59. Wandelen met Gucci.

“ Ik heb genoeg.” Zei ik en ik legde mijn vork neer op mijn bord. “ Ik ga zo nog even met Gucci gaan wandelen.” Voegde ik er nog snel aan toe. Tom knikte en zei : “ Doe maar. Ik ruim hier de tafel wel af.” “ Dank je.” Zei ik terwijl er een kleine glimlach op mijn gezicht verscheen. Ik stond op en wandelde naar de gang om Gucci zijn leiband te halen. Als ik die gevonden had ging ik terug naar de woonkamer en riep haar. Gucci sprong recht uit haar mand en kwam al blaffend en kwispelend op me af gerend. “ Ga je mee,” vroeg ik aan haar terwijl ik de leiband al vast maakte aan haar halsband. Gucci was zo door het dolle heen dat ze constant tegen me aan stond te springen. “ Kom, we zijn weg.” Zei ik tegen haar en vrolijk liep ze naast me. “ Tot straks Tom!” riep ik vanuit de gang naar Tom toe. Ik hoorde hem iets terug roepen maar kon het niet verstaan daar het geblaf van Gucci. “ Gucci, hou op.” Zei ik en net alsof ze me kon verstaan hield ze op met blaffen. Ik opende de voordeur en liep naar buiten. Het begon al wat donker te worden. Toch besloot ik om naar het park te gaan met Gucci, dan kon zo wat vrij rondlopen. Ik keek even op mijn uurwerk en zag dat het al 7 uur 30 was. Op dit uur zou er toch geen mens meer in het park zijn. Rustig liep ik door de straten. Na een paar minuten waren we in het park gearriveerd. Ik ging op een bankje zitten en maakte Gucci haar leiband los. Vrolijk begon Gucci rond te rennen. Ik keek even rond me en net zoals ik eerder had gedacht was er niemand meer. Ik staarde naar de leiband die tussen mijn handen en vingers zat gebonden. Ik twijfelde of ik er goed had aangedaan om die dingen op te biechten aan Tom. Alhoewel ik het niet echt had opgebiecht maar Tom het eigenlijk had geraden. Ik wist wel dat dit ‘geheim’ veilig was bij Tom maar toch had ik er zo’n raar gevoel bij. Wat kon ik toch doen? Ik wist het echt niet. Ik kon altijd iedereen goed raad geven, maar bij mezelf lukte dat nooit. Ik werd uit mijn gedachten opgeschud toen Gucci voor mijn voeten stond te piepen met een tak in haar muil. Ik nam de tak en gooide die zo ver mogelijk weg. Gucci rende er achter alsof haar leven er van afging. Morgen zou Maaike terug naar huis komen. Plots kreeg ik een idee. Als ik nu eens samen met Tom morgen naar de luchthaven zou gaan om haar te staan opwachten? Ik voelde me vanbinnen warm worden. Haar ouders zouden er wel zijn, maar het was nu niet dat ik haar in het openbaar zou gaan vertellen dat ik haar graag zag ofzo. Ik zou het toch niet durven en wilde dit ook aan de ene kant nog niet. Ik zag dat Gucci terug kwam aangerend en ze legde de tak voor mijn voeten. Ik aaide haar even over haar kopje en nam de tak en gooide die nu de andere richting uit.

Om de een of andere rare manier deed Gucci me denken aan Maaike. Wat raar om haar te vergelijken met mijn hond maar ze deed e er echt aan denken. Gucci gaf ook nooit op, zeker niet als we aan het spelen waren. In dit gedrag vond ik dan weer Maaike terug, die nooit opgaf als ze iets nieuws inoefende in het turnen. Gucci was ook aangenaam gezelschap en had altijd een luisterende houding en was altijd in om plezier te maken, net als Maaike. Ik begin te grimmen toen de gedachte plots in me opkwam dat mijn hond gewoon wat het karakter had van Maaike. Ik stond op en riep Gucci terug. Ik wilde terug naar huis want ik begon het wat koud te krijgen. Een paar seconden later kwam Gucci aangerend en ging ze terug voor me zitten. Ik deed haar leiband terug aan en ging op mijn hurken zitten. “ Brave Gucci.” Zei ik en ik gaf haar een knuffel. Gucci kwispelde en keek me met blinkende oogjes aan. “ We gaan terug naar huis.” Zei ik terwijl ik terug recht stond. “ Kom.” Zei ik en Gucci stond ook terug op en wandelde mooi naast me terug mee naar huis.