#47.

“Chaya, ik dacht dat ik je gezegd had om je voorzorgen te nemen?” Ik liep tussen Bill en Tom in, terwijl we een man volgden die ons terug naar de binnenplaats van de luchthaven leidde. Mijn koffers had ik moeten achterlaten, daar zou iemand anders wel voor zorgen. Ik trok bedenkelijk een wenkbrauw op. “Voorzorgen?” vroeg ik. “Wat bedoelde je precies met voorzorgen?” Ik keek Bill hulpeloos aan. Tom porde in mijn zij en keek me grijnzend aan. “Wat?” bracht ik langzaam uit. Ik begreep het niet. Had hij het dan toch niet over kleren gehad? “Dom blondje”, hoorde ik hem mompelen. Ik deed maar alsof ik het niet gehoord had. Voordat ik het doorhad bevonden we ons aan de rand van de open ruimte. “Goed, dan moet het maar zonder”, zuchtte Bill. Zijn korte haarlokken had hij weer verstopt in zijn mutsje. Tom had zoals gewoonlijk weer een veel te grote sweater aan. Zijn gezicht was amper nog te zien door de vele te grote kap die hij over zijn hoofd getrokken had. Ze zuchtten tegelijkertijd. “Wat ze ook vragen, niet antwoorden.” Ik voelde hoe Bill zijn arm in die van mij haakte. “Bedankt, we redden het vanaf hier wel”, zei hij tegen de man. Mijn voeten bewogen sneller, zodat ik Bill kon bijhouden. Ik schrok toen er plots heel wat lawaai hoorbaar werd. Mijn ogen zochten de oorzaak en vonden die uiteindelijk ook. Helemaal aan de uitgang stonden een dertigtal mensen. Plots drong het allemaal tot me door. “Wacht even.” Bill en Tom bleven beide naast me stilstaan. Ik liet mijn hand in mijn handtas glijden en tastte de verschillende voorwerpen af. Plots voelde ik hoe ik steeds meer geplet werd door Tom en Bill. Het was verschrikkelijk druk en het leek me plots vrij logisch dat wij daar de oorzaak van waren. “Chaya, we moeten voortmaken, anders kunnen we hen niet meer ontlopen.” De greep van Tom’s arm versterkte en met mijn andere hand zette ik mijn zonnebril op. “Wel, het is beter dan niets”, hoorde ik Bill luchtig zeggen. Niet veel later werden we omringd door een viertal bodyguards die uit het niets leken op te duiken. Natuurlijk, ik was een belangrijk ding vergeten. Zij waren beroemd én we waren in hun thuisland. Ik slikte toen de eerste fototoestellen en spraakrecorders tevoorschijn kwamen. De enorme massa kwam in beweging en stormde op ons af.