*32

"Wat is er aan de hand?" mompelde ik. Natuurlijk weet ik wel wat er is, Jake vind het niet zo prettig dat Embry en ik tegelijk binnen kwamen. Maar hallo, ik ben zo gelukkig, dan is het toch goed?! "Waar kwamen jij en Embry vandaan?" vroeg Jake boos. "Volgens mij weet je dat wel, ik ging tenslotte naar mijn huis toe" zei ik. "Ja nou? Dat verklaart het gedeelte van Embry niet" riep Jake boos. "Alsof ik er wat aan kon doen, hij liep achter me aan!" riep ik terug. "Dus? Als je wou kon je hem negeren!" riep Jake boos. "Jij gaat niet bepalen wat ik doe Jacob Black" siste ik. "En wat als ik het wel doe?" zei Jacob boos. "Dan moet ik maar gaan twijfelen aan onze vriendschap" zei ik boos en ik duwde Jacob aan de kant. "Blijf" siste Jake. "Ik ben je hondje niet" riep ik boos en ik trok me los. Ik liep naar de woonkamer en plofte op de bank. Jacob volgde me en ging aan de andere kant van de kamer zitten. "Is er iets aan de hand?" vroeg Sasja. "Nee" zeiden Jake en ik tegelijk. Iedereen keek ons verbaasd aan maar toen ze mijn blik zagen keken ze snel weg.

"Ik ga naar huis" zei ik boos en ik stond op. "Ik ga mee" zei Embry en hij stond ook op. Jacob keek heel boos naar hem maar zei niks. "Tot morgen Sas en Sean" zei ik en ik zwaaide. "Tot morgen" zeiden ze tegelijk. Sasja keek me aan met een blik die ik maar al te goed kende. Dit was haar; 'jij moet mij morgen iets vertellen' blik. Ik stak mijn duim naar Sasja op en ze knikte. Embry en ik liepen naar buiten. "Zullen we maar rennen? Anders worden we zeik nat" zei Embry met een grijns. "Wie het eerst bij mijn huis is!" riep ik en ik rende er snel van door. “Wacht!” riep Embry en hij kwam snel achter me aan. Ik rende door maar voelde ineens iets in mijn rug. Nog geen tel later lag ik op de grond met Embry boven op me. Ik probeerde Embry van me af te duwen maar dat lukte niet. “Mag ik op zijn minst even omdraaien?” vroeg ik terwijl ik wat gras uit tufte. Embry ging iets omhoog en ik draaide me om. Embry keek me grijnzend aan en plofte toen weer boven op me. “Au” mompelde ik. “Ahw meisje toch” zei Embry en hij drukte een kusje op mijn mond. “Pff, aso” zei ik en ik probeerde me weer onder Embry weg te worstelen. “Je bent toch niet sterker dus je hoeft niks te proberen” zei hij met een brede grijns. “Wie niet sterk is moet slim zijn” zei ik en ik keek hem met een gemene grijns aan. Embry keek me even verbaasd aan. Ik prikte hem in zijn zij en Embry sprong van schrik overeind. Ik stond snel op en rende er vandoor. “Told you so!” riep ik en ik keek achterom. Ik rende verder en draaide mijn gezicht weer naar voor. Op het zelfde moment knalde ik vol tegen iemand aan en belandde weer op de grond. “Sorry” mompelde ik en ik stond op. Ik keek naar voor en zag wie het was. “Jacob” zei ik nors. “Christine. Embry” zei Jacob boos. Ik keek achter me en zag dat Embry achter me was gaan staan. Dit gaat echt fout aflopen…