Daddy's Little Girl ~ Laure

Laure had haar hand met de zijne verwikkeld en bekeek hem terwijl hij sliep. Vroeger hadden ze zo op elkaar geleken, maar de overeenkomsten veranderden in verschillen door zijn ziekte. De rode bos krullen die ze beiden hadden gehad, was bij hem door medicijnen uitgevallen. De vorm van zijn gezicht leek niet meer op de hare, doordat zijn wangen steeds dieper invielen. Zijn lippen waren niets meer dan een dun streepje, terwijl ze vroeger zo mooi waren geweest.
Zijn ogen waren echter nog precies hetzelfde. Helderblauw en amandelvormig, net zoals die van zijn dochter Laure.
Zijn gezicht was niet de enige die was veranderd, ook Laures gezicht zag er anders uit dan vroeger. Onder haar ogen sierden dikke, donkerpaarse wallen, die door haar tranen glinsterden als er licht op viel. Haar krullen vielen als vette, ongewassen slierten langs haar porseleinwitte gezicht. Ook haar lippen waren veranderd. Ze waren een stuk roder, deels bedekt met gestold bloed. Laure had geprobeerd de mentale pijn te verminderen door haar lippen kapot te bijten.
Maar ook haar ogen waren hetzelfde gebleven.

Het oog is de raam naar je ziel, werd er wel eens gezegd, maar dat was niet de reden waarom Laure zo gefascineerd was door ogen. Wat er ook gebeurde, hoe erg men ook veranderde, uiterlijk of innerlijk, je ogen bleven altijd hetzelfde. Daarom vond Laure ogen zo mooi; wat er ook zou gebeuren, ze zou altijd haar vader's ogen houden.

‘U moet even naar huis gaan, mevrouw, u kunt hier niet voor altijd blijven zitten.’ Laure hoefde niet op te kijken om te weten wie er aan het voeteneinde van het bed van haar vader stond. Eens per dag kwam een vrouw, die zich met ‘Rosalie, co-assistent’ had voorgesteld, langs. De stilte die viel vatte Rosalie op als een teken om door te gaan. ‘Ga naar buiten, laat de wind weer door uw haren gaan, neem een douche, doe schone kleren aan.’ Laure snoof minachtend. Ze liet zich niet de les lezen door iemand die tien jaar jonger was dan zij.
‘Het zal u goed doen,’ besloot Rosalie.
Laure wist dat ze het goed bedoelde, maar die zin deed haar toch uit haar slof schieten. ‘Dat zal me goed doen?’ zei Laure kalm, maar o-zo verbitterd. ‘Goed doen?’ De co-assistent knikte voorzichtig, de manier waarop Laure het had gezegd, gaf haar het gevoel dat ze iets vreselijks toegaf terwijl ze dat deed.
‘Mijn vader ligt op sterven, en jij vindt dat ik moet gaan douchen? Je wilt dat ik de belangrijkste man in mijn leven verlaat om zo iets onbenulligs te gaan doen. Hij gaat dood, dood! Hij-’ Haar geschreeuw ging over in hartverscheurend gesnik. Ze herhaalde telkens hetzelfde zinnetje tussen het snikken door alsof ze het zich nu pas realiseerde. Alsof ze het eerst alleen met haar hoofd, en niet ook met haar hart, had geweten.

Bij elke traan die ze liet, leek Laure meer pijn te krijgen. Alsof de hoop was verpakt in een bundeltje vocht en via tranen haar lichaam verliet. Alsof er daardoor nog meer plek was voor verdriet en pijn.

Rosalie wist niet goed wat ze met de wending in Laures gedrag aan moest, en ging maar naast haar zitten, terwijl ze troostend over haar rug streelde. Praten deed ze niet, ze was bang nog iets fout te zeggen.
‘Sorry,’ fluisterde Laure na een tijdje, terwijl ze strak naar haar vader staarde. Ze snikte bijna niet meer, af en toe ontsnapte er een onregelmatig geluidje. Rosalie gaf haar een bemoedigend klopje en deed moeite om niet te rennen terwijl ze de kamer verliet.
Laure staarde afwezig naar haar vader. Zelfs haar geschreeuw had hem niet wakker gemaakt.
Ze maakte zich zorgen. Zorgen, om haar vader en hoe ze verder moest als hij er niet meer was. Ze had altijd al een sterkere band gehad met haar vader dan met de rest van haar familie. Toen Laure achttien was, brak ze de banden met haar moeder. Eigenlijk was het andersom, maar dat durfde ze aan niemand toe te geven.
Homoseksualiteit was een zonde, volgens haar moeder. Het was een schande dat Laure op vrouwen viel, vond ze, en wilde het liefst haar dochter nooit meer spreken. Laures vader vatte het echter een stuk beter op dan zijn vrouw. Hij had het er eerst lastig mee, maar leerde het te accepteren. Laure was hem meer dankbaar dan je je kan voorstellen.
En nu – nu zou haar vader, haar rots in de branding, de man op wie ze altijd terug kon vallen, sterven. De artsen hadden hem niet langer dan een week gegeven.
Laure snikte hoorbaar en vouwde haar handen in elkaar om te bidden. ‘Alstublieft, red mijn vader. Ik kan niet zonder hem. Ik heb hem nodig, weet U dat niet? Ik heb er alles voor over. Zeg me wat te doen, ik zal het doen. Alstublieft. Geef me nog genoeg tijd om hem te vertellen hoeveel hij voor mij betekent, hoeveel ik van hem hou.’ Laure haalde diep adem en barstte weer in huilen uit. ‘Alstublieft. Ik smeek het U,’ piepte ze nog een keer, voordat ze naast haar slapende vader kroop.
Zo lag ze een tijdje, met haar ene hand om een ketting die ze van haar vader had gekregen toen ze klein was, haar andere hand op haar vader’s hart; ze wilde voelen dat het nog werkte, ze wilde voelen dat hij nog leefde. Ze wilde hem nog steeds bij zich hebben.
Plotseling veranderde de situatie. Haar vader opende moeizaam zijn ogen, zijn hart begon iets sneller te kloppen. Laure ging met haar hoofd bij de zijne liggen. Vroeger vond Laure het altijd zo veilig, als ze zo lagen. Dan voelde ze zich beschermd door haar vader. Nu leek het echter alsof Laure hem moest beschermen.
Laure merkte dat er heel zacht een kus in haar haren werd gedrukt. Laure moest denken aan vroeger. Haar vader had haar altijd zo begroet. Ze begon weer te huilen.
Het volgende moment klonk er een lange, schelle piep uit de hartmonitor, vermengd met hartverscheurend geschreeuw.