Chapter 2

Maeyke;
zaterdag 25 augustus:

ik werd wakker. iik hoorde de rustgevende pieptoon van de hartmonitor.
ik keek naast me en zag Elyza wakker liggen. "hey" zei ze. "hey, wat is er gebeurd?" vroeg ik. "ik weet het niet precies maar we reden in een afgrond..." "wat?!" vroeg ik. "Mark is...hij is dood" zei ze, ik hoorde aan haar stem dat ze ieder moment kon huilen. ik voelde de tranen in mijn ogen. "en papa...en mama ook" zei ze, de tranen liepen over haar wangen. "hoe....?" mijn stem brak, de tranen stroomden over mijn wangen. toen kwam er een man binnen lopen. "hallo, ik ben dokter Carlisle Cullen ik..." hij werd onderbroken door het piepende geluid van de hartmonitor van Elyza. dokter Cullen snelde ernaar toe. toen kreeg het piepende geluid zijn normale ritme weer terug. Elyza leefde nog. toen hoorde ik weer het piepende geluid, maar dit keer kwam dokter Cullen naar mij toe. ik zag Elyza met lege ogen naar me staren. toen werd ik opgetild ik werd naar een groot, wit en open huis gebracht. ik wist niet waar ik was, toen voelde ik een hevige pijn in mijn nek, en heel mijn lichaam stond in brand. ik schreeuwde het uit maar dokter Cullen keek me alleen aan met ogen vol spijt. "ik kom zo weer terug" fluisterde hij. toen was ik alleen. ik wist niet hoelang het duurde, het konden minuten, seconden of zelfs uren duren voordat hij weer terug kwam. hij legde mijn zus naast me neer. haar gezicht was wit en haar lippen waren blauw, haar altijd mooie blonde haren zaten in de war. toen boog dokter Cullen zich over haar heen. "blijf van haar af" schreeuwde ik met een met pijn gevulde stem. hij luisterde niet. haar ogen vlogen open en ze schreeuwde het uit. ik schreeuwde ook en hij zei wat maar ik hoorde het niet. "maak me dood, maak me dood" bleef ik maar herhalen. het kon me niet schelen wat hij deed zolang de pijn maar ophield. "vermoord mij! vermoord me" smeekte Elyza. toen kwamen er zes mensen binnen lopen. drie vrouwen en drie mannen. twee vrouwen en een man kwamen op ons afgelopen. het waren verschillende mensen. dokter Cullen was blond, knap en misschien eind twintig. dan was er een grote man met zwart haar en enorm gespierd. er waren nog 2 andere mannen een met blond haar en een met een vreemde kleur brons. de drie vrouwen waren hun tegenpolen, de een had lang blond haar met een schitterend figuur de andere had kort zwart haar en was extreem dun en de laatste had golvend caramelkleurig haar en was wat voller. iedereen praatte met elkaar en tegen dokter Cullen. behalve de jongen met het bronskleurige haar, hij ging naast Elyza zitten en bleef haar aankijken. Elyza schreeuwde nog steeds. de pijn werd niet minder maar ik werd moe, ik stopte met schreeuwen en keek naar het plafond. langzaam hoorde ik Elyza ook stoppen met schreeuwen. toen werd alles opnieuw zwart.