Hoofdstuk 1, Magic of the stage

My brother, my lover, my killer


Pov Tom
De lichten in de zaal gaan uit, Hysterisch gekrijs stijgt direct op. Het zenuwachtige gebonk klinkt uit de speakers. Niet veel later valt het doek en het ei word zichtbaar voor de fans. Nog meer gekrijs. Voor zover dat kan. Ik verbaas me er altijd over. Wat een herrie kunnen die meiden produceren. Het gebonk gaat steeds sneller, het werkt me eigenlijk ontiegelijk op mijn zenuwen. Adrenaline giert door mijn lijf. ‘’Tokio hotel’’ De bol kleurt blauw. ‘’Humanoid’’. De eerste klanken van Noise zijn te horen. Het is bijna zo ver. Ik kijk naar Georg die er ook al lekker zenuwachtig uit ziet. Als hij naar mij kijkkt, steek ik mijn vingers in de lucht als teken om af te tellen. 3, 2, 1… Tegelijk rennen we het podium op. En zoals altijd, het gekrijs bereikt zijn optimale hoogte. Duizende meisjes kijken ons aan. Pretlichtjes in hun ogen twinkelend, ogen die blijdschap uitstralen. Het gevoel wat me dan bekruipt is elke keer weer zo bijzonder. Ik spring op de versterkerbox en sla de snaren ban mijn Gibson aan. Achter me gaat het ei langzaam open waar Gustav en Bill in verscholen zitten. We vonden dat Gustav ook wel eens iets speciaals moest hebben. En nu zit hij dus lekker hoog. Niet veel later zijn Bill en Gustav blijkbaar zichtbaar, want het gekrijs zwelt weer aan. Ik grinnik. Hoe doen ze het toch?’’Silence can’t destroy, get up and raise your voice!’’ Zingt Bill dol enthousiast. ‘’Make some noise!’’ Blairt de zaal er boven uit.

Pov Bill
‘’Zoom into mir, ich zoom into dir’’ Ik laat mijn blik door de zaal glijden. Duizendde meisjes, en hier en daar een jongen staan te springen, te gillen en mee te zingen. Allemaal voor ons. Naast me vliegt Tom’s vleugel in de hens. Gegil stijgt. Een glimlach kan ik niet onder dukken. ‘’Ich sie dich, siehst du mich?’’ Ik laat me opgaan in het lied. Hier en daar zie ik meisjes in tranen uitbarsten. Het is mooi om dat te zien. Wetend dat er mensen zijn die onze muziek zo waarderen. Dit is nou ook weer niet de bedoeling maar goed. Ik werp mijn blik op Tom, die uiterst geconcentreerd aan het spelen is achter de vlammetjes. Als de laatste klanken van de piano zijn weggestorven kijkt hij pas op. Hij schenkt me een glimlach. Mijn grote broer. Al is hij maar 10 minuten ouder. Ik ben trots op hem. Hij moet ook zo veel doen in deze tour. Gitaar spelen, Piano spelen en ook nog zingen. Wat hij aan het begin zwel een beetje pittig vond. Maar hij doet het geweldig.
‘En jij hoeft alleen maar rond te hobbelen in je extravagante pakjes en te zingen.’ Grapte Tom gister nog. Trots bekijk ik mijn outfit. Allemaal gemaakt door de 2dsquared broertjes. En speciaal voor mij. Het concert is al weer bijna afgelopen. Alleen Für immer jetzt, en dan moeten we van het podium af. Helaas pindakaas. Eigenlijk heb ik het veel te erg naar mijn zin. Maar aan de andere kant ben ik ook wel een beetje afgedraaid. Gelukkig staan er nog een paar concerten in de planning. Ik hobbel het podium op om voor de laatste keer oog in oog te staan met de fans uit Oberhausen en omstreken. Waarschijnlijk ook nog wel fans die heel ergens anders vandaan komen. Helemaal voor ons. Ze zijn gek, dat zou ik zelf niet doen. Maar wat wil je met ons? Grapt David altijd. Ik laat mijn gedachten maar varen als Gustav aftelt.
‘Für immer jetzt!’ De confettie bal ploft open boven mijn hoofd. Duizenden snippertjes dwarrelen omlaag. Duizenden handjes schieten de lucht in en proberen om een snippertje te grijpen. En al die rode en zwarte snippertjes verdwijnen thuis in dagboeken, onder kussens, op muren en op weet ik veel wat. Het is voor hun een snippertje vol waarde. Een snippertje als herinnering van een prachtige avond. Als ik van elk concert een snippertje had gewaard, zou ik er wel een extra koffer voor mogen meenemen. Ik glimlach bij de gedachten. Nog meer gegil. Is mijn glimlach echt zo boeiend? Vastniet. Toch kan ik het me ergens wel voorstellen. Zo was ik vroeger ook met Nena. ‘Fühlst du mich?
Wenn du atmest?! Wenn niemand da ist?’ ‘’Fielen dank!‘‘ roep ik. Er snel tussendoor terwijl ik richting het ei wandel en er weer in ga staan. ‘’Wir lieben dich!’ De bol begint zich langzaam te sluiten. Wir durchbrechen die Zeit, Gegen jedes Gesetz’’ Georg en Tom hebben zich boven op de loopbrug bij ons in de bol gevoegd. ‘Wir setzen unsere Scherben zusammen, Wir sind eins wie Yin und Yang‘ De bol is volledig gesloten, de lichten gaan uit. Maar het gekruis houd zeker nog nie top. Omdat ze allemaal weten, dat dit nog niet het laatste is wat ze hebben gezien.

Pov Tom
Ik smijt mijn flesje water leeg in het publiek, die het prachtig vind. Grinnikend gooi ik de fles en het dopje er achteraan. Mijn plectrum gaat ook de menigte in. Armen zie je als een waaier naar de plek toevouwen waar het stukje blauw plastic naartoe vliegt. Georg volgt mijn voorbeeld. Gustav gooit zijn 4 gebruikte drumsticks ook elk het publiek in. Handen graaien in de lucht. Geinig eigenlijk, hoe blij je iemand kan maken met een stukje hout of plastic. Ik zwaai nog even naar de fans en verdwein dan naar achter. Om Gustav even het podium voor zichzelf te geven zodat hij nog even de wave kan doen. Ik ben benieuwd of hij de fans stil kan krijgen dit keer. Vast niet. Deze zijn echt heel luid. Als ik backstage kom, staat Bill voor de spiegel, voor de zoveelste keer zijn pakje te bewonderen. Volgens mij weet hij al lang, en tot in het kleinste detail, hoe het hem staat. Maar hij zal er wel geen genoeg van kunnen krijgen. ‘Sta je daar nou weer broertje?’Grinnik ik. Bill kijkt een beetje betrapt. ‘’Ja, ik ben aan het bekijken hoe geweldig ik er wel niet uit zie.’ Antwoord hij dood serieus. Ow gaws. ‘ijdeltuit.’ Mompel ik. Bill werpt me een boze blik toe. Daar kan hij niet tegen, en dat weet ik. Daarom doe ik het juist. Ik grinnik bij de gedachte. Op dat moment komen Georg en Gustav binnen gelopen. ‘’Ik vond hem zeer geslaagd vanavond!’’ Zegt Georg vrolijk. ‘’Ja, dit keer heb je geen fouten gemaakt Hobbit.’’ Grinnik ik. ‘’Naaahh Toom! Opschepper’’. Mompert hij. ‘Nou Tom, bederf de sfeer is niet!’ Berispt Bill me. Die inmiddels bezig is met wat anders aan trekken. Met behulp van iemand van de crew. Het grootste nadeel van die pakkies. Ze zijn verschrikkelijk moeilijk aan of uit te krijgen. ‘Ik ga ook maar wat anders aantrekken.’ Mompel ik tegen niemand in het bijzonder.
In de kleedkamer de kleedkamer staat van elk van ons een tas met schone kleren. Ik vis een van mijn oversizede broeken met een bijpassend shirt uit mijn tas. Ik stroop mijn bezwete kleren van mijn lijf, spuit wilt in de rondte met deo, en prop mijn kleren in de was tas. Gelukkig heb ik 2 stuks van mijn showkleren. Hoe zouden ze in godsnaam Bill’s pakjes wassen? Vraag ik me af.

