To Be Her

Er waren dingen in het leven die je niet kon verklaren, die je in de war brachten en deden duizelen. Je had dingen in het leven die je helemaal gek maakte en je hoofd deden tollen. Je had dingen die niets te betekenen hadden, ook al leken ze zo wel.
Dit... Dit was een moment je nooit vergat. Waarom?
Ik kan het je beter laten lezen.


Ik grinnikte met Lotte mee terwijl we door de gangen van het hotel liepen. De munten speelden hun eigen rinkelende melodie verder in mijn jas zak. Vandaag was goed gegaan, zeer goed. Ik liet mijn blik langs de muren te gaan, zocht naar een verandering in ons speelterrein maar alles zag er nog precies het zelfde uit. “Ja, dan gooi ik mijn gitaar in het publiek...” lachte Lotte en greep naar haar buik van de pijn. Het lachen had ons uren verder gebracht en het zingen nog een paar erbij. Weer, lachte ik met haar mee maar niet voor lang...
Toen we voor de deur van onze kamer stonden, leek ik eindelijk de verandering te zien. Hij stond open. Laura was nooit zo onvoorzichtig, waarom zou ze het nu dan wel zijn. Ik beet op mijn onderlip, keek vanuit mijn ooghoeken naar Lotte die zich ook de mond had gesnoerde. Ik legde mijn vinger langs mijn lippen en glipte door de kier door, de kleine hal in. Een stem weerklonk, zacht en bijna onverstaanbaar. Ik haalde diep adem en keek stiekem de hoek om. Mijn hart raasde door mijn hele lichaam heen. Een gedaante lag bij haar in bed, een man aan zijn brede schouders te zien. Ik wilde ene gil slaan maar duwde het licht aan als vervanging. Zijn blauwe ogen schoten naar me en laura schrok op.
“Laura? Peter? Wat... Oh My God!”
Mijn woorden hingen niet goed aan elkaar maar ik kon er geen woorden voor vinden. Hij hing half over haar lichaam heen, alsof hij iets gezocht had aan de andere kant van haar lichaam. Mijn gedachten flitsten en Lotte sprong binnen, haar gitaar als verdediging.
“Het is niet wat je denkt!”
“Dat zeggen ze in iedere zwakke scene, wat doet Peter Freaking Fatcinelli hier?”
Ze haalde haar schouders op,”hij heeft me naar boven gebracht...”
Mijn mond viel open van verbazing. Ik kon me geen slechter moment bedenken dan nu. Ik had naar zo'n moment uitgekeken, het moment dat ik tegen hem kon zeggen hoe ongezien belangrijk hij voor me was maar nu... leek hij meer op de man wie ik me een lamp wou slaan.
“Hij hielp me...” mompelde ze verdwaasd.
“Met wat? Je kleren uit te doen...”
De man keek me geschrokken aan, zijn ogen verbaasd door mijn woorden. “Hallo, ik ben hier nog steeds...”
Ik wuifde zijn woorden weg met mijn hand en keek kordaat naar haar. Van mij mocht ze iedere jongen hebben die ze wilde. Maar Peter Facinelli?
Hij was niet alleen 20 jaar ouder, hij was getrouwd en had kinderen! Ik wilde me voor mijn hoofd slaan en zeggen dat het mijn schuld was maar deze keer was dat zo niet. Deze keer had ik geen schuld. Ze stond op uit het bed, wilde naar me toe komen maar smakte tegen de grond aan.
“Laura,” schreeuwde ik en rende naar voor. Haar lichaam lag bewusteloos op het tapijt, haar lip zacht trillend. “Ze viel over een wasmand toen ze me zag en viel tegen de grond aan...”
Ik knikte begrijpend, kon het voor mijn ogen zien hoe ze daar zo lag maar waarom...”Wat doe jij hier dan?”
Peter keek me twijfelachtig aan en glimlachte dan,”ik kon haar daar niet laten liggen...”
Al het respect dat ik voor hem opgebouwd had in de voorbije jaren stapelde zich terug op in mijn hart, alle woede weer verdwenen. Ik keek hem in de ogen en als het niet aan Lotte gelegen had, zou ik er in verdwaald zijn. Ze duwde tegen mijn arm aan zodat ik opschrok.
Ik hielp hem met haar op het bed te leggen en luisterde naar het hele verhaal. Zijn woorden kerfde zich in mijn geheugen, net als het geluid van zijn stem. Hoe fout het ook was en hoe verkeerd de tijd ook viel, voor even wilde ik Laura zijn. Die door hem verzorgd en geliefd werd. Voor heel even maar...