~59

Yu’s ogen worden groot en hij ploft op het bed. ‘Weet je het zeker?’ vraagt hij me zacht. Ik kijk even naar het shirt in mijn handen, en ruik er nog eens aan. ‘Ja, ik weet het zeker. Het spijt me, Yu…’ Mijn lichaam vult zich met wanhoop en woede. Ik kan het niet geloven. Even kijk ik naar Yu en plof dan naast hem op het bed. Stevig sla ik mijn armen om zijn nek. ‘Laten we hopen dat hij een vampier is geworden… En geloof me, ze zullen er voor boeten.’ Yu kijkt me niet begrijpend aan en ik trek hem kort tegen me aan. ‘blijf even hier.’ Yu knikt langzaam. Gelijk sta ik op en loop het huis uit. Ik ren naar mijn eigen huis en loop daar de kelder in. Romeo is hier ergens, maar waar? En wie? Ineens weet ik het: Sahirah. Daarom grijnsde ze zo. Woede vult mijn lichaam, maar ik probeer het zo goed mogelijk in toom te houden. Al ontplof ik bijna. Ik klop niet, als ik bij haar kamer sta, maar storm gelijk naar binnen. Daar word ik overvallen door Romeo’s geur. ‘Waar is hij Sahirah!’ grom ik. Sahirah is bezig met haar make-up en doet heel kalm. ‘Wie?’ vraagt ze en ze kijkt me aan via de spiegel. ‘Romeo, natuurlijk!Wie denk je anders!’ Sahirah kijkt me aan. ‘Romeo?’ Ik zou niet weten waar je het over hebt…’Ik kijk haar vuil aan, maar zij glimlacht. Daardoor verlies ik mijn geduld. Woest grijp ik haar bij haar keel. ‘Lieg niet! Zijn geur is overal. Waar is hij?’ Sahirah lacht en duwt me van zich af. Ik knal tegen de muur en ze komt langzaam op me af. ‘Ga toch terug naar je vriendje.’ Ik kijk haar vuil aan en ga dan de kamer uit. Hier kom ik toch niet verder mee. Ik kom Aurora tegen, maar loop langs haar heen. ‘Kira, wat?’ Ik schud mijn hoofd en ren het huis uit. In plaats van Yu’s huis, kom ik op een verlaten stuk strand uit. De wind blaast door mijn haar en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Mijn handen vouw ik en ik bid. Ik ben absoluut niet gelovig, maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering. ‘Alstublieft, laat Romeo een vampier zijn geworden. Yu zal breken als hij dood is.’ Mijn gefluister wordt meegedragen door de wind, net als een van mijn tranen. Na een paar minuten glijden er twee armen om mijn heupen. ‘Kira, gaat het?’ Ik schud stilletjes mijn hoofd en ga tegen Yu aan staan. ‘Het spijt me, Yu. Hij is weg.’ Yu zucht en geeft me een kus. ‘Daar kun je niets aan doen, liefje.’ Ik kijk hem aan. Hij is gebroken, hij houdt zich alleen groot. ‘Kom hier.’fluister ik en ik knuffel hem. ‘Laten we maar naar huis gaan.’ Yu knikt en slaat zijn armen om mijn schouders. ‘Stukje rennen?’ vraagt hij en hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. ‘Ok.’ Ik geef gelijk toe, hopelijk voelt hij zich dan beter. Gelijk schiet de jongen weg. Ik volg hem naar huis. Voor het huis staat Yu stil. De tranen rollen over zijn wangen en snel geef ik hem een knuffel. ‘Stil maar, lieverd. Alles komt goed.’ Yu schudt zijn hoofd en trekt zich los uit mijn omhelzing. Zonder me nog aan te kijken loopt hij het appartement in. Mij allen en met een schuld gevoel achterlatend.