Pov Bill
Eigenlijk toch wel weer lekker, kleren van gewoon stof aan. Ik voel me wel ontiegelijk ranzig. Waarom hebben ze hier nou weer geen douche! Ik loop de backstage ruimte uit, op weg naar de kleedkamer. Als ik de deur open, staat Tom zich net om te kleden. Wat een lekker buikje heeft hij toch... Ik betrap mezelf er op. Wat dacht ik net?! Ik schud mijn hoofd. Foei Bill, niet zo naar je broertje kijken. Snel sluit ik de deur maar achter me, om ergens anders naar te kijken. Ojah, je mag je broer toch wel knap vinden? Gewoon knap. Meer niet. ‘’Hay.’’ Mompel ik, en ik loop naar mijn Adidas tas. Ik haal de hele boel overhoop op zoek naar deo. ‘’O fuck, ben ik mijn deo ook nog vergeten.’’ Mopper ik. ‘’Tom mag ik de jouwe even lenen?’’ Ik krijg meteen een deo bus naar mijn hoofd gesmeten. ‘’Aangeven mag ook wel hoor. Ik hoef geen blauw oog door een deo bus.’’ Grom ik. ‘’Staat je vast heel goed, en scheelt je opmaken.’’ Grinnikt Tom. ‘’Ha, ha, ha.’’ Wat leuk. Not. Ik laat de deo bus onder mijn shirt verdwijnen en spuit een flinke walm onder mijn oksels. Gatverdamme, een echte typische Tom deo. Het stinkt naar.. Uhm, waar stinkt het eigenlijk naar? Laten we het maar op een typische ‘Ik slaap elke nacht met een ander meisje’ geur houden. Juk, en nu ruik ik er ook na. Ik voel me er niet echt veel frisser op. Ik grijp mijn kans om Tom terug te pakken. Hij is vandaag in een echte ‘ik ga lekker iedereen vervelen’ bui. Ik gooi de deobus naar Tom, die voorover gebukt in zijn tas staat te rommelen. ‘RAAK!’ Brul ik. Als de bus Tom vol op z’n achterwerk raakt. Hij kijkt geïrriteerd op. ‘Je zegt net zelf dat je geen blauw oog hoeft, ik hoef geen blauwe reet.’ Moppert hij. ‘’Ja, want wat moeten die meisjes dan wel niet denken he?’ Zeg ik plagerig. ‘Moet je mij maar niet plagen Tom. Eigen schuld dikke bult!’ En ik wandel met tas en al de kleedkamer uit. We zullen zo wel terug gaan naar het Hotel, godzijdank. Ik wil douchen! Weg met die vieze Tom deo lucht. Naja vies, het past niet bij mij.
In de backstage ruimte staan Georg en Gustav al klaar om te vertrekken. ‘’TOHOOM! Schiet je op?! Wij willen weg!’ Brul ik op de gang. ‘JAAAHAAH!’ Klinkt het vanuit de kleedkamer. Dat betekend bij Tom meestal dat het nog 10 minuten duurt. Wat moet hij daar trouwens?
‘Heb jij soms Tom’s deo geleend ofzo?’ Vraagt Georg met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Uhm, jah..’ Zeg ik ongemakkelijk. Omdat ik denk dat hij dat niet positief bedoelt. Zowaar komt Tom binnen. 2 minuten later in plaats van 10. En dus kunnen we de auto in die bij de achteringang geparkeerd staat. Waarschijnlijk is het daar ook niet compleet fanloos maargoed. We wandelen naar buiten en zien een soort dicht hek staan. Fanloos dus. Naja, daar achter zijn er vast wel een paar. We stappen met z’n allen in de auto en een mannetje schuift het hek open. Waar ook al voor de zekerheid 2 beveiliging mannen staan. Wat een gedoe toch altijd. Maar het is wel begrijpbaar. Denk ik.
De enkele fans die achter hek staan, worden naar de zijkant geleid. Ons zien doen ze toch niet, met deze ramen. Daarom toetert onze chauffeur maar. En zoals altijd kijk ik toch weer geïnteresseerd naar de fans die er staan. Altijd even checken wat ze dragen! ‘Die ene heeft trouwens wel een mooie jas!’ Merk ik op. ‘Volgens mij zit daar ook wel wat interessants onder!’ Voegt Tom er gelijk bij. Ik slaak een diepe zucht. Kan die gast nooit is aan iets anders denken? Blijkbaar niet. Georg naast me zit te grinniken. Hij begint langzaam Tom tikjes over te nemen. Slechte eigenschappen Georg, slechte eigenschappen.

Pov tom
Eigenlijk word het wel weer eens tijd voor een one night stand. Maar het word steeds moeilijker. Ik kan niet even zo maar naar buiten toe. En al helemaal niet in mijn eentje. En fans zijn eigenlijk niet zo praktisch daarvoor. Soms heb ik het geluk dat als ik met een van de honden ga lopen dat nog wel eens wat leuks tegen kom. Maar de laatste tijd heb ik niet zo veel geluk. En nu voel ik me te gesloopt om nog naar buiten te gaan. Zodra we in het hotel zijn ga ik douchen en plof ik op mijn bed neer om misschien nog even tv te kijken. Het was een drukke dag vandaag, vol interviews en dat soort dingen. De ene interessant en de ander doodsaai. Ik heb er een hekel aan als ze alleen maar van die standaard vragen stellen. Die weten de fans nu wel. En de mensen die het niet weten zullen het waarschijnlijk ook niet zo veel interesseren. En anders moeten ze maar even googelen of zo.
De auto komt eindelijk tot stilstand voor de deur van het hotel. Er staan bijna geen fans. Die zijn allemaal kapot van het concert. Denk ik. Ik blijf me maar verbazen over de energie dat die meiden hebben. We hobbelen de auto uit en verdwijnen elk naar onze kamer. Eerst maar douchen dus. Ik vis mijn pyjamabroek van mijn bed en een schone boxer uit de la en verdwijn de badkamer in. Ik draai de kraan open en gooi mijn kleren in de waszak. Ook al heb ik ze net twee tellen aan. Ik stap onder de warme stralen die langzaam al het zweet van mijn lichaam af spoelen.

Als ik de douche uit wandel, voel ik me al een stuk beter. Ik besluit om nog maar even bij mijn broertje langs te gaan. Ik loop mijn kamer uit en draai de deur achter me op slot en klop aan bij de deur ernaast. Ergens vanuit de kamer klinkt gestommel, niet veel later verschijnt er een drijfnat hoofd om de hoek van de deur. ‘Ow jij bent het, kom maar binnen.’ En hoppa weg issie weer. Ik zie Bill nog net met alleen een handdoek om weer de badkamer in verdwijnen. Ik pak de afstandsbediening die naast de TV ligt en plof op bed neer. Ik zap een beetje opzoek naar iets leuks. Ik kom uiteindelijk uit op een of ander spel programma.
Na 10 minuten komt Bill uit de badkamer. Zijn haren bengelen als natte sliertjes langs zijn gezicht. Hij is wel zo verstandig geweest om een shirt aan te trekken. Het is in Bill’s kamer namelijk veel kouder dan in die van mij.
Hij ploft naast me op zijn bed en we kijken samen naar het programma.

