01.

Ik heet Liz. Melissa Rose Walker om precies te zijn. Ik ben Amerikaans/Duits. Mijn moeder is Duitse en mijn vader Amerikaans, vandaar dus. Mijn ouders trouwden in Amerika en daar ben ik ook geboren maar ik ben altijd tweetalig opgevoed. In eerste instantie vond ik dit onnodig totdat mijn ouders besloten te verhuizen naar Duitsland en daar kwamen die lessen Duits best goed van pas.

Ik was 11 jaar oud en was gewend om in het zonnige LA rond te wandelen, daarom viel Magdeburg me eerst best tegen. Het regent daar iets meer dan in LA. Om precies te zijn regende het in LA nooit en in Duitsland de helft van het jaar plus dat het dan op zijn minst heel erg koud was en er zelfs sneeuw lag.

Afijn, ik ging natuurlijk in Duitsland op school en raakte bevriend met Emmy Bömer. Als je een meisje leert kennen met de naam ‘Emmy’ zou je op zijn minst denken dat het een lieve meid is. Maar Emmy is het levende bewijs van iemand waarvan de naam niks zegt over de persoonlijkheid. Emmy of ‘Em’ zoals ik haar noemde kon (ja, op die leeftijd al) een verschrikkelijke bitch zijn. Maar ik mocht haar graag en daarbij leken we best op elkaar en hadden we dezelfde interesses.

Buiten school om danste ik. Ik dans al sinds mijn 6de. Dit kwam door Beat It van Michael Jackson. Ik zag die dansscene op tv en was meteen helemaal enthousiast. Mijn ouders deden me toen op ballet en ik vond het vreselijk. Na 2 jaar balletlessen gevolgd te hebben mocht ik op mijn 8e Streetdance lessen volgen. Ik was nog nooit zo blij geweest. Naast dansen speel ik ook piano sinds mijn 10de. Piano spelen is iets wat ik altijd geweldig blijf vinden. Weer naast dansen en de piano kan ik ook tekenen. Oke, iedereen kan tekenen maar laten we zeggen dat ik aardig goed kan tekenen.

Emmy en ik gingen naar dezelfde hogere school en alles ging (zoals voorgaande jaren) gewoon zijn gangetje totdat Emmy en ik op de eerste maandag na de vakantie in de aula op school zaten. Ik herinner me nog goed dat Em me een por gaf, wees naar een plek in de aula en zei: “Kijk die daar dan zitten!” Daaruit kon ik al opmaken dat ze iets op zijn minst raar vond. Ik volgde de richting van haar vinger en mijn ogen bleven steken op 2 jongens die samen op een bankje zaten. Ze zagen er anders dan anders uit. De ene jongen droeg kleding van 3 maten te groot en had lange dreadlocks en de andere jongen had aparte kleding aan, donkere make-up op en zijn pony zat als lok voor zijn ogen en de rest van zijn haar stond rechtop. Het fascineerde me hoe ze daar zaten zo met zijn tweeën. Ik vond dat ze er geweldig uitzagen.

Één van de dingen die je ook over me moet weten is dat ik nogal open-minded ben. Ik sta voor veel dingen open en vind niet snel iets raar. Daarbij komt nog dat mijn ouders altijd keer op keer herhaalde dat ik mensen moet nemen zoals ze zijn, ongeacht of je ze mag of niet. Niemand verdient het om neergehaald te worden op uiterlijk of iets dergelijks.

“Wat een weirdo’s” haalde Em me uit mijn gedachten. Ik keek haar raar aan. “Je kent ze niet eens” bracht ik er tegen in waarop ik een “Het zijn aandacht trekkers” en “Wie er zo bijloopt vraagt om problemen” preek kreeg. Ik haalde mijn schouders op, rolde met mijn ogen en pakte toen mijn tas op omdat de bel was gegaan. “School just begun” dacht ik.

De daarop volgende paar dagen volgde (met enige tegenzin, het blijft school) mijn 6 o zo interessante examen vakken. Biologie en geschiedenis vind ik dan wel super interessant. Duits, Engels, economie en wiskunde gaan altijd van redelijk interessant naar zwaar saai. Buiten die 6 vakken om volg ik nog 2 kunstvakken muziek en tekenen.