My Guardian Angel

Liza wreef de tranen uit haar ogen en keek in het rond. Waar was ze eigenlijk? Alleszins niet meer in de buurt van de villa, hoopte ze.
Een beetje verwart draaide ze om haar as. Ze was volledig haar oriëntatie kwijt. Ze kon maar beter terug lopen van waar ze gekomen was. Als ze nog tenminste nog wist vanwaar ze kwam.
Dat was vanaf die lantaarnpaal, toch?
Toch?
Liza was volledig het noorden kwijt.
Ergens in de verte klonk het geronk van een startende motor. Ze was gered!
Dacht ze...
Liza rende in de richtig van het geluid. Maar zodra ze de hoek om kwam en de motor zag staan, zonk de moed haar in de schoenen.
Nee...
Het was angst die haar bekroop.
Een klein groepje jongeren stond tegen de muur geluid. Hun sigaretten brandden af tegen de zwarte, nachtelijke achtergrond. Ze merkten haar meteen op.
'Ho, popje! Wat kom je hier doen?' 'N-niks, ik ben gewoon verdwaalt.' 'O, zullen wij je naar huis bregen?' Zijn toon beviel Liza totaal niet. 'N-nee, dat hoeft niet. Ik vind de weg zelf wel terug.'
Liza draaide zich om en maakte dat ze weg kwam. Haar ballerina's maakten een klikkend geluid en galmden door de lege steegjes. Achter haar galmde het gepiep van de jongens hun gympen.
O, help! Waar moest ze heen!? En waarom lopen steegjes altijd dood op het slechts mogelijke moment!? Momenten zoals nu!
Liza keek langs de grijze bakstenen naar omhoog. Veel te hoog op zomaar te springen en de rand te grijpen. Snel zocht ze naar een vuilbak, container, doos of wat dan ook. Als het haar maar hielp ontsnappen.
Niets...
Het had ook niet uitgemaakt, zag Liza, want aan de bovenste rand van de muurtje waren glasscherven geplakt. Net om te verhinderen dat mensen erover heen klommen.
Ze zat als een rat in de val.
De jongens verschenen om de hoek.
Oho, dat zag er niet goed uit.
'Dacht je zo makelijk weg te komen?' vroeg een van hen.
Dat hoopte ik toch, Piepte Liza in zichzelf.
'Denk maar niet dat je nu nog kunt ontsnappen,' zei een jongen met een litteken dat over zijn volledige gezicht trok.
Oh, had ze nu maar pepperspay bij zich.
Pepperspray!?
Liza kreeg een ingeving.
Snel griste ze haar deo uit haar tasje en spoot de volledige inhoud leeg in de ogen van de jongen. Ze lette niet op zijn getier en gevloek maar schoot meteen langs hem heen. Maar verder dan 3 meter raakte ze niet. Ze werd hij haar arm gegrepen en met een harde smak tegen de muur aangedrukt.
Een geladen pistool werd tegen haar voorhoofd gezet.
Angstig sloot ze haar ogen.
'Nog laatste woorden?'
Liza knikte.
'Silas, het spijt me...'
'Excuses aanvaard.'
Geschrokken opende ze haar ogen en de jongens deinsden achteruit.
'H-hoe kom jij hier ineens?' riep één van hen. 'Gewoon, al renend,' glimlachte Silas. 'H-h-h-h-h-hoe!?' Silas zuchtte. 'Je weet wel, je ene voet voor de andere plaatsen,' zei hij geïrriteerd en hij zette een stap naar voren. 'Blijf waar je bent!' 3 schoten werden gelost maar geen van die raakte Silas.
'Dit kun je beter niet zien,' zei hij tegen Liza. Liza durfde niet tegen te spreken en gingen, met haar handen voor haar ogen in een klein hoekje zitten.
Ze hoorde geschreeuw en gerochel.
En daarna was het stil.
'Het is inorde hoor,' hoorde ze Silas' zachte stem naast haar zeggen. Voorizchtig opende ze haar ogen.
'Ze zien er oké uit,' merkte Liza op. 'Ja, dat lijkt zo,' zei Silas. Het was duidelijk dat ze niet verder moest vragen.
En ineens begon het zachtjes te sneeuwen.