Opeens gooit Bill een deken over me heen. Blijkbaar had hij in de gaten dat ik het ontiegelijk koud is. Maar dat zeg ik natuurlijk niet zomaar. Onze blikken kruisen elkaar even. Ik glimlach zwakjes. Hij glimlacht terug. Zelf kruipt hij er ook onder en kruipt wat dichter naar mij toe. Het is nou eenmaal krap in een eenpersoons bed met z’n tweeën.
Zwijgend kijken we verder naar het programma.
Als het is afgelopen, is Bill naast me in slaap gevallen. Wat ziet hij er toch lief uit als hij slaapt. ‘En als hij zingt, en als hij danst, en als hij lacht, en als hij boos is, eigenlijk altijd.’ Fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Uhm ja, eigenlijk wel.
Ik kruip onder de dekens vandaan en zet de TV uit. Bill stop ik voorzichtig in. Ik loop naar de deur en kijk nog even naar de slapende Bill. Ik glimlach even, dan doe ik het licht uit en de deur achter me dicht.

Eenmaal in bed, moet ik telkens aan dat stemmetje denken. Ik heb het nog wel gelijk gegeven ook. En dat klinkt echt heel erg als een wijf. Nou, je mag je broertje toch wel schattig vinden, of niet soms? Schiet ik in de verdediging tegen mijn eigen gedachten. Waardoor ik dus weer veel later in slaap val dan wat de bedoeling is. En ik heb mijn slaap juist zo hard nodig…

Pov Bill

llIk gluur tussen mijn wimperharen door. Ik lig in bed, achterstevoren, met een deken over me heen. Tom is verdwenen. Ook wel logisch, als ik op de klok zie dat het 3 uur ’s nachts is. Ik gooi de deken op de grond en kruip onder het dekbed en laat me in het kussen vallen.
Ik zat naar Tom te gluren, bedenk ik me. Ja nou? Iedere jongen zou toch jaloers zijn op zo’n lekker lichaam. Ho, lekker? Ik bedoel gespierd. O jeej. Wat is er met mij aan de hand! Nu doe ik dus geen oog meer dicht. Mijn gedachten liggen over hoop. Begin ik nu stiekem mijn broer leuk te vinden? Mijn tweeling broer?! Ah nee joh! Alleen door naar zijn spieren te liggen gluren ben je nog niet verliefd! Spreek ik mezelf tegen. Ja, maar dat was niet het enige, je voelde het dombo. Ik ben met mezelf in gevecht. En dat gevecht duurt nog zeker een uur, voordat ik eindelijk weer in slaap val.

Kreunend druk ik op het knopje van mijn wekker. Kloteding, ik heb er een hekel aan om in mijn slaap te worden gestoord, bah. Moeizaam klim ik mijn bedje uit. Als ik nu weer ga liggen kom ik er nooit meer uit weet ik uit ervaring.
Ik strompel naar de badkamer, waar ik me te pletter schrik van mijn eigen spiegelbeeld. Jakkes, ik moet ook gewoon mijn haar föhnen, maar dit is beter voor mijn haar. Ik slaak een diepe zucht. Altijd het zelfde liedje. Ik plens water in mijn gezicht om een beetje wakker te worden, wat dit keer niet helpt. Ik moet ook niet meer zo laat op blijven. Er komt nog een keer dat ik echt omval tijdens een interview of concert, en dat moeten we niet hebben. Want dan zitten we met een groot probleem. Tijd voor make-up, het blijft een geweldige bezigheid. Lekker jezelf versieren met poedertjes en smeerseltjes. Vandaar dat ik er ook niet genoeg van kan hebben. Elke keer komt er wel weer iets bij. Het maakt niet uit hoeveel ik er al wel niet heb van een ding. Hetzelfde geld voor kleding. Je kan er nooit genoeg van hebben toch? Het nadeel is dus dat ik niet zomaar even lekker kan gaan shoppen, dus moet ik het meeste via internet bestellen. Wat ook nog een heel gedoe is, omdat we elke keer ergens anders zitten. En echt shoppen en in de winkels kijken is natuurlijk veel leuker.
Pas als ik vind dat ik er goed uit zie, verlaat ik de badkamer. Ik wandel naar de kledingkast en pluk er wat leuks uit, wurm het aan en ga naar beneden voor een lekker ontbijtje. Slecht plan, eerst je haar een make-up doen, en dan pas kleren aan doen.

De rest is al lang en breed beneden en zit al aan tafel met een lekker bord eten voor hun neus. En wat zien ze er allemaal wakker uit. Ik dus totaal niet. Ik schenk een bak koffie in en pak een croissantje. Niet zo veel trek op de vroege morgen. Ik weet dat het beter is om goed te ontbijten, maar ik pak zo denk ik nog wel iets. Eerst die heerlijk dampende koffie. Even echt goed wakker worden.

Ik schuif aan tafel bij de rest. Tom heeft nu wel een shirt aan, logisch. Ik betrap me zelf erop dat ik het stiekem jammer vind. Hé Bill, houd nou op joh. Zeg ik tegen mezelf. ‘Goede morgen,’mompel ik. ‘Jo Bill, jij ziet er lekker wakker uit.’ Grinnikt Georg. ‘Hmm,’Brom ik. Als zelfs hij het ziet, moet er het wel heel erg zijn. Het valt me op dat ook Tom er niet zo wakker uit ziet. We slapen wel vaker de zelfde nacht slecht. Toch vraag ik me af waarom hij slecht geslapen heeft. Maar ik vind het een beetje stom om te vragen, dus vraag ik het maar niet.
We eten ons ontbijt op zonder al te veel te zeggen. ’Wat moeten we doen vandaag?’ vraag ik als David binnen komt lopen. ‘2 intervieuws, en dan de bus weer in,’ zegt hij terwijl hij zijn volle bord op tafel zet. Hoe krijgt hij het toch weg op de vroege morgen. 2 broodjes kunnen er net aan in bij mij. Daarom ga ik dus altijd halverwege de ochtend andere dingen lopen snoepen. Stoute Bill. Ik moet echt is proberen ’s ochtends dus is wat meer te eten. Maar ik kan moeilijk halve broodjes in een hotel gaan zitten snoepen.

Pov Tom

Weer een totaal oninteressant interview. Joepie! Bill ratelt naast me vrolijk tegen de interviewster. Ik laat hem maar. Ik heb geen zin om iets te zeggen. Ook al kan ik natuurlijk wel het interview een beetje oppimpen. Maar ik laat Bill maar lekker ratelen. Volgende interview misschien, als die net zo saai is. Ik vind het eigenlijk wel lekker zo, een beetje niks doen en met een half oor naar Bill luisteren. Wat kan dat kind toch kletsen zeg. Word hij nou nooit gek van zichzelf?

