Zwijgen in talen *1*

Zondagochtend, en er is niets om heen dan stilte. Geen onrustige pubers, die geen zin hebben om stil te zijn. Geen moegetergde leerkrachten aan hun zoveelste kopje koffie in de pauze. Vat me niet verkeerd, ik hou van mijn job als leerkracht en vind het een eer dat ik elke dag opnieuw verantwoordelijk ben om de leerlingen iets bij te leren. Maar met mijn 24 jaar is het niet altijd even makkelijk om de leerlingen in toom te houden. Ze zien me als gelijke en spreken me makkelijker tegen dan pakweg een leerkracht van midden de dertig.
Zondagochtend is mijn moment.
Ik ben bijna op mijn favoriete stuk van de wandeling, een eindje verderop staat de Beekmanhoeve. Al is er in zestig jaar geen enkele Beekman geweest, toch is de hoeve nog in redelijke staat. Mijn gedachtengang wordt onderbroken door een geluid. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar hoe dichter ik bij de hoeve kom, hoe luider het geluid wordt. Na even getwijfeld te hebben, besluit ik de schuur binnen te gaan. Schoorvoetend ga ik verder de schuur in. Langs spleten en gaten komt er wat zonlicht in de schuur. Plots hoor ik een krakend geluid en kan net op tijd een vallende ladder ontwijken. Automatisch kijk ik naar waar de ladder stond en boven, op een klein platform zie ik een blond hoofdje van achter een vergeten hooibaal gluren.