Daddy's Little Girl ~ Lisa

‘Kan je niet hier blijven, papa? Voor mij, alsjeblieft?’ Lisa wist het antwoord op deze vraag allang. Ze had hem immers al tientallen keren gesteld. Ze wist zelf ook niet waar het vage gevoel van hoop vandaan kwam tussen het stellen van de vraag en het krijgen van het antwoord. Het antwoord zou toch elke keer hetzelfde zijn.
‘Hoe graag ik het ook wil, Lisa, schat, ik kan niet blijven. Het is mijn plicht te gaan.’ Een steek ging door Lisa’s hart. Ze nam zich voor de vraag niet meer te stellen. Aan de ene kant hoopte ze telkens dat haar vader opeens een ander antwoord zou geven. Dat hij thuis zou blijven. Thuis. Veilig. Bij haar en bij haar moeder. Aan de andere kant deed het zo veel pijn om weer te horen dat haar verder weg zou gaan. Op dit moment overwon de pijn het gevoel van hoop.

Lisa sloeg haar armen om haar vader heen. Het was misschien wel de laatste keer dat ze hem kon vasthouden, realiseerde ze zich en verstevigde haar greep. Een traan blonk in haar ooghoek, om daarna een glinsterende streep op haar wang achter te laten. Andere tranen volgden dat voorbeeld, spatten een voor een stuk op het uniform van haar vader.

Haar vader was militair en moest op missie.

‘Ik zal je missen. Ik zal je vreselijk missen. Ik zal elke dag aan je denken. Ik zou het liefst thuis blijven, maar ik moet, Lisa. Ik moet, het is mijn plicht. Ik moet erheen gaan.
En ik zal terugkomen. Als mijn missie is afgelopen, sta ik hier weer op de stoep.’ Haar vader fluisterde de woorden in haar oor.
‘Beloof je dat?’ Lisa’s stem klonk hoog, piepend. De tranen vervormden haar stem.
‘Dat beloof ik,’ vertelde haar vader haar. Lisa geloofde hem. Ze kon niets anders dan hem geloven.
Er klonk schel getoeter, de taxi was gearriveerd. Lisa liet haar vader los. ‘Ik hou van je,’ mompelde ze. Ik kan niet zonder je, dacht ze.
Samen met zijn vrouw, liep Lisa’s vader naar buiten. Lisa zelf bleef verstijfd in de gang staan. Ze wist dat dit moment ging komen. Dat ze echt afscheid moest nemen. Bij de voordeur draaide haar vader zich nog een keer om en glimlachte naar zijn enige dochter. Misschien was het wel de laatste keer dat hij door die voordeur zou lopen, bedacht Lisa zich.
Ze durfde niet mee naar buiten.

Ze rende naar de woonkamer, naar het raam. Ze zag hoe haar moeder afscheid nam van haar geliefde echtgenoot. Lisa realiseerde zich hoe egoïstisch ze de laatste dagen was geweest. Ze was vergeten dat ze niet de enige was die afscheid moest nemen. Dat haar moeder nu de liefde van haar leven naar een oorlogsgebied zag vertrekken. Dat haar moeder voortaan in haar eentje in het grote tweepersoonsbed zou liggen. Dat haar moeder evenveel pijn had als zij.

Haar moeder kuste hem voor de laatste keer de komende tijd. Toen het fysieke contact was verbroken, wilde hij instappen. Instappen, de chauffeur vertellen waar hij heen moest en zo zijn familie achterlaten.
Lisa had de drang om hem te stoppen, voor zolang als ze kon. Ze nam niet de moeite die drang te onderdrukken.

Ze rende naar buiten, en omhelsde haar vader voor de allerlaatste keer. De tranen vonden hun weg over haar wangen. Lisa voelde een warme traan op haar schouder. Haar vader, haar grote voorbeeld, haar held, huilde.
Voorzichtig drukte hij een kus in haar haren en liet zijn dochter los. Lisa bleef hem echter vasthouden, nog steviger dan eerst. ‘Lieverd, ik moet echt gaan.’ Zijn stem was zacht en warm.
‘Nee,’ mompelde Lisa tegen zijn schouder. Ze durfde haar vader niet aan te kijken. Hij pakte haar handen vast, proberend tegen zijn zin in hun laatste omhelzing eerder te beëindigen. Lisa wilde haar vader nooit meer los te laten, maar hij was te sterk. Overmand door verdriet had ze haar vader niet aangekund. Ze had niet eens genoeg kracht om op haar eigen benen te blijven staan. Haar moeder ondersteunde haar, hield haar vast, terwijl haar vader in de taxi stopte. Het voertuig reed weg, veranderde in een steeds kleiner stipje.

Moeder en dochter bleven zo staan. Ze lieten het verdriet hun gedachten overmeesteren. Ze wisten beiden niet hoe lang ze er stonden. Moeder hield zich zo sterk als ze kon. Tranen stroomden geluidloos over haar wangen, maar zo hartverscheurend huilen als ze toen zou kunnen, deed ze niet. Lisa maakte ook geen geluid. Ze was verdoofd, herinnerde zich niet eens meer hoe ze hardop kon huilen.

‘Ik ga naar binnen,’ fluisterde haar moeder na een tijdje. Ze wilde naar binnen om schaamteloos te kunnen schreeuwen van verdriet. Lisa knikte en bleef zelf buiten en keek hoe haar moeder naar binnen liep. Haar moeder liep de gang in, en Lisa zakte door haar knieën.
Haar tranen vielen uit haar ogen rechtstreeks op de stoeptegels. Het maakte niet uit. Niets maakte nog uit. Haar vader was weg. En of hij terug zou komen, wist Lisa niet.

Ze nam niet de moeite om haar handen in elkaar te vouwen, maar begon meteen te praten. ‘Ik weet niet of iemand mij nu hoort. Of er iemand is die naar me luistert en me zal helpen. Ik weet het niet. Ik hoop van wel. Ik hoop dat dit wordt gehoord, dat ik word geholpen,’ begon Lisa huilend. ’Lieve God, als U bestaat, alstublieft, help mij. Help mijn vader. Zorg er alstublieft voor dat hij weer thuis komt. Ik heb hem nodig. Ik ben pas zestien. Ik kan niet zonder mijn vader. Alstublieft, help hem, red hem. Ik heb er alles voor over hebben.’

Die avond kon Lisa niet slapen en liet haar vingers met een ketting die ze enkele jaren terug van haar vader had gekregen spelen. Ze voelde zich niet meer veilig, wetende dat haar vader niet in het huis was om haar te beschermen. Op haar tenen sloop ze naar de slaapkamer van haar ouders, en kroop bij haar moeder in bed. Haar moeder had gehuild, zag Lisa.
‘Hij komt wel terug, mama. Dat heeft hij beloofd.’

Een aantal kilometer verder zat er een meisje op een schommel. De schommel hing geheel stil, het meisje genaamd Nienke wachtte, ze wachtte tot haar vader begon te duwen.
Ze wachtte op iets dat nooit zou komen. Haar vader was er niet.
Ze was alleen.