Tara - De droom

In het naar huis lopen kwam de frustratie van me af. Mijn tempo versnelde en ik liep, nee, rende, het letterlijk van me af. Natuurlijk was het niet echt handig om in mijn korte zwarte jurkje te rennen, maar nu deerde me dat allemaal even niet. Al snel was ik thuis. Net het gene wat ik nodig had. Bear sprong vriendelijk tegen me op, maar al snel had ik hem van me af geduwd. Nog steeds spookte zijn woorden doelloos in mijn hoofd.
Eenmaal boven ging mij kleedje in een ruk uit en belande op het parket, mijn schoenen volgde in een dof klapje. Daarna volgde het geluid van stomend water en voelde ik de warmte op mijn huid. “Laten we dan in elk geval als vrienden uit elkaar gaan,” Waarom had hij dat moeten zeggen? We waren nog eens dat zelfs niet. Onbewust zeepte ik mijn lichaam blijkbaar in. Na nog tien minuten piekerend onder die douche te staan, vond ik dan toch eindelijk de zin om uit de douchecabine te stappen en mijn slaapkleding aan te trekken. Dit bestond simpelweg uit een kort shortje en kort topje. Het klimaat hier voelde nog steeds erg zomers aan. Overmorgen zou school weer beginnen. Ik kon me nu al bedenken hoe hels het ging worden als hij inderdaad op dezelfde school als ik zou zitten. Waarschijnlijk zou hij dat ook doen. Scholen vond je hier niet op 1-2-3. Toch niet dichtbij.

Weer stonden we daar. Op het zelfde kalle gebied. Hij in het licht. Ik in het donker. Zijn ogen verkleurde bruin, maar totaal geen emotie. Zo bleven me elkaar aankijken. Beiden wouden we wat uitbrengen, maar onze kelen stonden kurkdroog. Ik had er schoon genoeg van en wou een stap zijn richting uitzetten, maar iets hield me tegen. Omdat dat maar niet ging liep ik weg. De zwarte duisternis achtervolgde me, bewoog met me mee. En Matt, wel hij liep achter me aan met zijn witte licht. Toen ik met een klap neer kwam stond hij aan de kant en stak een hand uit. Zonder die vast te pakken geraakte ik recht. "We zijn nog eens geen vrienden!" kon ik met een luide en soort van kwade stem uitbrengen. Opeens verdween hij helemaal uit het zicht.

Mijn ogen schoten open en merkte op dat het daglicht onder mijn gordijn te voorschijn kwam.