Hoofdstuk 39

Snel krabbelde ik met een rood gezicht recht en keek in de ogen van mijn danslerares. En die zagen er helemaal niet zo blij uit. Ze had haar armen over elkaar en tikte ongeduldig met haar schoen tegen de houten vloer. En ze staarde ons aan met haar mond scheef. 'Dan geef ik jou een sleutel met de bedoeling jou rustig te laten oefenen, oefenen en oefenen voor jouw droom; de grote dansschool. En wat doe je dan? Je zit hier te flirten - te rollebollen zelfs met een jongen! Dit had ik echt niet van jou verwacht, meisje. Ik dacht dat je serieus was.' 'Ik was niet aan het flirten.' mompelde ik, maar toch verlegen. 'Wat was dat dan?' Ze bleef van mij naar William kijken en terug maar haar blik werd al losser. Ze wist dat ze me kon vertrouwen. En dan stond hij opeens recht. 'Mevrouw, ik heb aan Lauryn voorgesteld om haar danspartner te zijn, hier. Omdat ze volgend mij ook met een partner moet leren dansen om toegelaten te worden op die school en ik weet dat het haar droom is, dus heb ik aangeboden te helpen. En omdat ik niet zo goed kan dansen, moet Lauryn me wat leren. Dit was mijn schuld, ik deed iets fout en Lauryn viel daardoor op mij. En dat hebt u gezien.' Ze keek terug naar mij: 'Is dat het verhaal?' Ik knikte. 'Oké dan.' ze glimlachte.'Dan ben ik blij dat Lauryn eindelijk een danspartner heeft gevonden. En jij heet?..' 'William.' 'Oké, William. Maar jullie moeten nu wel weg. Ze hebben het lokaal hier nodig Dag Lauryn en dag William.' 'Dag.' Samen gingen we naar buiten, en hij wachtte weer tot ik me omgekleed had. 'Zo, waarnaar toe?' vroeg ik met een grijns toen ik mijn tas over mijn schouder smeet. 'Hmm..Ik heb wel een idee.' zei hij opgewekt. 'Wat denk je van de fontein?' Hij glimlachte naar me. Ik voelde me warm worden. Dat was de plek waar we elkaar voor het eerst hadden gezien. 'Oke.' ik lachte naar hem. En samen gingen we op pad naar de fontein. Toen we er waren, was niemand er en dat was perfect. Hij zat op de kant en ik liep erover, met blote voeten, om maar in beweging te blijven en mezelf een rede gaf waarom mijn hart zo hard klopte. Na een tijd gewoon te genieten van de zomerzon, moest ik het wel vragen. 'William..' 'Zeg toch gewoon Will. Dat doet iedereen.' 'Oké..' ik aarzelde even. 'Will. Ik vroeg me iets af.' 'Wat?' hij volgde me met zijn blik rond de fontein. 'Wat vroeg je je af?' Ik haalde diep adem :' Wat deed je eigenlijk in die bende? Wat dòet die bende?'