16.

Draco.
Piekerend dwaalde ik door de gangen. Het was een week geleden dat ik Noémi heb gezien. De laatste week hadden vele geruchten de ronde gedaan. Ze zou een besmettelijke en gevaarlijke ziekte hebben, ze zou een spreuk hebben gebruikt die mislukt was en ze zou ruzie hebben met haar broer, Najim. Ik wist dat het de laatste roddel was, want Najim had zich de laatste dagen vreemd gedragen. Hij was stil en afwezig, wilde het niet over haar hebben en ik wist dat hij de laatste dagen verschillende keren op haar kamer was geweest. Maar ze had niet één keer de deur geopend. Ook ik was verschillende keren aan haar deur geweest, maar ze had telkens gedaan alsof ze er niet was. Het was verschrikkelijk. Ik wilde weten wat er aan de hand was, ik wilde haar in mijn armen houden en troosten, maar ze sloot me buiten. Ik wist dat ik niet mocht hopen. Ik herinnerde me nog waar ze me voor had gewaarschuwd. Dat ik niet aan haar gehecht mocht raken, maar ik wist dat het daarvoor te laat was. Ik hield van haar. Ik weet niet sinds wanneer ik écht besefte dat ik van haar hield, het is volledig onbewust gebeurd. Ik hief mijn hand op om net als vanmorgen op haar deur te kloppen, toen ik zachte muziek hoorde. Ik legde voorzichtig mijn oor tegen de deur en luisterde naar haar prachtige stem.

‘How can I just let you walk away
Just let you leave without a trace
When I stand here taking
Every breath with you oohhhh
You're the only one
Who really knew me at all

How can you just walk away from me
When all I can do is watch you leave
'Cause we've shared the laughter and the pain
And even shared the tears
You're the only one
Who really knew me at all

So take a look at me now
'Cause there's just an empty space
There's nothing left here to remind me
Just the memory of your face
So take a look at me now
'Cause there's just an empty space
And you coming back to me, is against the odds
And that's what I've got to faceeeee

I wish I could just make you turn around
Turn around and see me cry
There's so much I need to say to you
So many reasons why
You're the only one
Who really knew me at all

So take a look at me now
'Cause there's just an empty space
There's nothing left here to remind me
Just the memory of your face
So Take a look at me now
Cause there's just an empty space
But to wait for you is
All I can do
And that's what I've got to face.
Take a good look at me now
'Cause l'll still be standing
And you coming back to me is against all odds
That's the chance I've got to take’

God, wat had ze een prachtige stem. Met ingehouden adem luisterde ik naar hoe ze het gitaarspel beëindigde en hoe uiteindelijk al het geluid wegstierf. Ik wilde kloppen, maar een hopeloos gesnik weerhield mezelf daarvan. Nog even aarzelde ik, maar uiteindelijk opende ik voorzichtig de deur op een spleetje. Noémi zat ingedoken in de hoek van de kamer. Haar gitaar lag naast haar en haar schouders schokten door de tranen heen. Voorzichtig schuifelde ik naar haar toe en plofte naast haar neer. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar stevig tegen me aan, zodat ze me niet weg kon duwen. ‘Ga wég!’ snikte ze. ‘Ik ga niet weg, Noémi.’ Fluisterde ik terwijl ik zacht over haar ontblote bovenarm wreef. Ze probeerde me hopeloos weg te duwen, maar ik drukte haar alleen nog steviger tegen me aan. ‘Het is goed,Noémi.’ Probeerde ik haar te sussen. Uiteindelijk gaf ze het op en begroef haar gezicht in mijn shirt. ‘Het doet gewoon zo’n pijn!’ snikte ze. En het deed mij pijn. Het deed me pijn om haar zo te zien lijden. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik. ‘Hij houd van Patty!’ Haar schouders begonnen nog harder te schokken en even wist ik niet wat uitbrengen. Waarom vond ze het zo erg dat hij van Patty houd, hij is toch haar broer? ‘Is dat niet goed, dan?’ vroeg ik. ‘Hij wilt me verlaten voor haar!’ bracht ze uit. Haar stam brak en ik had zo’n medelijden met haar. Zo bleven we nog een tijdje zitten en terwijl ik haar zachtjes heen en weer wiegde begon ze beetje bij beetje te kalmeren. Uiteindelijk veegde ze met de rug van haar hand de tranen van haar wangen en keek me beschaamd en verontschuldigend aan. ‘Het spijt me dat je dat moest zien.’ Zei ze zacht. ‘Het geeft niet, ik hoop gewoon dat alles gouw weer goed komt.’ Antwoordde ik. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Ik denk niet dat het ooit nog goed zal komen.’ Mompelde ze terwijl ze haar gitaar opborg in een zwarte zak en naar haar kast liep. ‘Natuurlijk komt het goed, hij is je tweelingbroer. Jullie houden van elkaar.’ Zei ik. Ze schudde mistroostig haar hoofd. ‘Hij houd nu meer van haar.’ Ze opende een antiek houten kistje en viste er een ouderwetse kam uit. Het leek net zo’n kam die ze in de prehistorie gebruikten. Ze wilde haar haren gaan kammen, maar na een diepe zucht legde ze de kam weer neer. ‘Weet je wat ik het ergste vind? We zijn wel vaker een tijdje van elkaar vandaan geweest, maar nooit voor lang. Maar onze verjaardag was altijd een dagje voor ons tweetjes. Elk jaar gaf hij me diezelfde ouderwetse kam en een glazen fles vol met briefjes waarin hij al onze leuke momenten van het voorbije jaar in stopte. Dan lazen we die ’s avonds voor terwijl we bij het vuur zaten. En dit jaar was hij onze verjaardag vergeten, en toen heeft hij me dat komen geven.’ Ze wees naar een schattig knuffelkonijntje dat naast haar bed op de grond lag. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat hij me dat heeft aangedaan.’ Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. ‘Weet je wat? Laten we vandaag samen je verjaardag vieren. We gaan samen naar het meer om te zwemmen, net als de vorige keer. En vanavond, als de zon onder is gaan we onder de sterren liggen met lekkere taartjes en koekjes.’ Er verscheen een zuinig glimlachje op haar gezicht. ‘Mijn badpak zit in de was.’ Zei ze. ‘Dan ga je maar in je ondergoed.’ Grapte ik. ‘Vergeet het maar, ik ga wel in mijn jurkje.’ Zuchtte ze. ‘Dus je gaat mee?’ vroeg ik enthousiast. ‘Ja hoor, ik heb toch niets beter te doen. En daarbij, als het weer zoals laatst gaat, word het vast lachen.’ Meteen steeg het schaamrood naar mijn wangen. Ik was nog steeds niet vergeten hoe ze die ene keer me volledig in haar trance had gehad, hoe ze me een stijve had laten krijgen. Daarna had ze zoiets nooit meer gedaan. ‘Als jij je klaarmaakt, haal ik wat te eten, snacks voor vanavond en ga ik me ook omkleden. Ik zie je zo bij het meer.’