The first cut is the deepest.

Daar zat ik dan, en keek ik naar haar. Sarah.
Ze was echt een heel mooi meisje. Haar bruine, krullende haar zat in een knot bovenop haar hoofd, en ze keek me aan van tussen haar wimpers. De mooie, zilveren ogen van het meest perfecte meisje dat ik ooit had leren kennen. En ze was van mij.
Ze glimlachte, en ze boog zich naar me toe.

Dat was toen. Nu is nu.
Weer zit ik, en dit keer kijk ik naar Suzanne. Ik zucht als ik zie dat zij me van tussen haar wimpers aankijkt. Ik kijk weg, en denk aan Sarah.
Ik weet dat Suzanne anders is dan Sarah, maar Sarah was mijn eerste grote liefde en ik zal haar nooit vergeten. Een week nadat we verkering hadden gekregen, betrapte ik haar toen ze in het fietsenhok aan het zoenen was met Florian, een jongen uit haar klas. Met mijn ogen vol tranen was ik toen weggefietst naar een verlaten weiland, en daar had Suzanne me gevonden, opgebroken in duizend kleine stukjes. De algemene regel is dat jongens niet huilen, maar die regel heeft nooit voor mij gegolden, en zal dat ook nooit doen.
Nu, een maand later, zijn Suzanne en ik goede vrienden geworden en ik ben blij dat ik alles bij haar kwijt kan. Bij haar kan ik mijn gevoelige kant laten zien, laten zien hoe diep de wond is die Sarah heeft gemaakt. Maar natuurlijk weet ik dat Suzanne meer wil.
Onzeker komt Suzanne dichterbij, en ze strijkt wat haar van mijn voorhoofd zodat ze mijn ogen beter kan zien. Dan gaat ze naast me zitten, en samen kijken we naar de zonsondergang. Haar hand rust op de mijne, maar ik doe alsof ik het niet merk.
"Liamh?" vraagt ze na een tijdje.
"Ja?" zeg ik.
"Hou je van me?" ze probeert in mijn ogen te kijken, maar ik kijk naar de grond. Ik zwijg omdat ik het niet weet, ik weet niet of ik van haar hou. Waar Sarah het mooiste meisje op aarde was, is Suzanne de liefste. Maar straks zijn ook haar woorden lege beloftes, en heb ik straks niemand meer.
Keuzes. En ik weet niet wat ik moet kiezen.
Als ik nu ja zeg, heb ik een lief vriendinnetje en kan ik Sarah vergeten, maar bestaat er de kans dat ook Suzanne mij laat zitten.
Als ik nee zeg, dan breek ik Suzanne's hart en zal ik voortaan alleen hier zitten, want ik denk niet dat Suzanne het aankan mij te helpen als ze zelf van me houdt, hoe graag ze zichzelf ook voor mij opoffert.
Een hele minuut zitten we daar, en ik kan maar geen keuze maken. Dan staat ze op, en ze glimlacht triest naar mij. Dan loopt ze weg, het bos in. Ik kijk haar na, en als ze uit mijn gezichtsveld is, voel ik een leegte in me. Dan besef ik dat ik niet zonder Suzanne kan, en ik sta op.
"Suzanne!" roep ik.
Verassend snel zie ik Suzanne weer verschijnen, en ik ren naar haar toe. Ik pak haar beide handen vast en zeg: "Je weet hoe ik me voel, he?"
Ze knikt, duidelijk proberend een uitdrukkingsloos masker op te zetten, maar daarin totaal mislukkend. "Beloof je dat je me nooit pijn zult doen?"
Ze knikt, haar ogen vol tranen van blijdschap. "Liamh, ik beloof je alles wat je maar wilt," fluistert ze, en dan raken haar lippen de mijne.

Een week later loop ik de fietsenstalling in om mijn fiets te pakken. Ik zie Suzannne met haar rug naar mij toe staan.
"He, Suzanne!" zeg ik blij. Verschrikt kijkt Suzanne om, en achter haar staat Maarten. Ik begrijp het meteen. Ik grijp mijn fiets en race weg.
Een half uur later zit ik onder een boom, in het bos. Ik staar naar de bladeren boven mijn hoofd, en ik merk dat ik niet eens aan Suzanne denk. Het doet me niet zoveel. Ik denk aan Sarah.

The first cut is the deepest.