Matt - binnenkomst feestje

Het lawaai dat als een golf over me heen spoelde toen ik de achterdeur opendeed deed me glimlachen. Dit was precies wat ik nodig had. Ik had de afgelopen dagen veel te lang alleen op m'n kamer opgesloten gezeten en het gesprek met Tara van net had me ook niet echt vrolijk gemaakt. Ik liep naar de keuken, negeerde het stelletje dat daar intiem met elkaar stond te zoenen en zette eindelijk die rotcake weg. Leunend met mijn ellebogen op het aanrecht zuchtte ik. Hoezeer ik het ook uit mijn hoofd wilde zetten, haar woorden bleven door mijn hoofd spoken. "Onze stomme dromen betekenen niets. Totaal niets."
De combinatie van haar stem in mijn hoofd, mijn gedachten, de dreunende muziek en de smakkende geluiden achter me begon me koppijn te bezorgen. Ik had afleiding nodig. Net toen ik me oprichtte liep er nog iemand de keuken in. Het was Jessica.
"Hey Matt, alweer uitgekeken op Tara?" begroette ze me terwijl ze op me afliep in de kleine keuken. Haar blik ging even naar het koppel dat nog steeds bezig was in de hoek, dat zich er blijkbaar totaal onbewust van was dat ze niet meer alleen waren, en ze grijnsde.
"Jup, ze had er blijkbaar toch niet zoveel zin in," antwoordde ik.
Haar grijns werd nog breder. "Waarin precies?"
Ze stond nu bijna tegen me aangedrukt. Ik negeerde haar vraag en liep dicht langs haar heen naar de snijplank die daar nog lag. Ik draaide de bakvorm om en begon de cake te snijden met een gebruikt mes dat er nog een béétje schoon uitzag. Toch weer aanbeland bij de cake. "Zeg, jij bind er ook geen doekjes om."
Ze lachtte en hees zichzelf in een sierlijke beweging op het aanrecht. "Ik kan mezelf gewoon niet beheersen bij knappe verlegen jongens zoals jij. Is dat zo'n misdaad?"
Ik keek even fronsend naar haar op en ze knipperde verleidelijk met haar wimpers. Ik schudde lachend mijn hoofd en ging weer terug naar mijn snijwerk. "Verwacht niet te veel van me."
"Oh, dat doe ik ook niet," zei ze vrolijk. Ze leunde achterover en wiegde met haar benen. Ze keek dromerig naar buiten. Pas toen ik een plakje cake op een schoteltje schoof en het haar aanbood keek ze weer op. "Dank je."
"Bedank mijn grootmoeder maar."
"In jouw huis?" Ze zat direct rechtop.
Ik zuchtte. "Goed, bedank dan mij maar. Kom, dan gaan we naar een wat gezelligere plaats." Ik pakte haar hand om haar van het aanrecht af te helpen. Wat ik niet had verwacht was dat ze haar benen om me heen zou slaan.
"Niks daarvan jongeman, ik vind het hier eigenlijk wel heel erg.." Ze trok me nog dichter tegen zich aan. "..knus."
Verdomme, hier had ik helemaal geen zin in. Maar voor ik ook maar iets kon doen klonk er een schreeuw achter me en schrokken we allebei op.
"Hé jij!" Tyler kwam met gebalde vuister op me af. Ik wist nog net te voorkomen dat hij me tegen de muur duwde door zijn hand te blokkeren, maar ik zag zijn klap tegen mijn schouder niet aankomen.
"Man, doen eens rustig. Wat heb je?" riep ik terwijl ik me zo snel mogelijk uit de hoek verplaatste.
"Wat ik heb? Dat kan ik beter aan jou vragen, knul. Je zat een halfuur geleden nog te kroezen met Tara, maar toen dat niet ging stort je je maar op haar beste vriendin? Ik weet niet hoe het ging waar jij vandaan komt, groentje, maar hier doen wij dat soort achterbakse dingen niet!"
"Maar ik..." begon ik.
"Niks te maaren! Ik wil je uit mijn huis. Nu."
"Tyler, ik zweer je..."
"Ik zei: Nu." Hij kwam dreigend naar me toegelopen.
Ik hief verslagen mijn handen, als teken dat ik niet wilde vechten, maar hij bleef in zijn dreigende houding staan. "Oké, oké, ik ga al. Ik weet niet wat jij hebt, maar ik ben hier weg." Na hem nog een vuile blik toegeworpen te hebben liep ik door de mensenmassa, die niets van het voorval hadden meegekregen of zich er gewoon niks van aantrokken, door de voordeur en sloeg hem met een klap dicht.