Tweede interview, net zo interessant als die andere. Not. Bill is weer eens aan het vertellen hoe geweldig zijn pakjes wel niet zijn. Ik heb eigenlijk niet zo veel zin in dat verhaal. Ik pluk de microfoon tussen zijn slanke vingers vandaan. ‘En hij heeft de duurste pakjes, en de duurste microfoons, en wij hebben maar sloeberkleren en goedkope instrumenten.’ Zeg ik met een pruil lipje. Bill kijkt me verontwaardigt aan. ‘Dat is niet waar! Jij hebt hartstikke duren gitaren! Ik heb maar 2 microfoons en jij hebt wel een stuk of 30 gitaren! Gustav heeft een duur drumstel, en Georg allemaal dure basgitaren!’ Roept Bill in de microfoon waardoor hij half over mij heen hangt om er überhaupt verstaanbaar te zijn . Ik krijg het plots wel een beetje warm. En zo warm is het hier binnen toch niet? En ik heb nou ook niet echt iets warms aan. ‘Ik wil niet weten hoe duur die microfoontjes wel niet zijn geweest met al die glimmerdingen er in. Volgens mij is een zo’n ding wel 2 keer mijn flying V waard. En wij hebben allemaal maar een set kleren waren we de hele tour mee moeten doen, jij hebt er 5! Zeg ik kalm, terwijl Bill zich op zit te winden. Georg grinnikt naast me. Heerlijk, Bill plagen. ‘Swarovski, jij met je steentjes! En die zijn denk ik wel duurder dan een gitaar van jou…’ Geeft hij dan toe. ‘Maar jullie hebben allemaal 2 sets van je stage kleding, ik van elk maar een. ‘ Zegt hij licht geïrriteerd. ‘Tja, Bill schept graag op en staat graag in het middelpunt.’ Ik schenk Bill een tevreden glimlach. Bill opent zijn mond om wat te zeggen, maar hij laat het toch maar zitten. Ik zie hem heb-jij-je-zin denken. Ik grinnik. Je kunt het niet altijd winnen Bill.

Pov Bill

Nouwja, wie wil er hier nou altijd zo graag de stoere bink uithangen. Maar het lijkt me verstandiger om dat niet te zeggen, en ik geef Tom maar zijn zin. Georg zit naast me te grinniken, waarop ik hem een por in zijn zij geef. Ze moeten ook altijd mij plagen. Ga Gustav plagen ofzo, denk ik bij mezelf.
Tom duwt de microfoon onder mijn neus. Hij is zeker zelf te lui om ook is serieus een vraag te beantwoorden. Ik gris het ding uit zijn handen, waarbij onze vingers elkaar even elkaar aanraken. Verschrikt trek ik mijn handen snel weer terug. Damn, wat was dat! Een lichte tinteling trekt door mijn vingers. Ik staar naar mijn vingers, er is toch niks geks mee? Dan ontdek ik de vragende blik van de interviewster. Die had zeker een vraag gesteld. ‘Uhm wat zij u?’ Vraag ik een beetje betrapt. Wat een slimme actie weer.

Alles zit weer in de bus, tijd om naar Hamburg te gaan. Dan kunnen we tenminste een paar dagen in ons appartement slapen. Ik lig een beetje op mijn bed naar het plafond te staren. Eigenlijk was het handiger geweest om Hamburg midden in de tour te zetten, maar dat kwam helaas niet zo handig uit. Kunnen we ook weer onze honden zien! Ook al zijn we net weg, ik mis ze nu al. We hebben er dan wel 2 bij ons maargoed.
Aan de ene kant vind ik het wel prettig dat Gustav en Georg een andere bus hebben, maar het is ook wel weer een beetje stil zo. En we hebben nu ook minder contact. Maar, geen Georg kak stank meer! Dat is het grote voordeel.
Ik hoor Tom wat mompelen tegen een van de honden. Ik denk terug aan wat er vanmiddag gebeurde. Zo iets voel je niet zomaar. Ik begin geloof ik echt verliefd te worden op mijn broer. En wat moet ik daar nou mee?! Haay, Tom, ik je broertje, heb gevoelens voor je, leuk he? Neeh, dat kan niet. ‘Hop Bill vergeten die handel,’ mompel ik tegen mezelf.
‘Lukt je niet!’ Zegt het irritante stemmetje in mijn hoofd. ‘Pfoeh, let jij maar is op.’ Brom ik terug.

Pov Tom
Kon ik maar gewoon even naar buiten met Lola en lana. Ik slaak een diepe zucht. Het is niet altijd even makkelijk om zo bekend te zijn. Ik kan nu zoizo de bus niet uit, want we zijn aan het rijden. Ik plof op de bank neer en Lola legt haar kop mijn schoot. Ze kijkt me medelevend aan, net als of ze doorheeft wat er aan de hand is. Ik zit weer met mijn broertje in mijn hoofd. Ik aai haar over hoor kop.’Pff, ik weet het ook niet meer hoor Lola,’ mompel ik tegen haar. Al die dingen met Bill werken me ontzettend op mijn zenuwen. ‘Ik ga toch zeker niet mijn broertje leuk vinden. ‘ Lola hapt in mijn broekspijp en dwingt me met haar mee te lopen. ‘Lola?’ Vraag ik verbaasd, als ze voor Bill’s deur blijft staan. Ik kijk haar verbaasd aan. Begrijpt ze het nou allemaal, of word ik gek? ‘Ik ga echt niet naar binnen hoor! Bill ziet me al aan komen. ‘Jo Bill, ik denk dat ik gek begin te worden want er gebeuren rare dingen tussen ons die lijken op zo iets als verliefd zijn.’ Mompel ik haast onverstaanbaar tegen de hond. Ik gedraag me weer als een wijf. Ik moet echt eens even ophouden.

Niet veel later ploft Bill naast me met een zachte ‘hooi’. Hij zit een beetje aan zijn nagels te prutsen. Ik voel dat hij zenuwachtig is of zo iets. ‘Bill, is er iets?’ Vraag ik voorzichtig. ‘Nee hoor!’ Zegt hij snel terwijl hij naar me glimlacht. O damn, die glimlach, dodelijk. O Tom houd op, denk ik meteen. Zo mag je niet denken over je broertje. Terug naar waar we het over hadden, hij liegt. Er is wel wat, ik ben niet achterlijk. Maar als hij het niet wil vertellen, kan ik proberen wat ik wil, maar het komt er dan toch niet uit. Maar hij verteld het toch altijd wel uit zichzelf later. Dus laat ik maar braaf afwachten.
Terwijl we daar zo zitten, naast elkaar, op de bank, bekruipt een vreemd gevoel me. O help, ik word hier echt bang van.
‘Filmpje kijken?’Klinkt er dan plots naast me. Ik schrik op mijn gedachten en kijk naar het vragende gezicht van Bill. ‘Uhm, okay. ‘ Zeg ik dan maar. Lana heeft zich inmiddels aan de andere kant naast Bill gevestigd, en haar kop op de schoot van Bill gelegd.
Ik trek het kastje onder de TV open en bestudeer de DVD’s die er staan. Laat ik Bill maar een keer een plezier doen door een knusse film uit te zoeken. Maar blijkbaar heeft Lola al voor me gekozen, ze komt naast me staan en haar kop verdwijnt in de kast. Niet veel later komt ze er uit met een DVD. ‘Lola, wat heb je?’Fluister ik zacht. Ik neem de DVD tussen haar tanden vandaan, en besluit hem maar op te zetten.
Ik werp een blik op Bill, die niks door blijkt te hebben. Hij fluistert zachtjes woordjes tegen Lana terwijl hij liefdevol over haar kop streelt. Hij is ook zo lief met dieren. Ik moet moeite doen om me op het beeldscherm te concentreren in plaats van op Bill. Ik scheur mijn ogen van Bill af, en doe een paar pogingen om ze op het beeldscherm vast te pinnen. Hoe houd Bill toch zijn aandacht bij die film, vraag ik me af.

