18.

Draco.
Doelloos staarde ik naar de vlammen die leken te dansen in de haard. De leerlingenkamer was op enkele laatstejaars na verlaten en het was al laat. Maar ik was helemaal nog niet moe. Mijn gedachten waren een warboel. Waarom liet ze me niet toe tot haar hart? Ik wist dat ze me leuk vond, ik kon het zien aan de glinstering in haar ogen en de manier waarop ze tegen me sprak. En toch kon ik niet tot haar doordringen. Ze was een groot mysterie. Ik wist dat ze anders was, dat ze iets voor me achterhield. En dat geheim stond als een muur tussen ons in. Maar hoe kon ik erachter komen wat het was? Ik herinnerde me alle vreemde dingen nog steeds. Hoe ze nadat Najim hierheen gekomen was haar handen op hem had gelegd en een fel licht had uitgestraald, hoe ze in de badkamer samen met Najim praatte over dat het wel eens tot oorlog zou kunnen komen, de tattoo op haar rug. Maar hoeveel ik er ook over nadacht, ik kon geen enkele logische verklaring bedenken. ‘Draco, waar zit je toch met je hoofd?’ Ik schrok op uit mijn gedachten en keek verbaasd naar Blaise die naast me neergeploft was. ‘Niets hoor.’ Mompelde ik. ‘Ik ken je beter dan dat, Draco.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Het is gewoon Noémi, ze houd iets voor me achter maar ik kom er maar niet achter wat het is.’ Blaise keek me bedachtzaam aan. ‘Heb je het er al met Najim over gehad?’ vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Die zou het me nooit vertellen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Je kan het altijd proberen.’ Ik leunde verveelt achteruit. ‘Mischien.’ Op dat moment kwamen Patty en Najim net de leerlingenkamer binnen. Toen ze ons zagen kijken lieten ze snel elkaars handen los en deed Patty een stapje opzij. ‘Najim? Kan ik met je praten?’ vroeg ik. Hij knikte en kwam naar me toe. ‘Ik zie je morgen wel.’ Mompelde Patty snel voordat ze naar boven vluchtte. ‘Wat is er?’ vroeg hij. ‘Ik ga’ mompelde Blaise snel. Dankbaar keek ik hem na. ‘Nou, kijk. Het gaat eigenlijk over jou en Noémi. Ik weet dat jullie iets voor me achterhouden, en dat geheim staat al seen muur tussen mij en Noémi in. Ik hou van haar, maar ze laat me gewoon niet toe.’ Legde ik uit. Hij keek me bedachtzaam aan. ‘Luister, Draco. Als Noémi j edit niet wil vertellen, kan ik dat ook niet. Het spijt me.’ Zei hij. ‘Ik heb jou toch ook geholpen met Patty?’ zei ik beschuldigend. ‘Dat weet ik, en ik heb jou al genoeg geholpen. Dit moeten jullie samen uitvechten.’ Hij stond op en liep richting de slaapzaal. Ik zuchtte en zakte dieper weg in de zetel. Als zij het me niet vertelde, zou ik er zelf wel achter komen. Ik stond op en liep de leerlingenkamer uit. In de bibliotheek moest toch wel iets te vinden zijn?

Het was al bijna ochtend toen ik eindelijk iets zindelijks vond. Het was een boek over een tweeling in de jaren zeventig. Ze hadden bijzondere krachten en waren de balans tussen het goede en het kwade. Opzich geen enkele verwijzing naar Noémi en Najim, maar er stond een foto bij. Het meisje had bruin haar in plaats van bruin, maar haar gezicht was exact hetzelfde. De jongen was iets minder gespierd en had ook bruin haar, maar ook zijn gezichtstrekken waren hetzelfde. Er stond een verwijzing bij naar een ander boek: De stijd van de goden. Deel 5. Ik ging opzoek naar het boek en vond het uiteindelijk achteraan, net buiten de verboden afdeling. Het was gigantisch dik en stoffig, blijkbaar nog niet vaak gelezen. Ik besloot het maar mee te nemen naar mijn kamer, iedereen zou zo opstaan en als ze me dan hier betrapten was ik er geweest.

De legende van Ying en Yang
Over de brug tussen goed en kwaad zijn vele legendes ontstaan, maar niet één zo bekend als die van de geofferde tweeling.
De dorpstovenaar had een offer beloofd aan de god die in d bergen leefde. Toen het mooiste meisje van de stam beviel van een tweeling, werden beiden kinderen naar de berg gebracht en geofferd. De berggod had maar één offer verwacht, en zou haar tot de godin van ying en yang maken. Maar toen de tweeling geofferd werd, werden de krachten verdeeld tussen de twee zielen. De jongen werd Yang, en het meisje Ying. De berggod wilde de jongen verbannen naar de hel zodat hij met het meisje kon trouwen, maar de tweeling vluchtte de godenwereld uit naar de mensenwereld. Ze mengden zich tussen dreuzels en tovenaars en zorgde voor de balans tussen goed en kwaad op aarde. Door de jaren heen werd dezelfde tweeling vaker herkend doordat ze hun krachten moesten gebruiken om te ontsnappen aan de woeste berggod, die nog steeds naar hen opzoek zou zijn. Legende of werkelijkheid? Velen die zich verdiept hebben in dit verhaal, zijn op waarheden gestuikt.
Ik las het stukje over en over terwijl ik nerveus naar de foto’s van Noémi en Najim staarde. Noémi met blond haar, met zwart krullend haar, rood stijl haar en bruin opgestoken haar. Najim een beetje mollig, heel erg gespierd of net slungelig, met bruin en blond haar. Kon dit waar zijn? Waren Noémi en Najim echt de god en godin van Ying en Yang? Of nog beter: waarom vond ik het zelfs nog niet eens onmogelijk? Waarom geloofde ik meteen in deze legende? Alle tekens leidde in deze richting, hun foto was het laatste bewijs. En dan die eerste les verweer tegen de zwarte kunsten waarin ze ons deze legende vertelde terwijl dit geen verband hield met het vak. Ze had ons allen uitgedaagd om de waarheid te achterhalen. Rusteloos ijsbeerde ik door de kamer. Iedereen was naar de les en een doodse stilte nam bezit van de kamer. Wat moest ik doen nu ik het wist? Moest ik naar haar toe gaan, de feiten onder haar neus duwen en haar dwingen me alles te vertellen, of moest ik deze informatie voor mezelf houden? Moest ik er met Najim over praten, met Patty of Blaise? Zou professor Perkamentus het weten? Besluitloos plofte ik neer op bed. Ik wist een ding, ik wilde meer weten. Ik wilde de waarheid, ik wilde de muur tussen ons breken. En toen nam ik een besluit. Vanavond zou ik naar haar toe gaan. Na het avondeten zou ik naar haar kamer gaan om met haar te praten. Vanavond zouden alle muren verbroken worden.