~58

‘Shin? Shin? Kalmeer! Wat is er aan de hand?’ De brunette kijkt van mij naar Yu. ‘Romeo, hij is al twee dagen weg. En ik krijg hem maar niet te pakken... Dat is echt niets voor hem, zijn mobiel staat altijd aan.’ Yu kijkt me aan. Hij is ook vreselijk bezorgd. Ik schud echter mijn hoofd. Ze zijn veel te paniekerig. Rustig sta ik op en geef Shin een knuffel. ‘Kalm, Shin. Het komt wel goed. Rustig aan. Hij is vast met een meisje…’ Ineens val ik stil. Ik lieg, ik weet het nu al. ‘Kira? Wat is er?’ Ik kijk op. Mijn ademhaling is versneld van angst. ‘Fuck… Fuck…’ Dit kan niet waar zijn. Zonder iets te zeggen, storm ik Romeo’s kamer in. Yu volgt me. ‘Kira, wat?’ Ik leg hem het zwijgen op, door mijn hand op te steken. Angstig voor wat ik zal ontdekken, loop ik naar het bed waar een shirt ligt. Kort verstop ik mijn neus in het stuk stof en zie het gene waar ik bang voor was, werkelijkheid worden. ‘Nee,’kreun ik en ik zak op de grond. Ik word langzaam aan hysterisch. Laat het een leugen zijn. Laat dit een zieke nachtmerrie zijn. ‘Kira?’ ik schud mijn hoofd. Dit heb ik nooit gewild. De tranen zakken langzaam uit mijn ogen. ‘Nee,’ Yu’s armen glijden om me heen en hij tilt me op. Hij zet me op het bed en ik trekt me tegen zich aan. Ik kan niets anders meer dan nee mompelen en me tegen hem aanklemmen. Ook mijn tranen zijn niet te stoppen. Ik weet al, dat ik te laat ben. Het is onmogelijk hem nog te redden. ‘Kira, wat is er aan de hand?’ Ik kijk hem aan, maar schud alleen maar mijn hoofd. En verberg mijn hoofd in zijn haar. Luide snikken vullen de lucht. Ik had het kunnen zien aankomen. Ik had hem kunnen redden… ‘Shh, Kira, kalmeer, liefje. Shht, Shin dit gaat niet goed. Ze hyperventileert, haal een zak en schiet op!’ Er klink wat gestommel en na een paar minuten word ik gedwongen mijn eigen adem weer in te ademen. Na een paar ademteugen kalmeer ik weer en trillend kijk ik naar mijn handen. ‘Kira… Gaat het weer?’ Ik knik en kijk op naar Yu. ‘Het spijt me, het spijt me zo…’ Yu geeft me een knuffel. ‘Jij kunt er niets aan doen, dat je begon te hyperventileren.’ Ik schud wild mijn hoofd. Hij begrijpt het niet. ‘Niet dat! Ik heb… Ik heb…’ Bij de gedachten alleen al begint mijn ademhaling al weer te versnellen. Na weer even gekalmeerd te zijn kijk ik Yu hopeloos aan. Ik wil het hem niet zeggen. Ik wil hem geen pijn doen. Maar als ik het niet vertel, blijft hij zitten in onzekerheid. Ik schud mijn hoofd. En staar naar mijn knieën. ‘Ik heb Romeo vermoord. Of hij is dood, of hij is een vampier, net als wij…’