Uiteindelijk, raak ik toch in de film, en vergeet ik even de rest om me heen. Totdat, er wel een heel romantisch stukje komt. Pas dan wordt ik me weer bewust van Bill die naast me zit, omdat die dichterbij is geschoven, en zijn hoofd op mijn schouder heeft gelegd. Ik voel mijn wangen langzaam warmer worden. O alle… En wat nu? Een beetje twijfelend sla ik toch maar een arm om mijn broertje heen. We zijn broers, dan kan een arm om hem heen slaan geen kwaad, toch?


Pov Bill

Een rilling verspreid zich door mijn lichaam wanneer Tom een arm mij heen slaat. Ik kon me niet meer inhouden, ingepakt door de romantiek van de film, kon ik het niet laten om tegen Tomi aan te kruipen. Ik geniet van de warmte die zijn lichaam uitstraalt. Langzaam verwarmt zijn warmte mij vanbinnen. Met een tevreden gevoel, kijk ik weer naar het scherm van de televisie. Maar niet veel later voel ik een paar ogen naar me kijken. Ik wend mijn blik naar Tom, die me zit te bekijken. O hemel, wat heeft die jongen toch prachtige ogen. Identiek aan de mijne, maar tegelijk toch zo anders. Zijn neus is net wat groter dan die van mij. Zijn lippen zijn voller dan de mijne. Daar blijven mijn ogen hangen. Wat zou ik die nu graag op de mijne voelen, ik heb alleen het lef niet. Ik scheur met de nodige moeite mijn ogen los van zijn lippen, die inmiddels een beetje zijn open gezakt. In zijn ogen lees ik iets wat lijkt op verlangen gemengd met terughoudendheid. Dan lijkt hij zich bewust te worden van wat hij aan het doen is, en snel wend hij zijn hoofd weer naar de tv. Weg lekkere lippen.

Ik zit al 2 minuten naar de aftiteling te staren als ik dat besef. Tom is naast me blijkbaar bezig met het zelfde, diep in gedachte verzonken. ‘Tomi is er wat?’ Vraag ik voorzichtig. ‘Huh Wie, wat, waar?’Vraagt hij verschrikt. ‘uhm, of er iets was.’ Herhaal ik. ‘Uhhh, nee hoor.’ Mompelt hij tegen zijn schoenen. Tom, je liegt. Maar dat deed ik net ook. Dus ik laat het er maar bij zitten. Toch vraag ik me af waar dat jong nou over zou kunnen piekeren.

‘Jongens komen jullie lunchen! Schreeuwt David door de bus heen vanuit het keukentje. Oke, mooi, gered door de luch. Ik sta direct op en loop naar de eethoek. Tom komt achter me aan gesjokt. Ik plof neer naast het raam en Tom komt naast me zitten. Fijn. Ik word er nu al weer zenuwachtig van. Niet veel later komt David aan met een bord met gesmeerde broodjes. Wat een luxe toch weer. Ik kies een broodje met kaas uit en neem er een muizenhapje van. Eigenlijk heb ik helemaal geen honger, maar als ik niks eet staat het ook weer zo raar.

Pov Tom

Klein hapje, voor klein hapje eet ik mijn broodje met pasta op. Ik hoef eigenlijk helemaal niks. Maar ik eet toch maar wat. Bill spookt rond in mijn hoofd, ik wou dat ik hem er uit kon trappen. Naja, zetten. Ik word uit mijn gedachten gehaald door David die vertelt dat we over 2 uur wel een keer bij een tankstation zullen stoppen. Mooi, kan ik even een rondje lopen. Hier kan ik wel de trap op en af gaan hobbelen, maar dan word iedereen gek van me. Natascha eet stilletjes haar broodjes op. Is er nou iets aan de hand met iedereen in deze bus? Wat hangt er in hemelsnaam hier in de lucht. Naja, behalve David dan. Maar ik ga het niet vragen en houd wijselijk mijn mond. Ik staar naar het broodje dat half opgegeten op mijn bord ligt. Pwelg, ik hoef echt niet meer. Maar ik ben een grote stoere jongen, en die eten hun bordje leeg. Dus met tegenzin eet ik het broodje toch maar op. Bill heeft ook nog geen bal gezegd. En dat is echt niks voor hem. Normaal zou hij zelfs met een hap brood in zijn mond nog een verhaal zitten te kwebbelen. Maar nu niet. Ik wil echt heel graag weten wat er aan de hand is. Maar ik durf het eigenlijk niet nog een keer te vragen. Ik weet dat hij het toch niet gaat vertellen als ik het vraag. Ik vraag mezelf af hoe lang hij nog zijn mond gaat houden. Ik hoop niet lang, want stiekem mis ik de graag pratende Bill wel. Ook al kan het me gigantisch op mijn zenuwen werken. Maar nu mis ik het. Als ik voel dat hij naar me kijkt, kijk ik hem vragend aan. Snel wend hij zijn blik weer af. Ik slaak een diepe zucht. Wat moet ik hier nou mee? Ik besluit het maar even te laten bezinken.

Nadat David ons raar heeft aangekeken wegens onze weinige eetlust, trek ik me weer terug op mijn kamer. Ik besluit maar wat afleiding te zoeken door een spelletje op de playstation te gaan spelen. Ik waggel terug naar de woonkamer en trek de spelletjeskast naast de TV open, op zoek naar Final Fantasy 13. Als ik die eenmaal gevonden heb ik de puinzooi van spelletjes, wandel ik weer terug naar mijn kamer. Maar net op het moment dat ik langs Bill’s kamer kom, komt hij er ook uit. *boink* We botsen vol tegen elkaar op. ‘Sorry!’ Roept Bill verschrikt uit. ‘uhm, is al goed.’ Mompel ik tegen Bill, die een hoofd als een tomaatje heeft. ‘Waarom ben jij nou weer rood,’ grinnik ik. ‘Ik, uh, mm.’ Stottert Bill. Ik grinnik en geef hem een klopje op zijn schouder en verdwijn weer in mijn kamer. Oke, dat was dus echt heel weird. Bill die rood word zoizo, maar al helemaal als hij tegen MIJ opbotst. Oke Tom, ophouden, spelen jij. Ik stop de CD erin en pak de console en installeer me op mijn bed voor de TV. Time to play!

Pov Bill
He verdorie! Stomme tomaatwangen ook! Straks krijgt Tom me nog door ofzo. Aan de andere kant, wie verwacht er nou dat je tweeling broer op je geilt. Ik laat me op mijn bed vallen. Ik geef het op. Ik kan me hier niet tegen verzetten. Ik vind Tom leuk, ik geil op hem, en het is verdomme me broer. Fijn, heel leuk. En dat ga ik hem dus echt niet vertellen. Hij kan aan me hoofd gaan zeuren wat hij wil. Maar ik ga het NIET zeggen. Straks sloop ik onze hele band nog. 2 dubbel, onze band, en Tokio Hotel. Waarom moet dit nou weer mij overkomen! En nog beter, wat moet ik er mee?
Precies op dit moment moet iemand me natuurlijk storen, want er klopt iemand op de deur. ‘Bill?!’ Hoor ik aan de andere kant van de deur. Ik zucht, nee he…

