041

"Kom ik heb een idee" zei Jacob en hij trok me omhoog. Ik trok snel mijn hand terug. "Jonge dat brand" zei ik. "Sorry" zei Jacob lachend. "Maakt niet uit hond" zei ik met een grijns en ik rende weg. "Vuile parasiet, wacht!" riep Jacob. Het is dat ik zijn lach er door heen hoorde, anders had ik hem een tik gegeven. We renden samen richting de bosrand en toen we die naderden stopten we beide. "Wat gaan we doen stinkerd?" vroeg ik en ik liep rustig door. "Nou bloodsucker we gaan naar mijn pa. En je hebt geluk dat het regent en dus bewolkt is" zei Jacob. "Waarom naar je vader en waarom geluk?" vroeg ik verbaasd. "Je snapt er ook echt niks van he. Je bent toch een vampier" zuchtte Jake. "Lieve schat. Onee toch niet, Stink hond, ik ben sinds een paar uur ofzo in dit rare wereldje gestapt. Wat wil je dan?" vroeg ik. "Ehm niet een paar uur, drie dagen" mompelde Jacob. "Drie dagen? What the .. Waarom heb je me niet weggehaald uit dat verdomde bos?" vroeg ik boos. "Ik lag verdorie thuis met pijn! Iedereen had pijn, ik was met moeite thuis gekomen" zei Jacob. "Pijn, waarom had je pijn?" vroeg ik verbaasd. "Tja, dat zou mijn vader gaan uitleggen, vandaar dat je mee moest naar hem" zei Jacob zenuwachtig en hij liep door. Het is overduidelijk dat Jacob meer weet. Ik concentreerde me op zijn gedachten en het was al makkelijker om het te lezen. "Ik ben benieuwd wat Christine er van gaat vinden. Wat papa allemaal zei klonk niet goed. Krachtig, veel gaven. Ik ben benieuwd". "Heb ik veel gaven?" vroeg ik aan Jacob. "Godsamme, stop met gedachtenlezen parasiet" zei Jacob boos. "Eigen schuld dikke bult. Hond!" zei ik kinder achtig en ik stak mijn tong uit. Jacob stak zijn middelvinger op en lachend liepen we verder. "Jemig, wat stinkt dit dorp zeg" mompelde ik. "Ja inderdaad, je bent er nog maar net en het stinkt nu al naar je" zuchtte Jacob. Dit kan nog leuk worden...

Na een paar minuutjes kwamen we bij Jacob aan. Hier stonk het al helemaal! We liepen naar binnen en ik zag Embry zitten. Embry stak zijn tong uit en keek me arrogant aan. "Ach ga je moeder pesten hond" siste ik. Ik hoorde van meerdere kanten gegrom. "Fijn, zijn jullie allemaal van die beesten?" mompelde ik. "Christine rustig" zei papa en hij keek me boos aan. Ik rolde met mijn ogen en keek hem boos aan. Ik ging op het aanrecht zitten en keek naar iedereen. "Nou vertel, ik luister" zuchtte ik en ik sloot mijn ogen. Ik wachtte maar het bleef stil. Nou ja, dan maar op mijn manier luisteren. "Dat kind heeft groene ogen. Wat voor rare vampier is het?". Ik opende mijn ogen en keek boos naar de groep. "Wie vind mij raar?" siste ik. Ik zag Quil bang naar me kijken. "Jij dus" siste ik. "Sorry" piepte hij. "Oke, houd op nu met dat gekloot" zei Elena en ze ging naast Billy zitten. "En wie zegt dat ik naar jou ga luisteren?" vroeg ik boos. "Ik" zei Elena. Ik keek haar verbaasd aan, zat daar nou een bevel in haar toon? Ik keek haar diep in haar ogen aan. "Die meid zal nu toch echt moeten luisteren. Als het zo door gaat wordt een van de jongens boos en dan gaat het fout. Ik kan het niet aan om haar weer te moeten missen, mijn dochter" Ik keek Elena boos aan en sprong in haar richting. Binnen een seconde stond ik voor haar en trok haar overeind. "Jij. Bent. Mijn. MOEDER?" riep ik boos.