~60

Wat heb ik gedaan? Langzaam strompel ik naar boven. Het geluid van een gitaar, komt me al van verre tegemoet. Het klinkt droevig. Met een brok in mijn keel klop ik aan. Shin laat me binnen, zijn ogen staan dof. Ik plof hopeloos naast Jamie op de bank en geef hem een knuffel. De kleine jongen gaat tegen me aan liggen en ik kijk naar de klok. Het is negen uur. Dat valt nog mee, mijn neus begraaf ik in Jamie’s haar. Hij gaapt. ‘Shin? Kan ik nog iets voor je doen?’Fluister ik. Hij knikt. ´Kun je naar de avond winkel gaan en wat spullen halen? Ik heb geen tijd gehad.´ Ik knik begrijpend en strijk door Jamie´s haar. ´Ik ben zo terug, knul’ mompel ik en ik ga er vandoor. Afwezig strompel ik door de straten, het droevige geluid van Yu’s gitaar galmt nog door mijn hoofd. Het maakt me gek. Gefrustreerd knijp ik het briefje fijn dat Shin me gegeven heeft. Verdomme, waarom verkloot ik ook altijd alles? Het frommeltje prop ik in mijn zak en ik loop snel door. In de winkel ga ik snel het lijstje af en loop weer naar buiten. Ook al wil ik me haasten, mijn lichaam wil gewoon niet. Ik wil niet bij Yu zijn nu hij zo droevig is. Maar ik moet er voor Yu zijn. Langzaam kijk ik naar de sterren. Normaal gesproken kalmeren ze me, maar nu niet. Nu maken ze me nerveuzer dan ooit. Langzaam loop ik weer naar het gebouw en begin trap te lopen. Niet omdat ik niet met de lift wil, maar omdat ik, diep van binnen, Yu niet onder ogen durf te komen. Halverwege voel ik echter het aura van een vampier. De rillingen lopen over mijn rug, omdat ik geen idee heb waar hij is. Angstig om me heen kijkend, loop ik naar boven. Mijn ademhaling gaat gejaagd, omdat ik geen idee heb wie het is. Snel ga ik het appartement in en begin de spullen in te ruimen. ‘Ik mama helpen?’ vraagt Jamie me zacht. Ik knik glimlachend naar hem en geef hem wat spullen. Mijn zoontje klimt op het aanrecht en ik maak de kastjes voor hem open. ‘Voorzichtig!’ waarschuw ik. Het jongentje knikt en zet de spullen weg die ik hem weer aangeef. Als hij alles heeft opgeruimd, klimt hij eraf. Hij knuffelt me en gaat dan weer tv kijken. Even sluit ik mijn ogen en luister naar de melodie die nog steeds in de lucht hangt. Het irriteert me en ik neem een besluit. Ik moet met hem gaan praten. Ik heb het veroorzaakt, dus ik moet het ook weer oplossen. Moeizaam loop ik naar de deur en klop aan. Binnen… hoor ik zacht in mijn gedachten. Langzaam trek ik de deurklink omlaag en duw de deur open. Yu stopt niet met spelen. Hij kijkt me niet eens aan. Rustig loop ik op hem af en duw zijn gitaar voorzichtig weg. Hij kijkt me kort aan, wat voor mij aanleiding is om hem stevig te knuffelen. ‘Het spijt me zo…’ fluister ik en ik druk een kus op zijn hoofd. Yu zucht en knuffelt me terug. ‘Zeg geen sorry, voor iets wat je niet hebt gedaan.’ Mompelt hij en hij kust me. Ik schud wanhopig mijn hoofd. Ik heb het wel gedaan. Yu grinnikt zacht, en drukt zijn voorhoofd tegen de mijne. Ik kijk hem verbaasd aan. ‘We gaan toch geen welles nietes spelletjes spelen?’ fluistert hij. Ik lach en schud mijn hoofd. ‘Niet als jij dat niet wilt.’ Yu kijkt me grijnzend aan. In zijn doffe blik is, tot mijn opluchting, weer wat vuur verschenen. Opgelucht druk ik een kus op zijn lippen. Gelijk rolt Yu me onder zich, en likt over mijn onderlip. Gewillig laat ik zijn tong binnen en strijk hem over zijn rug. Onder het zoenen merk ik hoe onrustig zijn gedachten zijn. Ik breek de zoen en strijk langs zijn wang. Langzaam ga ik op zijn borst liggen. Zijn borstkast gaat rustig op en neer tot we een knal horen. Snel schieten we overeind en lopen naar de deur. Als we hem openen, krijgen we de schrik van ons leven. Romeo staat in de kamer, met bloedrode ogen, en zijn handen om Jamie’s keel geklemd.