Ik wil helemaal niet dat hij nu binnen komt, maar aan de andere kant wil ik niets liever. ‘Mag ik binnenkomen?’ Klinkt er aan de andere kant. Ik zucht, vooruit dan maar. ‘Kom maar.’ Mompel ik tegen de dichte deur, die niet veel later opengaat. Tom komt van achter de deur geschuifeld. Hij ploft naast me op mijn bed terwijl ik hem vragend aankijk. Zo nieuwsgierig als ik ben, wil ik natuurlijk maar al te graag weten wat hij komt doen. Tom laat een zuchtje ontsnappen en kijkt me een beetje ongemakkelijk aan. ‘Bill… Ik maak me zorgen om je.’ Zegt hij. ‘Nergens voor nodig!’ Zeg ik snel. ‘Jawel Bill, sinds een paar weken ga je steeds minder praten, en vandaag heb je nog bijna helemaal niks gezegd. En je gaat ook steeds minder blij kijken.’ Gooit Tom ertegenin. Hij heeft gelijk, dit is al een poosje aan de gang. En elke keer spookt het weer door mijn hoofd. En ik word er gillend gek van. Zweet breekt me aan alle kant uit. ‘Er is niks.’ Zeg ik weer. Tegen Tom liegen lukt me maar zelden, en als het lukt, heeft hij het toch altijd door. ‘Je weet toch dat je me altijd alles kunt vertellen he?’ Vraagt Tom twijfelend. ‘Ja.’ Zeg ik kortaf. Ik word er helemaal zenuwachtig van. Wat moet ik nou doen! Tom's ogen pinnen zich vast in de mijne, ze kijken me doordringend aan, streng maar toch ook bezorgd. Ik wil niet liegen tegen Tom, en hij weet toch al dat ik lieg. Dat zie ik aan hem. En nee, dat pikt hij niet. Ik wil mijn ogen losscheuren van de zijne, maar hij houd me gevangen. De paniek wordt alleen maar groter en groter. Ik wil het niet vertellen, maar eigenlijk moet het wel, maar ik wil het niet. Wat wil ik nou eigenlijk!? Mijn hersens slaan op hol. Ik kan niet tegen zijn blik. Ik word er alleen maar ellendiger van. 'Bill?!' Vraagt hij dan weer. En dat is de druppel die de emmer doet overlopen. De emoties die ik in zijn warme, maar tegelijke strenge stem hoor, doen me in snikken uitbarsten. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Ook dat nog, wat een slappeling ben ik ook. Net alsof dit iets oplost. Ik weet het allemaal niet meer!
'O Billa...' Mompelt Tom geschokt, waarbij hij me in zijn sterke armen sluit. Ik nestel mijn hoofd tegen zijn brede borstkas. Wat voelt dit ontiegelijk goed en slecht tegelijk. Tom wrijft een beetje ongemakkelijk over mijn rug, en wiegt me een beetje heen en weer. Wat me een beetje kalmeert. Het voelt gewoon goed, veel meer goed dan het slecht voelt. 'Bill, wat is er nou toch allemaal aan de hand...?' Vraagt hij me voor de zoveelste keer. Als ik naar mijn vingers blijf staren, heft hij mijn hoofd en dwingt me hem aan te kijken, waardoor onze hoofden gevaarlijk dicht bij elkaar zijn. Verscheidene dingen schieten meteen door mijn hoofd. Hij kijkt me aan met zijn doordringende bruinen kijkers, die nog al bedroefd staan. Maar dan schuiven zijn oogleden langzaam voor zijn ogen, terwijl zijn hoofd kantelt en steeds dichter bij komt. O hemel, o help! Mijn hart slaat op hol, en vlinders komen tot leven in mijn buik. Maar veel tijd om te flippen krijg ik niet. Tom's vollen lippen raken de mijne. Ik verstijf voor even, maar al snel verspreid een warm gevoel zich door mijn lichaam. Ik voel hoe Tom's tong over mijn onderlip glijd, om zich toegang tot mijn mond de verschaffen. Langzaam open ik mijn mond, het gaat allemaal te snel om zenuwachtig te zijn. Tom laat voorzichtig zijn tong naar binnen glijden, en ontmoet de mijne. Liefdevol streelt zijn tong langs de mijne, waardoor die ook tot leven komt. Het koude metaal van Tom's piercing, bewegend over mijn lippen, bezorgt me kippenvel, terwijl zijn lenige tong me laat loskomen van de grond. Maar langzaam trekt Tom zich terug, veel te snel naar mijn zin.

Ik open mijn ogen weer en ontmoet die van Tom, die lichtjes twinkelen. Maar al snel neemt dat plaats voor verwarring. 'S..sorry.' Mompelt hij haast onverstaanbaar. Ja maar niks sorry, zo hoef ik niks uit te leggen! Ik nestel mijn hoofd weer tegen zijn borst. 'Geeftniet,' mompel ik zachtjes tegen zijn borst. Ik heb geen zin om er woorden aan vuil te maken, ik wil gewoon even zo in zijn sterke armen liggen. En Tom laat het er maar bij.
Ik wist wel dat er ook wat met Tom aan de hand was. Maar ik durfde er niet naar te vragen. Hij houd me nog steeds vast. Stiekem kijk ik even naar boven. Zijn gezichtsuitdrukking is heel nadenkend. Ik weet wel waar hij over denkt, maar hoe zou hij er over denken? Ik durf het niet te vragen, alweer. Wat een schijtert ben ik toch ook, ik durf niet eens wat aan mijn tweelingbroer te vragen. Kom op Bill, dat durf je wel! Denk ik.

Pov Tom

'Tommi? Hoe denk je erover?' Haalt Bill me met een klein stemmetje uit mijn gedachten. Ik sla mijn ogen neer, en slaak een diepe zucht. Alles is door elkaar gegooid in mijn hoofd. Waarom kon ik me nou niet inhouden! Nu weet hij het. Aan de andere kant, nu hoef ik het zelf niet meer te vertellen.
'Ik weet het allemaal niet meer Bill. Ik snap helemaal niks van mezelf.' Ik sta op een loop naar het raampje van Bill's kamer, waardoor ik naar buiten staar. Ik had je gewoon niet moeten zoenen
Bill,' zeg ik duidelijk verstaanbaar. Dat was gewoon een misverstand oke?' Ik draai me terug naar Bill, die me 2 tellen moeilijk aankijkt, en dan zijn ogen neerslaat. Dit is ongeveer de eerste keer dat ik mijn
broertje niet volg, niet door had wat er scheelde, en dat hij dingen zo wanhopig verzwijgt. 'Is het dat je me leuk vind?' Vraag ik dan. Ik zie Bill bijna onzichtbaar knikken. O fuck, fijn. Wat moet ik hier nou
weer op zeggen.

'Het is gewoon niet wederzijds oké? En zoizo kan het niet. Denk is na wat er zou gebeuren als het naar buiten kwam Bill.' Ik probeer mijn emoties hevig te onderdrukken. En ik lieg. Waarom lieg ik überhaupt? Gewoon omdat het inderdaad niet kan en mag. Ik loop terug naar Bill, en sla voor even mijn armen om hem heen, wat eigenlijk zo goed voelt. Verder weet ik niet meer wat ik moet zeggen en of wat ik in zijn kamer te zoeken heb, dus ik verlaat deze zonder nog een woord te wisselen.

