I Wanna See That!

Hij stopte voor het huis, haalde me snel uit de wagen en duwde me het huis in. Alice, Rosalie, Emmett en Bella stonden allen bij de deur, hun armen kwaad over elkaar gevouwen, hun blik op Jasper gericht. “Ga maar naar binnen, Carlisle wil je spreken!”
Ik knikte dankend naar Rose en liep om ze heen naar binnen. Esmee en Carlisle zaten in de sofa genesteld, zijn armen beschermend om haar heen. Ik ging tegenover ze zitten op de tafel en perste zenuwachtig mijn lippen tot een harde lijn. “Het spijt me, we wisten er niet van…”
Ik haalde mijn schouders op, voelde hoe mijn hart met de seconde zwaarder voelde. “Ik wil graag wat slapen…”
Hun ogen gleden bij me weg naar iets dat zich achter me bevond. “Ik blijf bij haar in het andere huis, Bella neemt mijn kamer…”
Hij stak zijn hand naar me uit en toen ik een stem hoorde schreeuwen, dekte hij mijn oren af. Ik hoorde mijn naam en het geluid van berouw maar kon niet reageren. Hij liep met me door de achterdeur, liet al mijn zorgen in het huis achter. Het zat verscholen tussen bomen en verwilderde struikgewassen, een klein huisje dat zo uit de sprookjes leek geknipt te zijn. Het was perfect in zijn eigen unieke manier en toch voelde het niet goed. Edward hield de deur voor me open, gaf me ene zetje naar binnen. Ik gleed naar binnen, voelde me als een geest tussen het stof. “De kamer is aan het einde van die gang…”
Ik knikte, nam zijn hand en trok hem met me mee. Ik wilde niet meer alleen zijn.
Voorzichtig ging ik tussen de lakens liggen, staarde naar zijn omtrekken die duidelijk waren in het maanlicht. Waarom kon Jasper niet zo zijn…
Hij grinnikte maar werd snel terug serieus. “Je ziet het niet, he?”
Ik fronste, trok me recht en leunde tegen de rand aan. “Hoe bedoel je?”
Hij nam mijn hand, trok me zijn rug op en vluchtte door het raam de duisternis in. Hij ging niet ver, schoot zichzelf in een van de bomen en bleef bij een raam hangen. “Kijk dan…”
Ik hing over zijn rug heen, staarde door het raam en verloor een hartslag die hij voor me opving. “Jasper…” zei ik onder mijn adem. Zijn lippen bewogen maar ik hoorde niet wat hij zei. Alice stond achter hem, legde haar fijne sierlijke hand op zijn schouder terwijl hij zuchtte. “Hou je gevoelens vlak en maak niets duidelijk, hij is afgeleid nu! Luister goed!”
Hij duwde me iets meer naar voor tot ik hun stemmen kon horen.
“Ik had je toch gezegd dat het geen goed idee was Jasper, ik had je gewaarschuwd…”
“Denk Alice! Ze zou voor hem gekozen, je weet dat ze voor hem gekozen zou hebben. Hij leeft! Ik ben enkel een marmeren beeld zonder hart…”
“Dat denkt ze helemaal niet…”
Hij zuchtte,”nu wel. Nu ben ik haar kwijt… het is net als in haar droom maar deze keer vergeeft ze me niet, deze keer gaat het om haar beste vriend…”
Alice keek door de kamer heen en zuchtte net als hem,”waarom vraag je het haar niet…”Ze liep onze richting uit, opende het raam en nam mijn hand vast in die van haar,trok me naar binnen. Edward glimlachte terwijl ze naar buiten sprong en naast hem landde. Ik keek smekend naar hem maar hij negeerde het en keerde terug naar de vaste grond. Als ik hem het meest nodig had dan liet hij me in de steek, dat was al duidelijk. Ik voelde mijn hart zo hard slaan dat ik wist dat hij het ook hoorde. Een mengeling van woede en liefde op het zelfde moment. Ik haatte hem zo en toch wilde ik hem zeggen dat ik nog steeds van je hield.
“Ik begrijp je niet, Jasper!”
Hij beet op zijn onderlip, keek me schuldbewust aan en zette een stap naar voor. “Als ik kon zou ik het overdoen, dan…”
“Zou je het doen?”
Hij knikte. “Goed, morgen ochtend ga je mee naar La Push…”
Hij wilde tegen me in gaan maar hield zijn mond dicht omdat hij wist dat ik kwaad zou worden als hij weigerde! Ik wilde door de deur naar buiten gaan maar zijn handen trokken me terug. “Ik hou van je…” fluisterde hij gepijnigd. Ik wilde naar hem omkijken maar wist dat ik mijn woede zou verliezen. “Bewijs het morgen dan maar…”
Hij liet me niet gaan, keerde me naar hem en grinnikte toen ik mijn ogen sloot. Ik wilde zijn perfecte gezicht niet zien, maar zijn lippen waren ook niet bepaald in mijn voordeel. Hij kuste ze zacht en liet me dan gaan. Duwde me zijn kamer uit zodat ik mijn ogen weer kon openen. Ik zag zijn verdwaasde grijns en blonde krullen. Ik voelde mijn gebroken hart nu nog duidelijker maar maakte me geen zorgen.