Jacob

Pov Elise

Ik doodstil terwijl de woorden van Jasper langzaam bij me doordrongen.
Seth zou een groot probleem hebben en hij zou Marie-Eve daarvoor aan Sua-Jane geven.
"Seth zou nooit Marie-Eve geven in ruil voor een oplossing" stotterde ik verslagen.
"Wanhopige mensen doen rare dingen, Elise" zei Carlisle voorzichtig.
Ik schudde ongelovig mijn hoofd.
Seth zou nooit zoiets doen, daar was ik zeker van.
Maar toch, ik MOEST er zeker van zijn en wel nu.
Ik liep traag (op mensen tempo) naar Rosalie en overhandigde haar Marie-Eve, die ik al een tijdje in mijn armen had.
Rosalie keek me verbaasd toen ik Marie-Eve in haar armen drukte.
"Ik moet even na denken" mompelde ik tegen de kamer vol verbaasde vampiers.
Ik liep naar de deur en liet die met een klap achter me dicht vallen.
Eens uit het zicht van de Cullens, vloog ik door het bos heen.
Ik liep zo snel ik kon, zo snel mijn voeten me konden dragen.
Het enige wat door mijn hoofd vloog was: "Ik moet Seth spreken, NU"
Zonder dan ook maar een greintje bewustzijn vloog ik over de grens van de Quileutes.
Het resultaat daarvan was dat ik op een gegeven moment door de lucht vloog en met een stevige smak op de grond neerkwam.
Ik kreunde even van de pijn, maar herstelde me snel.
Ondertussen was er een grote goudkleurige wolf voor me komen staan.
Ik wist dat het seth niet was. Hij had een andere kleur van vacht.
Toen ik diep in zijn kwade,woeste ogen staarde herkende ik hem.
Het was Jacob...
Wouw wat was het lang geleden dat ik hem nog gezien had.
Jacob hief zijn grote wolven poot op om me een klap te geven, maar ik ontweek die.
"Jacob, alsjeblieft hou op" zei ik.
Bij het horen van zijn naam ging zijn kop scheef staan.
Hij kwam langzaam en dreigend dichterbij.
Toen hij recht voor me stond, keek hij me met ogen vol vraagtekens aan.
"Herken je me niet meer ??" vroeg ik met een angstige glimlach.
Hij schudde langzaam zijn kop heen en weer terwijl zijn ogen me onderzoekend aankeken, waarschijnlijk op zoek naar een punt van herkenning.
"Het is Elise" zei ik zachtjes.
Zijn ogen stonden groot van verbazing.
"Je gaat me nu toch niet vermoorden hé" zei ik lachend om de spanning te verbreken.
Hij keek me even raar aan en sjokte toen een eindje weg zodat ik hem niet meer kon zien.
Ik wist niet wat ik moest doen, dus ik bleef wachten.
Uiteindelijk verscheen er een gedaante van achter een dikke boom.
Hij kwam langzaam op me af.
"Heey" zei ik toen hij voor me stond.
Ik moest een beetje omhoog kijken omdat hij zo gigantisch was.
Groter dan ik me kon herinneren.
"Je bent me een hele verklaring schuldig" zei hij beschuldigend.
Ik wist dat dat eraan zat te komen.
Maar eerst moest ik Seth spreken.
Dat was nu mijn hoofd prioriteit.
Of dat Jacob het nou leuk zou vinden of niet.