Pov Bill

Ik voel de tranen opborrelen, en doe er ook geen moeite voor om ze tegen te houden. Alles in mijn hoofd ligt overhoop. Ik dacht dat hij me ook leuk vind, en dan zegt hij glashard dat het niet zo is. Waarom zoende hij me dan? ‘Waarom deed je dat Tomi..’Fluister ik zachtjes. Terwijl ik uit het raampje kijk naar de bomen die voorbij vliegen. Ik snap er echt helemaal niks van. Maar naar hem toe gaan durf ik nu al helemaal niet. Hij is boos op me, denk ik. Ik moet het allemaal maar uit mijn hoofd zetten, maar ik weet nu al dat het niet gaat lukken. Ik doe alles met mijn broer. Ik zie hem elke dag. Ik werk met hem. Verdorie. Ik besluit maar proberen te gaan slapen, heb toch niks beters te doen. Alleen lukt het me natuurlijk niet. Mijn brein blijft maar malen en malen.
Na twee uur in mijn bed te hebben liggen woelen, zonder te slapen, geef ik het op. Ik kruip mijn bed uit en waggel naar de spiegel om mezelf een beetje op te knappen. De rest hoeft niks te weten. Als ik er na mijn idee weer normaal uit zie, verlaat ik mijn kamer en begeef ik me naar de lounge, waar ik alleen Gustav maar vind. Vermoeid plof ik naast hem neer, en probeer zo goed en kwaad als dat gaat niks te laten merken. Hij is bezig op zijn laptop, met een of ander spelletje. Ik besluit mijn laptop ook maar uit de kast te trekken, en ik ga weer tegenover Gustav zitten. Ik laat mijn laptop opstarten en surf wat over het internet. Alles gaat zo’n beetje op de automaat, want mijn hersens blijven maar malen. Ik steek mijn koptelefoon in mijn laptop en zet wat muziek op, en concentreer me erop, in de hoop dat het me afleid. Godzijdank helpt het. Langzaam beginnen mijn hersentjes weer wat helderder te worden, en sluit ik alle gedachtes die met Tom te maken op in een hoekje. Ik besluit dus ook totaal iets Tom-loos te doen, shoppen. Ik tik mijn favoriete shop site in en begin vrolijk aan het bekijken van plaatjes. Shoppen is een medicijn voor alles! En eigenlijk is iets nieuws nooit weg toch?
Maar natuurlijk is aan het einde van mijn shoptour mijn winkelmandje veel te vol, zo veel heb ik nu ook weer niet nodig. En anders kan ik een volgende keer niks meer kopen. Dus moet kiezen, en ik haat kiezen. Ik begin alles dus nog maar een keer goed te bekijken. Ik gooi de minst leuke dingen weg, of dingen waarvan ik al zo iets heb. Dan nog blijft er te veel over. He bah. Net als ik weer opnieuw wil beginnen met sorteren, hoor ik Tom achter me binnen sloffen. Plop, daar gaan alle Tom gedachtes weer,ontflipt. En nu vliegen ze weer rond in mijn hoofd. Heel fijn. Hij mompelt iets wat op een hallo moet lijken en sloft door naar de keuken, waar ik hem met de kokkin hoor babbelen. Hij is vast vragen wat we gaan eten, aangezien hij dat altijd vraagt. Het duurt niet lang voordat hij terug is. Ik voel een drang om tegen hem te praten, ook al is dat misschien helemaal geen goed idee. Om dus maar wat niks opvallends te vragen, vraag ik wat we eten. 'Schnitzel, gebakken aardappel en sla.' Mompelt Tom. Ik kan de tegenzin om het tegen mij te vertellen in zijn stem horen. Ik knik goedkeurend en ga er van uit dat wij een vega schnitzel krijgen. Damn, hij haat me. Normaal gesproken zou alles nu al vergeven en vergeten zijn, maar nu dus niet. 'En hoe lang duurt dat nog?' Vraagt Gustav vanachter zijn laptop. '5 minuutjes.' Fijn... Dat klonk dus een stuk normaler. Geërgerd probeer ik me weer te concentreren op mijn kleren die nog steeds op het beeldscherm staan. Met tegenzin klik ik er nog een paar weg en rond de bestelling af. Mijn shopzin is totaal geruïneerd. Precies op het moment dat ik op 'verzenden' klik, word er geroepen dat het eten klaar is. Ik besef dat ik dan naast Tom moet zitten. De afgelopen tijd was ik met alle plezier bij hem, nu is het veel te tegenstrijdig.

Tom zit zo ver als hij kan in het hoekje verstopt terwijl ik me probeer zo normaal mogelijk te gedragen. Als de rest iets doorheeft, worden we straks nog opgesloten in de douche en laten ze ons er niet uit voordat alles is opgelost. Ik denk dat we dan heeel lang zitten opgesloten als het aan Tom ligt. Ruzie in een band is natuurlijk niet echt gunstig, en al helemaal niet tussen een tweeling. Tom doet gewoon alsof ik niet bestaat en leutert gewoon vrolijk met de rest, voor hoeverre je dat vrolijk kan noemen dan. Ik probeer ook gewoon mee te leuteren, Maar alles wat een reactie is op iets wat Tom zegt, lijkt hij niet eens te horen. Normaal zou hij maar al te graag een tegen woord geven. Ik begin steeds verder van mijn stuk te raken bij elk nieuw ding wat hij negeert. Ik probeer me uit alle macht ook voor zijn woorden af te sluiten, en me op die van de rest te concentreren. Maar ik faal er hard in. Als iedereen is uitgegeten, ben ik daar dolblij mee. Ik vraag me af wat Tom nu gaat doen. Normaal gesproken zou hij nu TV gaan kijken met de rest die dat gaat doen. Ik twijfel of ik wel op de bank zal gaan zitten. Ik wil wel, maar als Tom ook kijkt, word het vast zo ongemakkelijk, als hij al gaat.
Als iedereen opstaat slof ik toch maar naar de TV bank en plof op het uiterste puntje neer. Tom is de eerste die me volgt, om zich op het andere puntje te laten ploffen, Georg en Gustav laten zich er
niks vermoedend tussenzakken. Nouja, nietsvermoedend... Gustav had onder het eten ook al een paar keer zijn blik op mij laten rusten. En nu schenkt hij me en veelbetekende blik. Dat word een kruisverhoor zodra hij daar de kans voor krijgt. Tom graait naar de afstandsbediening en zapt langs de kanalen, helaas is er niks wat we allemaal graag willen zien. 'Ik ga wel wat anders doen, dan kunnen jullie naar je autootjes kijken.' mompel ik waarna ik opsta. Ik laat mijn blik nog even over Tom glijden voordat ik het gedeelte van de bus verlaat. Hij kijkt een tikkeltje nors naar het scherm. Tommi...

Ik laat me zakken op de bank van de eettafel. Ik pak expres geen tijdschrift of iets dergelijk, wetend dat Gustav me toch achterna zal komen. En inderdaad, binnen een paar minuten zit hij tegen over me. 'Bill, wat is er in hemelsnaam aan de hand.’ Steekt hij meteen van wal.’Ik mag dan wel geen lenzen in hebben of mijn bril op, maar ik zie het luid en duidelijk.' Daar gaan we hoor. Ik slaak een diepe zucht. 'Dat kan ik je echt niet vertellen Guus.' Mompel ik, ook echt niet van plan om het aan zijn neus te hangen. 'Jullie lossen altijd alles binnen een uur weer op, en dit duurt al langer dan een uur!' 'Ja, nou, en! Nu even niet! Zeg ik geeërgerd. 'Laat nou maar gewoon even.' Voeg ik er nijdig aam toe. En gelukkig geeft Gustav het op en verdwijnt weer. Vermoeid laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken. Ik weet het niet meer.

