This Is Me part 3

8.30, kamer

We hebben vandaag gelukkig het eerste uur vrij

Dus ik heb weer tijd om in mijn geweldige dagboek te schrijven. Laat ik je eens wat gaan vertellen over mijn familie. Eigenlijk negeer ik mijn familie zoveel mogelijk. Gewoon omdat ik het vervelend vind om met ze te praten. Dat komt omdat ik bang voor ze ben. En waar dat door komt vertel ik liever niet. (nou, ik kan het ook eigelijk wel vertellen, want daar ben je immers een dagboek voor;)). Het komt omdat ik vroeger door ze ben geslagen. Daardoor ben ik bang bij alles wat ik zeg waar ze boos om zouden kunnen worden. En ik duik in elkaar als ze boos zijn en om me aflopen. Ook al ga ik er van uit dat ze me nu niet meer slaan, want ik ben al een tijd niet meer geslagen. Ik heb het Sanne verteld, maar alleen van dat ik bang voor ze ben, niet van het slaan. Zij zegt dat je het ergens kan aangeven als je niet meer thuis wilt wonen. Daar denk ik nu best vaak over na, of ik nog wel thuis wil wonen. Maar ik vind het gewoon niet aardig voor mijn ouders om te zeggen dat ik niet meer thuis wil wonen. En op de een of andere manier vind ik het als een soort verraad klinken als ik tegen iemand zou zeggen dat ik geslagen ben.

Ik heb een keer op internet opgezocht wanneer slaan nou kindermishandeling is. Dat is als je met de hele hand geslagen wordt, dus niet alleen met de vingertoppen. Ik meen me te herrineren dat ik met de hele hand werd geslagen, maar ik heb het zoveel mogelijk verdrongen. Dus ik weet het niet, en daardoor heb ik ook geen goede reden om niet meer thuis te willen wonen. Dat zou dus betekenen dat ik gewoon thuis moet blijven wonen, maar dat zie ik eigenlijk niet echt zitten, ik voel me gewoon niet thuis in mijn huis. Ik heb trouwens ook nog een broertje, Max, 9 jaar. Aan hem ik had ik gemerkt dat we in elkaar duiken als onze ouders boos zijn. Ik zie dat beeld heel vaak voor me, en ik kan er echt niet tegen. Het ziet er gewoon zó zielig uit!

Even over vanmiddag, die een of andere les over dat je niet weet wat je wilt worden -ja, ik weet het, het is een verschrikkelijke naam-. Ik denk dat ik maar gewoon ga zeggen dat ik schrijver of dichter wil worden. Maar ik moet nu naar school, anders ben ik te laat.