Up to the Capitol 2.5

Ik schrok wakker van de trein, die een hard donderend geluid maakte. Verdomme, ik sliep eindelijk. Ik keek op de klok, die half zes aangaf. Het schemerende daglicht scheen langs de gordijnen. Veel te vroeg, dacht ik en ik wreef nog maar eens in mijn ogen. Na tien minuten wakker te hebben gelegen, stond ik maar op, slapen kon ik toch niet meer. Ik trok mijn kleren aan en ging mijn cabine uit, de gang op. Hier hingen geen gordijnen, je kon nauwelijks wat zien buiten. Ik sjokte naar de huiskamercoupé en plofte op de bank. Die drie uur slaap had me niet veel goeds gedaan. Zou er verder al iemand wakker zijn? Waarschijnlijk niet. Ik kon wel een oppepper gebruiken en drukte een paar knopjes in op een bedieningspaneel. En een heerlijk dampende gist zwarte bak koffie kwam tevoorschijn uit de salontafel, die naast me stond.
Ik snoof eraan, heerlijk. En ik nam een paar slokken.
Er kwam gestommel van de gang, die naar de vertrekken van Sloan en Demian leidde. Een paar secondes later ging de deur open en stond Demian daar met een paar slaperige ogen.
Hij was verbaasd om mij te zien, “Kon jij ook al niet slapen?” vroeg hij.
Ik knikte. Demian liep de coupé binnen en ging ook op de bank zitten. “Waarom kun jij niet slapen?” vroeg ik hem. “Mis je je ouders?”
Damian verstarde, “Mijn ouders geven geen bal om me,” spuugde hij bijna uit.
“Het enige waar zij interesse in hebben, is of ze wel in de smaak vallen bij het Capitool.”
Ik schrok van zijn uitbarsting. Zo kende ik hem nog niet. “Natuurlijk geven ze om je, het zijn je ouders.”
“Nou, daar merk anders vrij weinig van. Negen van de tien keer zijn ze niet thuis.”
De burgemeester en de vrede bewakers waren de enige die ons district konden verlaten.
Maar ik kon me niet voorstellen dat ze niet om deze jongen gaven.
“Wie zorgt er dan voor je als ze er niet zijn?” Een glimlach verscheen weer op zijn gezicht
“Léonora, ze hoort officieel bij het personeel, maar mama heeft haar de taak gegeven om mij te helpen als ze er niet zijn.”
“Mis je haar?” vroeg ik. Zijn gezicht veranderde weer, “Elke minuut,” zei hij bedroefd.
Uit dit kleine gesprekje kon ik wel opmaken dat Demian een emotionele jongen was.
Hard maar toch niet gevoelloos.
Nu we toch in gesprek waren geraakt, wilde ik wel meer over hem weten. Alle achtergrond informatie die ik kon krijgen, kon ik ze mee helpen in de arena.
“Heb je verder nog vrienden?” vroeg ik.
Hij snoof even, “Nee, niet veel. Eigenlijk, bijna niemand. Alleen Ben, maar ik zie hem alleen op school. Daarna moet hij op het land werken. Ik hoef dat niet, dus ik zie hem bijna nooit na schooltijd.”
Medelijden begon door mijn aderen te stromen. Demian mocht dan wel een luxe leven lijden, maar hij was veel alleen.
“Maar wat doe je dan de hele middag na schooltijd?”
Nu begon hij zachtjes te lachen, “Brum gaat hier zo veel gelazer mee krijgen,” mompelde hij.
“Brum? Vredebewaker Brum?”
“Ja, vredebewaker Brum. Hij laat me van het terrein af,” zei Demian.
Oké, hier was ik compleet door verrast. “Wat ga je daar doen dan?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Gewoon, waar ik zin in heb. Maar ik ga natuurlijk niet ver van het District weg. Ik heb een aantal hutten gebouwd.”
Hij heeft dus survival skills, dat kan van pas kom in de arena. “Dus je weet jezelf wel in leven te houden in de arena, denk je?”
“Nee, ik denk niet dat dat moeilijk voor me gaat worden. Maar ik ben niet de snelste en van wapens heb ik helemaal geen kaas gegeten. Behalve dat ik weet hoe ik met een mes om moet gaan om beesten te villen.”