De bus komt langzaam tot stilstand en ik pak mijn belangrijkste tas en hang die over mijn schouder. Ik lijn nog even Lana aan waarna we de rest naar buiten volgen, waar de regen met bakken uit te hemel komt vallen. Tom loopt al met Lola buiten. Gustav is de enige die even zo aardig is om op mij te wachten. Die regen kan me geen ene moer schelen en ik neem niet de moeite om een capuchon op te zetten. Stiekem vind ik het wel lekker. Zoizo vind Lana het prachtig. Aangezien er verbazend genoeg geen fans staan, maak ik haar riem los en laat haar even door de plassen springen. Dan moet ik haar straks maar wassen, na die lange busrit heeft ze dit wel even verdient vind ik.
De regen doorweekt langzaam mijn vest en haren. Mijn make-up zal ook wel voor de 2e keer vandaag aan het uitlopen zijn. Eenmaal binnen blijkt Tom er anders over te denken dat ik Lana heb losgelaten. 'Bill kijk nou hoe ze eruit ziet! Kan ik haar weer wassen.' Woest is hij. 'Alsof ik dat niet kan,' bijt ik hem toe. Kwaad maakt hij me, hij doet weer eens alsof hij de enige baas is van Lola en Lana. Zonder hem nog een blik waardig te keuren ruk ik mijn kamersleutel uit David's handen en stamp de trap op. Ik steek boven de sleutel in het slot en zwaai de deur open. Lana is me al die tijd braaf gevolgd. Ik dump mijn tas op het grote twee persoons bed en pak er een paar handdoeken af. Ik had expres om veel handdoeken gevraagd met oog op Lana. 'Laten we jou eerst maar opfrissen dan,' zeg ik tegen haar. Ik open de deur naar de badkamer en knik tevreden. Een douche en een bad, wel zo handig met een hond. Ik help Lana het bad in en laat het dan vol lopen met water van een prettige temperatuur. 'Owjah..' Mompel ik als ik er achter kom dat ik nu geen hondenshampoo heb, en dat die ook nog is in Tom's tas zit. Dan zal ik dus naar tom moeten... ' Lana, maak er asjeblieft geen puinhoop van als ik weg ben, ik ben zo terug.’ Met tegenzin slenter ik mijn kamer uit en kies een kamer naast me uit, waar de deur nog van open staat. Voorzichtig steek ik mijn hoofd om de hoek om te zien wiens kamer het is. En ja hoor, daar zittie, op he bed mt zijn rug naar de deur toe. Ik vraag me af waar hij over denkt. Zenuwen gieren door mijn lijf als ik zachtjes op de deur klop. Tom draait zich verschrikt om en ik stap de kamer binnen. Ik zie dat tot mijn opluchting er al een paar tassen achter de deur staan. 'Ik.. uhm.. wilde vragen om de hondenshampoo om Lana te wassen.' Breng ik stotterend uit, tot mijn grote ergernis. 'Hmm ja pak maar,' mompelt hij, met een hand wappernd naar de tassen. Ik open de tas waar ook alle andere honden spullen in zitten en trek de shampoo er uit. Als ik weer overeind kom, slaat Tom zijn armen om me heen. Ik verstijf enkele seconden in zijn omhelzig, blij dat hij me
aanraakt, maar ook bang voor de stroomstootjes die erdoor door mijn lichaam schieten. Ik had hem ook niet horen aankomen. 'Sorry Billa...' Zegt hij zacht tegen mijn schouder. Ik kan zijn adem door mijn shirt tegen mijn huid aan voelen. Een rillig verspreid zich door mijn lichaam. In zijn stem klinkt oprechte spijt, en iets van somberheid. Ik weet geen enkel woord over mijn lippen te krijgen, dus sluit ik mijn armen maar om hem heen en leg mijn kin op zijn schouder. Dit voelt zo goed. *Maar ook zo fout. Na enkele sconden, die wel minuten leken, wurm ik me los uit zijn greep. 'Ik uhm.. Moet terug want euh.. Lana wacht.' ik werp nog snel eeen blik op zijn gezicht en snel dan zonder wat te zeggen de kamer uit. Ik open de mijne en loop regelrecht terug naar de badkamer, waar ... Nogsteeds braaf op me wacht en me vrolijk kwispelend begroet. Ik open het flesje en spuit een flinke ladinv op mijn handen en zeep Lana goed in. 'Hou je staart nou eens stil!' Grinnik ik. 'Zo kan ik dat ding toch niet wassen, of moet ik hem in de houdgreep leggen.' Maar dat snapt dat beest natuurlijk niet. Als ze helemaal is ingezeept, pak ik de handdoes en spoel alle zeep uit haar vacht en droog haar daarn af. 'Zo, nu ben je weer schoon en fris. Nu ik nog.'

Als we dan samen schoin zijn en in bed liggen is het eigenlijk nog helemaal geen bedtijd. Ik voel me hardstikke moe, ook al heb ik deze daf eigenlijk geen bal uitgevoerd. 'Ik beb blij dat Tom weer tegen me praat, dat is tenminste een probleem minder.' Fluister ik tegen Lana. Als antwoord krijg ik een laag goedkeurend gebrom. Ik sla mijn arm stevig om haar heen. 'Ik ben alleen bang dat alles anders gaat zijn... Nu Tom het weet enzo...' Mompel ik triest. Lana duwt haar snuit tegen mijn hoofd aan, alsof ze me wil troosten. Ze lijkt het op een of andere manier altijd door te hebben als ik een beetje vrdrietig ben. Had ik ook maar niks tegen Tom gezegd, of was ik überhaupt maar njet verliefd op hem geworden.

De klok tikt langzaam door terwijl mijn gedachten maar blijven rondcirkelen. Ik blijf maar malen en malen. ... naast me slaapt allang. Ik hoop dat het niet al te lang meer duurt voordat ik haar voorbeeld zal volgen. Ik heb morgen weer genoeg te doen, en dan is het wel praktisch alz je goed geslpen hebt. Ik probeer uit alle macht mijn gedachten uit te bannen en me vol op Lana's adem te concentreren.
Blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen, want ik word gewekt door een vet irritant piepgeluid. Geïrriteerd zet ik het ding kreunend uit. Hemeltjelief, laat mij gewoon slapen. Ik wil niet naar beneden. Ik wil geen interviews, ik wil slapen. Lana staat al kwispelend naast het bed. ‘Hoe kun jij nou weer zo blij zijn.’ Mopper ik gesmoord in mijn kussen. Helaas zal ik er toch uitmoeten, voordat David mij er uit komt sleuren, en dat is nog minder plezant. Dus ik laat mijn warme bed achter om naar de wc te gaan en mijn gezicht op te frissen. Daarna loop ik terug naar mijn kamer en trek een set kleren uit een van de koffers om me om te kleden. Vervolgens kwak ik nog wat make-up op mijn gezicht. We ontbijten vandaag samen, dus ga ik naar beneden toe. Het is nog achterlijk vroeg, dus veel mensen zullen er ook wel niet zijn in de ontbijtzaal. We proberen altijd zo veel mogelijk samen te eten, maar soms zijn we op een tijdstip in het hotel dat het gewoon niet gaat, voor dat de andere gasten komen dus. Ik heb niet zo heel veel honger, maar ik moet toch wat eten, anders val ik halverwege de ochtend om. Ik gooi 2 broodjes op een bordje en schuif naast Tom aan tafel, waar iedereen me een vrolijke goede morgen wenst. Misschien is vandaag nog helemaal niet zo slecht, bedenk ik me. We hoeven namelijk alleen maar 2 interviews te doen, helaas wel op een achterlijk vroeg tijdstip maargoed. Anders had ik deze dag een intieme relatie met mijn bed beleefd. Als je zo iets aan Gustav verteld, verklaart hij je voor gek. Die vind dat alleen maar tijdverspilling. En ach, dan doe ik ook nog is wat op mijn vrije dag. Ik meng me zonder enig probleem in het gesprek en Tom reageert weer gewoon op me. Een gesprek voeren met brood in je mond is wel een tikkeltje lastig.