Nameless Monster

'En de waarheid graag!' riep Liza kwaad, wijzend op Silas. 'Die heb ik je toch al verteld? Ik weet niet waarover je het hebt,' zuchtte Silas. 'En ik zeg dat ik je niet geloof!' 'Waarom ben je toch steeds weer zo luidruchtig?' 'Omdat ik de waarheid wil!' 'Je hoeft echt niet te schreeuwen.' 'Blijkbaar wel want je hebt nog steeds mijn vraag niet beantwoord!' 'Stop toch met zo te schreeuwen! Mijn trommelvliezen knappen!' 'Jij gaat me de waarheid zeggen of-' 'Of wat?!!!'
Allebei hijgden ze van de ingehouden woede.
'Of wat?' siste Silas tussen zijn tanden.
'Dat doet er niet toe! Ik wil de waarheid!' 'Je hebt het nog niet door hé!? Dit is de waarheid en als het een leugen was dan zou ik de echte waarheid nog niet zeggen! Bemoei je met je eigen verotte leven!' 'Prima! Perfect! Doe ik!' 'Fijn! 'Fijn!!' 'Fijn!!!'
Stampvoetend liep ze richting de houten deur.
'Liza!' klonk het ineens. Woedend draaide ze zich om. 'Wat!?'
Alles gebeurde ineens heel snel;
Silas stond niet langer waar hij hoorde te staan maar duwde Liza met een harde smak op de grond. 'Waar is dat-' Het geluid van brekend glas klonk en Silas viel voorover op Liza. Ze zag kleine stukjes glas alle kanten uit springen.
Oh My God! de kroonluchter was van het plafond boven op Silas gedonderd. H-hij had haar gered!. M-maar hoe... hoe was hij zo snel?
Moeizaam wurmde Liza zich onder Silas' zware lichaam uit.
Snel schoot ze hem te hulp...
Ze gilde.
Zijn t-shirt was aan stukken gescheurd. Opzich niets vreemds als je wist dat er een kandelaar bovenop zijn rug aan diggelen was gebarsten. Maar als je wist dat er 2 enorme vederachtige... dingen uit zijn rug staken, dan piepte je wel anders.
Voorzichtig ging Liza op haar knieën zitten. 'S-Silas?' Gromend kroop hij recht. 'Was me dat een klap,' bromde hij terwijl hij pijnlijk over zijn hoofd wreef. 'Ben jij inorde?' vroeg hij. 'Prima,' piepte ze, nog niet instaat de 2 enorme klapwiekende vleugels te verwerken.
'W-wat zijn dat?' vroeg Liza toen Silas en zij eindelijk op gelijke hoogte zaten.
'Ik heb ze niet ingetrokken, hé?' zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen Liza.
'Wat zijn dat nu?' vroeg Liza met bibberende stem.
Silas zuchtte. 'Hoe kan ik dit uitleggen? Laten we zeggen dat dit de waarheid is die je zo graag wilde weten.' 'H-hoe-' hijgde Liza hees terwijl ze langzaam opstond. 'Snap je het nu?' 'Maar waarom-' 'Weet ik veel waarom!'
Liza voelde de tranen opkomen. Ze had gedacht dat ze zich triomfantelijk ging voelen als ze de waarheid wist. Nu stond het huilen haar nader dan het lachen.
'Kom, Liza, niet bang zijn,' en hij strekte zijn hand uit. Ze dook geschrokken ineen. 'Hoe kan ik nou niet bang zijn van dat?' piepte ze. 'Ik ben geen dat,' bromde Silas gekwetst. 'Wat ben je dan wel!?'
O, nee... Daar kwamen de tranen al.
En Silas leek het evenmin leuk te vinden. 'Wat ik ben? Gewoon mezelf.' 'D-dat geloof ik niet...'
De tranen begonnen te stromen.
Ze zette het op een lopen.

***

'I-ik dacht dat ik wist wie je was,' huilde Liza, terwijl ze door een straat liep waarvan ze het bestaan niet eens had vermoed. 'Een vreemde, maar geweldige vriend. Je bent gewoon een monster.'
Ze probeerde haar snikken te onderdrukken.
'En Silas is waarschijnlijk niet eens je echte naam.'
De tranen bleven komen.
'Je bent gewoon-' *snik* '-een naamloos monster...'