“Met wapens omgaan, kun je altijd nog oefenen tijdens de trainingen,” zei ik. “Ja, maar dat is veel te kort.” Dat wist ik ook wel, maar ik moest hem wat moed inpraten. “We spreken het zo af, jouw taak is de komende dagen om dat te leren. Goed?”
“Ik zal het proberen,” antwoordde hij.
Daarna zette hij de TV aan ging kijken. Er was een heleboel Capitool shit op. En natuurlijk veel over de Hongerspelen. De deur ging weer open en Annabel stapte naar binnen. “Waar is Sloan?” vroeg ze, “We moeten ontbijten.”
“Die slaapt nog, denk ik,” zei Demian. “Dan ga ik haar halen. Gaan jullie aan tafel?”
Ze liep door naar de andere gang en verdween. Demian zuchtte en stond op. Ik volgde hem. “Ik mag Annabel niet,” zei Demian toen we aan tafel gingen zitten.
Annabel was steng maar ze had het beste met je voor. “Ze bedoelt het niet zo, ze wil alleen dat alles goed verloopt.”

Op dat moment kwam Sloan de coupé binnen, gevolgd door Annabel. En ze gingen aan tafel zitten. Niet veel later liepen de Capitoolbediendes af en aan om de tafel te vullen met het ontbijt. Verse jus, croissants, en zo kon ik nog wel verder gaan. Sloan legde nog steeds veel te veel op haar bord, maar at al een stuk rustiger. Demian at niet heel veel. “Zo Sloan, wat zijn je plannen in de arena?” vroeg Annabel aan haar. Sloan leek er een beetje van te schrikken, omdat niet ik, maar zij het vroeg. “Ik wil graag met de beroeps samenwerken,” zei ze zelfverzekerd. Demian zijn ogen werden groot en ik stikte bijna in mijn drinken. Een pact met de beroeps tributen? Dat zou haar dood betekenen. “Je weet toch dat ze je zullen gebruiken en als ze niet meer nodig hebben als eerste zullen doden?” zei ik. “Als ze dat echt wil Alicedee, dan moet je haar dat laten doen, ”zei Annabel
“Ja, maar mij krijgen ze niet klein. Ik ben snel, sneller dan iedereen,” zei ze.
Snel hè, dit moest ik testen. Ze mocht niet met hen samenwerken, dat liet ik niet toe. Rechts van me lag een mes. Als ze echt zo snel was als ze zei, dan zou ze een mes makkelijk kunnen ontwijken. Dat was een minimale vereiste van mij om met beroeps samen te werken. Ik zou op haar arm mikken. Als ik haar zou raken, was dit binnen vijf minuten verholpen op het Capitool. Ik pakte het mes vast “Alicedee, kun jij daarvoor zorgen? Wil jij met hun mentoren praten?” vroeg Annabel. “Nee Annabel, dat laat ik niet toe. Ik heb liever dat ze samen werkt met Demian en een ander stel uitzoekt om een pact mee te sluiten,” zei ik boos en gooide het mes richting Sloan. Die het vliegensvlug ontweek en achter haar in het mahonie hout te recht kwam.
“Alicedee! Ben je helemaal gek geworden?” schreeuwde Annabel. Sloan leek geschrokken, maar keek me daarna vuil aan. Oké, ze was snel genoeg, maar ik liet het niet toe. Dit kon ik Birgit niet aandoen. Ik had haar beloofd om haar zusje te beschermen, zover als het ik het kon. “Alicedee, waarom deed je dat?” vroeg Annabel boos.
“Ik moest het testen. Testen of ze inderdaad snel genoeg was.”
“En dat doe je zo?”
“Ja, want de beroeps zijn nog tien keer beter in dit dan ik,” zei ik boos. En richtte me toen tot Sloan, “En nee Sloan, ik laat je niet samenwerken met de beroeps. Dat heb ik je zus beloofd. Ik zou je beschermen zo goed als ik kon.” Ze schrok toen ik over haar zus had.
Daarna stond ik op en liep de coupé uit. “Alicedee, Alicedee! Kom terug! We zijn nog niet uitgesproken jongedame!” riep Annabel. Maar ik luisterde niet en liep door. Mijn hoofd kon het even niet meer aan. Beroeps, hoe kon ze dat denken? Samenwerken met de beroeps?
Ik gooide me zelf op het bed van mijn coupé. Woedend, was ik en ik sloeg met mijn vuisten in het matras. Ik zou mijn kamer niet meer verlaten tot we bij het Capitool waren.