60. Terug naar Duitsland.

Maaike pov. :

We waren bijna thuis. We zaten al een paar uur op het vliegtuig. Ditmaal hadden we een rechtstreekse vlucht van Japan terug naar Duitsland. Gelukkig maar. Ik was moe, echt doodop. Als ik thuis zou komen deze avond, zou ik zeker meteen in mijn bed kruipen. Ik keek naast me naar Friedolien die druk bezig was aan het sms’en en in een modeblaadje te bladeren.

Gisteren hadden we de stad Mie gaan verkennen. Het was een mooie stad en we hadden natuurlijk ook de winkeltjes gedaan. Ik had nog nooit zo veel shopplezier gehad als toen. Daar zou niet veel aan kunnen tippen. Ik dacht plots na, een die avond waar Bill me had gevraagd om te gaan shoppen. Oké, misschien kon het toch nog beter dan gisteren. Shoppen met Bill moest vast hemels zijn. Hij zou vast alle goede winkeltjes kennen met de mooiste spulletjes. Zijn kennende. Alles wat Bill aanhad vond ik mooi. Alles sierde hem. “ Wat zit je te glimlachen?” vroeg Friedolien plots. Ik schudde even met mijn hoofd en besefte plots dat ik echt zat te lachen bij mijn gedachten. “ Ach, niets, ik was gewoon… euh.” Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. “ Je was gewoon aan Bill aan het denken.” Grimde Friedolien. “ Niet waar!” zei ik met een hoog stemmetje. “ Wel waar.” Imiteerde Friedolien me. Ik stak mijn tong uit naar haar. “ Zie je wel!” zei ze “ Ik ken je veel te goed.” Ik draaide even met mijn ogen en begon toen terug te lachen. “ Ik wil slapen.” Veranderde ik van onderwerp. Ik zou straks blij zijn als ik mijn ouders terug zou zien. “ Irina is het nog ver?” vroeg Friedolien. Irina, die voor ons zat, keek even op haar uurwerk en zei toen : “ Nog een goede 45 minuten en we zijn er.” “ Oké.” Zuchtte ik. Als ik naar buiten keek zag ik dat het donkerder en donkerder werd. In Duitsland was het al avond. Mijn bioritme was zo in de war geraakt de laatste dagen. Gelukkig had ik een week om hem terug in orde te stellen. We moesten volgende week niet trainen. Wel zouden we 1 keer naar de turnschool moeten gaan omdat Irina iets wilde meedelen. Ik was wel benieuwd naar wat het was, maar ik was op dit moment te moe om te zeuren of ze het nu niet zou willen zeggen. Ik zuchtte nog eens diep en legde vervolgens mijn hoofd tegen Friedolien haar schouder. “ Meisje, toch. We zijn er bijna.” Probeerde ze me moed in te brengen. “ Ik weet het Frie, ik weet het.” Mompelde ik. Terwijl mijn hoofd op haar schouder lag keek ik mee in het tijdschrift die ze vast had. “ O, deze zijn mooi.” Zei ik toen ze een bladzijde omsloeg en ik toonde haar een paar zwarte naaldhakken. “ Heb je de prijs al eens gezien?” vroeg Friedolien me. Ik keek naar de letters die eronder stonden. “ 313 euro voor een paar schoentjes is wel een beetje veel,hé?” zei ze me. Ik slikte even en was niet goed van de prijs. “ Ik heb een te dure smaak.” Lachte ik. “ Inderdaad.” Grimde Friedolien terug. “ Ik kan toch eens van die schoentjes dromen,hé.” Ging ik verder.” ’t Is dat,hé.” Lachte Friedolien.