I Would Just... Kiss You...

De maan scheen weer over mijn ogen heen en ik voelde hoe hij naast me ging zitten. Zijn huid streek langs me heen, beter dan de maan ooit zou zijn. “Goed dat ik van je hou, anders zou ik je een slag gegeven hebben!”
Ik keek hem fronsend aan,”hou je van me, Taylor…”
Ik kon de grijns niet stoppen, deed het zonder er over na te denken. Hij stotterde, zocht naar woorden en zijn wangen kleurde zacht rood weg. Ik grinnikte en staarde naar de hemel.
“Lotje?”
Ik knikte en gaf een kreun door de slaap die me zwak maakte. Hij rolde op zijn zijde, sloeg zijn arm om mijn middel heen en trok me naar zich toe. Ik staarde in zijn ogen. Het waren de ogen van een engel, het meest perfecte wezen dat de wereld ooit gezien had. In zijn ogen kon je de vrede van de wereld zien en als ze hem de kans zouden geven zou hij alles kunnen regeren. De wereld, deze stad en zelfs mij.
“Wat was eigenlijk je commentaar…”
Ik grinnikte,”dat is het grote geheim, is het niet…”
Hij gaf een grom, een Jacob grom. Ik zuchtte en hij drukte me dichter. “Ik weet het niet, er is zo veel gebeurt…”
Het was heel even heel stil en zijn armen leken me te laten gaan. Dat wilde ik niet. Ik wilde niet dat hij me los liet, dat voelde niet goed. Ik wilde hem smeken me in zijn armen te houden maar hij sprak weer.
“… en als ik nou…”
Hij fronste weer, trok me helemaal tegen zich aan en legde mijn armen in zijn nek. Onze neuzen raakte elkaar, een kleine perfecte aanraking. Ik voelde het razen van mijn hart en voor de eerste keer zag ik de blik. Diezelfde blik als Jackson en Samii hadden, liefde. Zuivere en pure liefde. Alles wat hij deed was goed en mijn moeder had gelijk, hij was de ware. Ik beet ongemakkelijk op mijn onderlip en staarde in zijn ogen, zag een deel van mijn eigen reflectie. “Taylor, wat ben je van plan?”
Hij zei niets, boog iedere korte seconde dichter. Ik voelde de warmte van zijn ademhaling. “Ik hou van je…”
Ik wilde iets zeggen maar nog voor ik ook maar op woorden kon komen, haalde hij ze zo van mijn lippen weg met een kus. Mijn adem raakte verloren maar hij leek voor ons beiden te ademen. Onze vermengde hartslagen als een melodie op de golvende wind. Hij haalde zijn lippen van die van mij en grijnsde.
“Niets zeggen… ik wil het niet horen…”
Hij had een punt, een goed punt want ik wist niet eens wat ik wilde zeggen. “Is dit een droom?”
Hij grinnikte, trok mee dichter en ik dwaalde weg op het gevoel van zijn lippen. Als dit niet een droom was, dan was het misschien wel een reden om te leven.!