No Comment

Ik baande me een weg door de duisternis, voetstappen achter me aan. Ik rende niet want wist dat zij het was. Ze dacht dat ik het niet wist maar ze had geen idee waar Taylor woonde, dus kon ze niet anders. Ik had het in haar ogen gezien toen ik vertrokken was, de drang om naar hem toe te gaan. Ik sloeg de hoek om en zag het licht branden op de veranda. Ik grijnsde, hoorde bijna hoe hart door haar heen raasde. Haar stappen versnelde even maar ze hield zichzelf tegen. Ik liep de treden op, opende de deur –wetend dat hij open was- en keek achterom. Ze grinnikte. Haar krullen leken met haar mee te stuiteren terwijl ze naar binnen snelde en door de hal zocht. De stemmen vloeiden uit de achterdeur naar binnen, ze zaten in de tuin verscholen. Ze keek me even aan en glimlacht, rende zo snel ze kon door de open deur heen. Ik volgde, trager en minder overtuigd dan zij was. De tuin was gevuld met mensen. Ik was bijna vergeten dat hij nog steeds gevolgd werd door een cameraploeg. Ze hadden zich allemaal om de jongens verzameld, in een cirkel- een meter om hun heen. Samii probeerde er door te breken maar slaagde er niet in, bleef verslagen aan de rand staan. “He,” schreeuwde ik. Iedereen keerde zich naar me om en ze kreeg een nieuwe kans om naar Jackson toe te rennen. De man gaf teken naar zijn camera man en snelde naar voor, het licht als een schot in mijn ogen. “Hoe is het om het nieuwe vriendinnetje te zijn van Taylor?”
Ik keek om de man heen, zag de schuldbewuste blik in zijn ogen die me niet wilde in de ogen kijken. Langzaam glimlachte ik en keek even naar Jackson. Zijn gezicht zat verscholen in haar krullen en toch wist ik dat hij glimlachte. Mijn ogen schoten terug naar Taylor, ongezien was hij mijn glimlach. Ik beet op mijn onderlip en grijnsde dan naar de man. “Geen commentaar…”
Of ik had kunnen antwoorden? Ja.
Zou dat iets geholpen hebben? Absoluut niet.
De rest van de avond bleef ik op een afstand van Taylor, luisterde naar de drukte die maar door bleef gaan. Het hield geen seconde op. De enige die niets zeiden waren Jackson en Samii. Woorden waren overbodig en toch zag ik ze geschreven in het groen van hun ogen. Ik keek vaak om naar Taylor maar zag niet dezelfde blik als zij hadden. Ik hield welgeteld 1uur, 45minuten en 60 seconden vol, voor ik er vandoor ging. Ik was snel, zo snel ik kon. Ik rende door de straat in, de zijweg op en aan het einde de naar het hoge gras en de revier. Ik viel neer naast de wilg, luisterde naar het geluid van de druppels die tegen de stenen neer vielen. De stralen van de maan streken langs mijn huid heen tot hij eindelijk verduisterde. “Je bent traag aan het worde…”
Het perfecte geluid van zijn lage lach.