikte langzaam. Haar voetstappen waren duidelijk hoorbaar, door de stilte die er tussen ons was. Haar prachtige roze jurk zat onder de vlekken, die ze had opgelopen toen ze hier heen liep, hier heen liep om mij te bezoeken, tenminste… dat dacht ik.
‘Is er een kans, dat wij vrienden kunnen zijn?’Hoorde ik een fluisterende stem naast me zeggen. Ik keek Eleonora verbaasd aan. ‘Ik heb nog nooit vrienden gehad, en jij lijkt me een aardige jongen.’zei ze terwijl ze haar hoofd weg draaide. Nooit vrienden gehad? Een aardige jongen? De woorden spookten door mijn hoofd. ‘Als u dat wilt mevrouw.’ Antwoordde ik. ‘Dat zou ik heel graag willen, mijnheer Dylan.’ Zei Eleonora glimlachend. Dat was het begin van onze vriendschap. Afspraken in het donkere woud, midden in de nacht volgden. Elke avond dansten we, terwijl de vuurvliegjes om ons heen vlogen. Tot die nacht, de nacht die niet erger had kunnen worden.
Eleonora’s vader, de landheer, merkte dat ze er ’s nachts niet was en stuurde een spion achter haar aan. Vrolijk kwam ze aanrennen en vloog in mijn armen. Tot hij kwam, hij dook op uit de bosjes, net als ons in het zwart gekleed, rende op Eleonora af en sleurde haar mee naar het paleis. De volgende dag kreeg ik te horen dat ze was uitgehuwelijkt, uitgehuwelijkt aan een man ver hier vandaan. Vannacht zal onze laatste nacht samen zijn. Ieder moment kan ze verschijnen, gehuld in zwarte kleding. Zwart, de kleur van de nacht, de kleur van beschutheid, die we nodig hadden om onze liefde niet te verraden. Nu is het te laat. Maar ik zal op haar blijven wachten, hopend dat ze ooit nog aan me zal denken. Wachtend tussen de vuurvliegjes, die met hun tere lijfjes licht puntjes maken in deze donkere hopeloze nacht.